ഋതികയുടെ അച്ഛനോട് സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിലും രഘുനാഥിന്റെ കണ്ണുകൾ തനിക്കരികിൽ അസ്വസ്തയോടെ ഇരിക്കുന്ന ഗൗതമിലായിരുന്നു.
 
അവർക്കു മുന്നിൽ സ്വയം വരുത്തിതീർത്ത പുഞ്ചിരിയുടെ കുപ്പായമണിഞ്ഞിരിക്കുന്ന മകനെ കാണെ എന്തോ ഒന്നവനെ വല്ലാതെ അലട്ടുന്നുണ്ടെന്നയാൾക്ക് തോന്നി.പക്ഷെ എന്താണെന്നെത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും മനസിലായില്ല. ബിസിനസിൽ മറ്റു പ്രേശ്നമുള്ളതായറിവില്ല. ഉണ്ടങ്കിൽ തന്നെ അതിലിത്രമാത്രം തളരുന്നവനല്ല ഗൗതം. 

ഇതേ സമയം എന്തിനെന്നില്ലാതെ അവന്റെ മനസിലും ഒരു കടലിരമ്പുകയായിരുന്നു. അതിന്റെ തീവ്രതയിൽ കയ്യിലിരുന്ന മാസിക ഞെരിഞ്ഞമർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

"ഗൗതം......."
"മോനെന്താ ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കുന്നത്??
ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മാര്യേജ് ന്റെ കാര്യം സംസാരിക്കാനാണ് വന്നത്."

ഋതുവിന്റെ പപ്പാ അങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവനൊന്നു ചിരിച്ചു.
എന്നിട്ടും മൗനം പാലിക്കുന്ന അവനെക്കണ്ടപ്പോൾ വിവാഹത്തിനോടുള്ള വിസമ്മതമാണോയെന്നൊരു മാത്ര അയാൾ പരിഭ്രമിച്ചു. എന്നാലടുത്ത നിമിഷം ഋതികയുടെ കാൾ കാണെ അവന്റെ ചൊടികളിൽ വിരിഞ്ഞ പുഞ്ചിരി അയാളിലെ ആശങ്കകൾക്കെല്ലാമുള്ള ഉത്തരം നൽകിയിരുന്നു . ഋതു പറഞ്ഞറിവൊള്ളതാണ് അവന്റെ കാരക്റ്റർ, അല്പം ദേഷ്യം കൂടുതലാണ് ക്ഷമ വളരെ കുറവും. സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ അറിയില്ലെങ്കിലും അവനെല്ലാവരെയും ജീവനാണ്.



--------------------------------


ടീപ്പോയിലിരുന്ന ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നത് കേട്ട് അതെടുത്തു കാൾ കട്ട്‌ ചെയ്യാനൊരുങ്ങുമ്പോഴാണ് ഗൗതം സ്‌ക്രീനിൽ "ഋതു " എന്ന് കാണുന്നത്. ആ പേര് കാണെതന്നെ മനസിലെ പകുതി സംഘർഷം കുറഞ്ഞപോലെ തോന്നി അവന്.

ആൻസർ ബട്ടൺ ഞെക്കി ഫോൺ കാതിലേക്കു വെച്ചു. അല്പനേരം നീണ്ടു നിന്ന നിശബ്ദതക്ക് വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് അവളുടെ സ്വരം അവന്റെ കാതുകളിൽ അലയടിച്ചു.

"എന്താടാ തെമ്മാടി......???"
"നിനക്കെന്നാ പറ്റി??"
"ആകെ മൂഡ്ഓഫ് ആണല്ലോ??"

തന്റെ മനസ്സറിഞ്ഞെന്നപോലെയുള്ള അവളുടെ ചോദ്യങ്ങൾ അവനെ ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തി.

"നിനക്കെങ്ങാനാടി മനസിലായെ ഞാൻ മൂഡ് ഓഫ്‌ ആണെന്ന്."

അതിനൊരു പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നവളുടെ മറുപടി.

"അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ കാൾ എടുത്ത് എന്നെ പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ വാതോരാതെ സംസാരിക്കുന്നവനല്ലേ നീ??
ആ നീ മൗനം പാലിക്കണമെങ്കിൽ, അതിന്റെ കാരണമറിയാൻ ഈ ഋതികാഋതുനന്ദിനു മറ്റെവിടെയും പോയി വരേണ്ട കാര്യമില്ല. മനസ്സിലായോ മിഷ്ടർ???"

കുറുമ്പോടെയുള്ള അവളുടെ വർത്തമാനം അവനിലെ അസ്വസ്ഥതകൾക് നേരിയ ആശ്വാസം പകരുന്നതവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഏറെ നേരത്തെ ഫോൺസംഭാഷണം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ ഋതുവിന്റെ പപ്പയും മമ്മയും തിരിച്ചു പോകാനിറങ്ങിയിരുന്നു.
ദൂരെ നിന്നും നടന്നു വരുന്ന ഗൗതമിലപ്പോൾ കുറച്ചു മുൻപുണ്ടായിരുന്ന അലസഭാവമല്ലെന്ന് തിരിച്ചറിവ് രഘുനാഥിലെ അച്ഛന്റെ മനസിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുതകുന്നതായിരുന്നു.

ഹൃദ്യമായൊരു പുഞ്ചിരി നൽകി അവരെ മറികടന്നു പോയ അവനപ്പോൾ,തന്റെ അച്ഛനൊപ്പം ആ രക്ഷിതാക്കളിലും ആശ്വാസം നിറച്ചു .




(തുടരും )