THE TITALEE OF LOVE 🦋

{ പ്രണയത്തിന്റെ ചിത്രശലഭം }

 part : 20 

________________🔹_______________
 
  Written by :✍️salwaah✨️
                     salwa__sallu
____________________________

മേശയുടെ ചുവട്ടിലായി അത് കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി..

  പതിയെ അങ്ങോട്ട് നടന്ന ശേഷം അവൾ നേരത്തെ തന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് ഫയൽ വീണപ്പോൾ അവിടെ ശേഷിച്ച ആ ഫോട്ടോ കൈയ്യിലെടുത്തു.

   അതിലുള്ളയാ നീലമിഴികളുള്ള ആറ് വയസ്സുള്ള പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടതും..അവളൊരു നിമിഷം ഭയന്ന്… ഉള്ളിലൂടെ എന്തിനോടൊയുള്ള ഭീതി നിറഞ്ഞു തുടങ്ങീ..

   "എന്റെ ദുആ മരിച്ചത് ഇവൾ ഒറ്റയൊരുത്തി കാരണാ.. ഈയൊരു കൊച്ചു കുട്ടി കാരണം…"

   പുലമ്പി കൊണ്ടവൾ ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി.. കണ്ണുകൾ മുറുകെയടച്ചതും മനസ്സിലേക്ക് അവളുടെ ഓർമയിൽ പോലുമില്ലാത്തയെന്തോ കടന്നു വന്നു…

•°•°•°•°•°•°•°•°•••

   "ലക്കീ…."

    അതും വിളിച്ചു തനിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി മാടി വിളിക്കുന്ന നീല മിഴികളുള്ള ആറ് വയസ്സുകാരിക്ക് നേരെയാവൾ ഓടി… എന്തിലോ തട്ടി നിലത്തേക്ക് വീണെങ്കിലും അവളുടെ ലക്കിയെന്ന വിളി കേട്ട് നിറഞ്ഞു വരുന്ന കണ്ണുകളെ ഒന്ന് തുടയ്ക്കുക പോലും ചെയ്യാതെയവൾ സഞ്ചരിക്കുന്ന ട്രെയിനിന്നോട് ഒപ്പമോടി..

   "എന്നെ.. വിട്ട് പോവല്ലേ…"

    അവൾ ആ നീലമിഴികളുള്ള പെൺകുട്ടിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ട്രെയിനിലേക്ക് കയറാൻ തുനിഞ്ഞതും ആ ട്രെയിൻ വേഗത്തിൽ സഞ്ചരിച്ചു.. വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടാലേ ലക്കീ എന്ന് മന്ത്രിച്ചു ട്രെയിനിൽ ഉള്ള പെൺകുട്ടി ചാടാൻ തുനിഞ്ഞതും ആരോ ആ കൊച്ചു കുട്ടിയെ ട്രെയിനിന്റെ ഉള്ളിലേക്കാക്കി… അപ്പോഴും ആ ആറ് വയസ്സ് കാരിയുടെ നോട്ടം പുറത്തേക്ക് തന്നെയായിരുന്നു..

  "എന്റെ ഫ്രണ്ടാ.. അത്.."

    ദൂരേക്ക് പോയി മറയുന്ന ട്രെയിനിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് വിതുമ്പുമ്പോഴും അവളുടെ പച്ച കണ്ണുകളിൽ തനിക് പ്രിയപ്പെട്ട എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ട വേദനയായിരിന്നു..

   "ലക്കീ… വാ വീട്ടിൽ പോവാം…"

    തന്റെ ഇക്ക വന്നതും ആ ആറ് വയസ്സുകാരെ തന്റെ പരിഭവം പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ എന്നോണം അവനിലേക്ക് ചാഞ്ഞു..

   "ന്റെ ഇരട്ട കുട്ടിയാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്… അവളെ മാത്രം ന്തിനാ കൊണ്ടോയെ.. ലക്കി മോളെ മാത്രം ന്തിനാ ഇവിടെ വെച്ചേ…"

    അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാനാവാതെ ആ പത്തു വയസ്സുകാരൻ അവളെ തന്നിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടെ ചേർത്ത് വെച്ചൂ..

   "എന്റെ ലക്കിക്ക് ഞാനില്ലേ… "

    അവനത് പറയുമ്പോഴും അവൾ കാദോർത്തിരുന്നത് ദൂരെ നിന്ന് കേൾക്കുന്ന തീവണ്ടിയുടെ ശബ്ദത്തിനായിരുന്നു…

•°•°•°•°•°•°•°•°•

   ലക്കി ഞെട്ടലോടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു..

   ഒരല്പം മുൻപ് തന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നത് തന്റെ ഓർമയിൽ ഉള്ളയെന്തോ ഒന്നാണ് എന്നവൾക് ഉറപ്പായിരുന്നു… ചെറുതായപ്പോൾ ഉണ്ടായത് കൊണ്ടാണോ എന്തോ അവൾക്കാ സംഭവത്തിന്റെ മുൻപുള്ളതോ അവസാനമുള്ളതോ ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല..

   "അതിൽ ആ ട്രെയിനിന് പിന്നാലെ പോയ പെൺകുട്ടി ഡൗലയാണോ.. ഡൗലയെന്റെ ഇരട്ടയാണോ.. ഏയ്‌ ആയിരിക്കില്ല.. "

    മനസ്സ് സ്വയം സംവദിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു താൻ ആദ്യമായി കണ്ട ദിവസം ഡൗല തന്നോട് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഓർമ വന്നത്..

  "നിനക്കെന്നെ ഓർമയുണ്ടോ.. നമ്മൾ ചെറുപ്പത്തിൽ ഒരുമിച്ചു കളിച്ചതാ.. എന്നതിലെല്ലാം ഉപരി നമുടെ ബർത്തഡേ ഒരേ ദിവസ.. എന്റെ എല്ലാ ബർത്തഡേ യുടെ അന്നും ഉപ്പ പറയാറുണ്ട് *ഇന്നാ ലക്കിയുടെ ബർത്തഡേ യുമെന്ന്..* "

   ഡൗലയന്ന് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഓർക്കും തോറും എന്തോ അംഗീകരിക്കാൻ സാധിക്കാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു അവൾക്..

   "അല്ലാ അവളൊരിക്കലും എന്റെ ഇരട്ടയല്ല പക്ഷേ ഈ ചിത്രത്തിലുള്ളത് അവൾ തന്നെയാണ്..ഈ കുട്ടിക്കും അതെ നീല മിഴികൾ തന്നെയാണ്..എങ്കിൽ എന്റെ ദുആ മരിക്കാൻ കാരണ കാരായ രണ്ട് പേരും ഡൗല തന്നെയാണോ..".

   സ്വയം ചോദിച്ച അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് ദുആ മരിച്ച ദിവസം ഓർമ വന്നൂ…

•°•°•°•°•°•°•

   "ഡീ… നീ തന്നെയല്ലേ അര്ജന്റ് ആയി എവിടെ പോവണമെന്ന് പറഞ്ഞത്…"

   "അതെ പറഞ്ഞല്ലോ.."

   ലക്കിയുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി നൽകിയ ശേഷം ദുആ ഒരു ചിക്കൻ പീസ് കൂടെ പ്ലേറ്റിലേക്കിട്ടോ..

   "നീ ഇങ്ങനെ തിന്നിരുന്നാൽ നമ്മളെങ്ങനെ അവിടെയെത്തും…ഏത് നേരവും തീറ്റി തീറ്റി തീറ്റി.."

  നേരത്തെ എടുത്ത പീസിന്റെ എല്ലടക്കം വിഴുങ്ങുന്ന ദുആയെ കണ്ണുരുട്ടി ലക്കി പറഞ്ഞതും ദുആ അവളെ പുച്ഛിച്ചു..

   "നീയൊന്ന് ചിന്തിച്ചു നോകിയെ ലക്കീ.. ഞാൻ ഒരാൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചില്ലേൽ ഈ ഹോട്ടൽ മുതലാളിക്ക് ഇന്നത്തെ മുതൽ നഷ്ടവും.. അപ്പോൾ ആ പാവം മനുഷ്യൻ പട്ടിണിയിലേക്ക് ആയും.. അയാളുടെ മക്കൾക്കു സ്കൂൾ ഫീസ് അടയ്ക്കാൻ ആവില്ല.. അപ്പോൾ സ്കൂളിന്റെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി മോശമാവും.. സ്കൂൾ മാനേജർ പട്ടിണിയാവും.. അപ്പോൾ സ്കൂൾ മാനേജറെ മോൻ…."

    അവൾക് ബാക്കി പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ വൈറ്റെർ അടുത്ത പ്ലേറ്റ് കൊണ്ട് വന്നിരുന്നു..

   "ദതായത് ലക്കീ.. ഞാൻ ഒരാൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെയിരിക്കുമ്പോൾ എത്ര പേർക്കാ നഷ്ടം…"

    പ്ലേറ്റിലേക്ക് നോക്കിയതും പറഞ്ഞു ദുആ അറ്റാക്ക് തുടങ്ങിയതും ലക്കിയവളെ പല്ല് കടിച്ചു നോക്കി..

    "ഈ വിഴുങ്ങുന്നതൊക്കെ എങ്ങോട്ടാ പോവുന്നത് ആകെ ഒരു അരി മണിയുടെ അത്രേ ഉള്ളൂ.."

   "ഇതൊന്നും എനിക്കല്ലെടി വാവക്കാ…"

   ദുആ തന്റെ വീർത്ത വയറിലേക്ക് നോക്കി ഇളിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞതും ലക്കിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല..

 കുറെ നേരം വെറുതെയിരുന്നു മടുത്ത ലക്കി ആ ഹോട്ടലിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോയെക്കും ദുആ വന്നിരുന്നു..

   "എങ്ങോട്ടാണോ പോവേണ്ടത്.."

   ലക്കി കാറിന്റെ ഫ്രണ്ട് സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്ന് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു..

   "അത് ഒരു പാർക്കിലേക്കാ…അങ്ങോട്ടേത്താൻ പറഞ്ഞു എനിക്ക് ഡൗലയുടെ മെസ്സേജ് വന്നിട്ടുണ്ട്.."

     അതും പറഞ്ഞു ദുആ സീറ്റിലിരുന്നതും ലക്കീ ഡൗല അയച്ചു തന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് വണ്ടിയെടുത്തു..

   "ദീ ഇവിടെയാരും ഇല്ലല്ലോ.. ഇങ്ങോട്ട് തന്നെയല്ലേ ഡൗല വരാൻ പറഞ്ഞത്..??"

   നേരം ഇരുട്ടിയത് കൊണ്ട് തന്നെ ഫോണിന്റെ ഫ്ലാഷ് ഓൺ ചെയ്തു ലക്കി ചോദിച്ചതും ദുആ ഫോണിൽ നോക്കി അതേയെന്ന് പറഞ്ഞു..

  പെട്ടന്ന് ലക്കിക്ക് മുന്നിൽ ആ നീല മിഴികളുള്ള പെൺകുട്ടി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു..

   "ലക്കീ ദേ ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ…"

   അവളുടെ കൊച്ചു ശബ്ദം കേട്ടതും യാന്ദ്രികം എന്നോണം ദുആയുടെ കൈ വിടുവിച്ചു ലക്കി ആ കൊച്ചു കുട്ടിക്ക് പിന്നാലെ വെച്ച് പിടിച്ചു..

   "ആരാ നീ…"

  "ലക്കീ…"

   ആ കൊച്ചു കുട്ടി അത് മാത്രമായിരുന്നു മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നത്… ആ കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ പിന്നാലെ ഏതോ ലോകത്തു എന്നപോലെ എവിടേക്ക് എന്ന് പോലുമറിയാതെ ലക്കി നടന്നു നീങ്ങി..

   "ലക്കീ…"

    ആ കൊച്ചു ശബ്ദം അവൾക്കെന്തോ ലഹരി പോലെയായിരുന്നു.. ലക്കിക്കും ആ കൊച്ചു കുട്ടിക്കും ചുറ്റിലൂടെ ആ നീല നിറമുള്ള ചിത്രം ശലഭം പാറി കളിച്ചു.. ആ ശലഭം വർഷിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നീല നിറമുള്ളയാ മാന്ത്രികത അവർക്ക് ചുറ്റും കവചം തീർത്തു..

   പെട്ടെന്നാ കുട്ടി അവിടുന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായതും ലക്കി യദാർത്ഥ ലോകത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി..ചുറ്റും ആ കുട്ടിയെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ പരതി..

   "എനിക്കടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ആ കൊച്ചു കുട്ടി എവിടെ പോയി.. ഇനിയതെനിക്ക് തോന്നിയതോ…"

   സ്വയം ചോദിച്ചവൾ ദുആയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു..

   "ആഹ്….ലക്കീ…"

   ദുആയുടെ അലർച്ച കേട്ട് അവൾ അങ്ങോട്ടോടി…

   തന്റെ ദുആയുടെ വയറ്റിൽ നിന്ന് കത്തിയൂരിയെടുത്തയാൾ അടുത്തുള്ള മതിൽ ചാടി പോയതും ലക്കിയുടെ കാലുകൾ ഒന്നനങ്ങിയത് പോലുമില്ല.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു…

    എന്തോ ഒരു നിർവികാരതയോടെ അവൾ തന്റെ ജീവനായി കണ്ട സുഹൃത്തിന്റെ ചലനമറ്റ ശരീരത്തിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു..അവളിൽ നിന്ന് ഒഴുകി വരുന്ന രക്തം തന്റെ കാലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകി…

   "ദുആ …"

   പൊട്ടി കരഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ ദുആയുടെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചതും ആ കൈ അവളുടെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് ഊർന്നു വീണൂ…

  "എന്റെ ദുആ …"

   ഓരോ നിമിഷവും വിതുമ്പി കൊണ്ടങ്ങനെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ആ ശരീരത്തെ തന്നോട്ട് ചേർത്ത് നിർത്തുകയല്ലാതെ അവൾക്കൊന്നിനും കഴിഞ്ഞില്ലായിരുന്നു.. കാരണം തനിക്ക് മുന്നിലിന്ന് ചലനമറ്റ് കിടക്കുന്നത് താൻ പ്രണയത്തെക്കാളേറെ മൂല്യം കൊടുത്ത തന്റെ സൗഹൃദമാണെന്ന്.. അവളുടെ ദുആ ആണെന്ന് അവൾക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല..

   "ദുആ……ആ കൊച്ചു കുട്ടി കാരണാ എന്റെ ദുആ മരിച്ചത്… ആ കൊച്ചു കുട്ടി.. അവളാ..."

   അതും മൊഴിഞ്ഞവൾ നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു.. കണ്ണുകൾ ഈറഞ്ഞണിഞ്ഞു..

   "ആരാ എന്റെ ദുആയോട് ഇത് ചെയ്തത്… ആരോടും അവളൊരു ദ്രോഹവും ചെയ്തിട്ടില്ലല്ലോ.."

    വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് അത് മൊഴിയുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അവള്ടെ മനസ്സിലേക്ക് ദുആയുടെ വാക്കുകൾ ഓടിയെത്തിയത്..

"അത് ഒരു പാർക്കിലേക്കാ…അങ്ങോട്ടേത്താൻ പറഞ്ഞു എനിക്ക് ഡൗലയുടെ മെസ്സേജ് വന്നിട്ടുണ്ട്.."

      ആ വാക്കുകൾ ഓർക്കും തോറും ലക്കിയുടെ കണ്ണുകളിൽ അഗ്നി നാളം ആളി കത്തി..

    "ഞങ്ങളിൽ ഒരാളെ പോലെ കരുതിയിരുന്ന നീയൊരിക്കലും ഇത് ചെയ്യുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല ഡൗലാ.. എത്ര ബുദ്ധിപരമായാണ് താനെന്റെ ദുആയെ എന്നിൽ നിന്നകറ്റിയത്.. അവളെ കൊല്ലുന്നതിനു പകരം നിനക്കെന്നെ കൊന്ന് കൂടായിരുന്നോ ഡൗലാ…".

   അതും പറഞ്ഞവൾ ദുആയുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് നോക്കും തോറും അവളിലെ ഡൗലയോടുള്ള പ്രതികാരത്തിന്റെ അളവ് കൂടി കൊണ്ടിരുന്നു..

   "എന്റെ ദുആ…"

   അവിടെ നിന്നൊന്ന് എഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കാൻ പോലും കഴിയാതയാത്രയും തളർന്നിരിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.. എന്തോ ഓർത്ത പോലെ അവൾ ഫോണിൽ ആർക്കോ ഡയൽ ചെയ്തു..

•°•°•°•°•°•°•°•

   പഴയതെല്ലാം ഓർത്തതും അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പി..

    "എന്റെ ദുആ.. "
 
   അതും മൊഴിഞ്ഞവൾ ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി.. പെട്ടന്ന് കണ്ണുകളിൽ ഭീതി നിറഞ്ഞു..

   "കൊച്ചു കുട്ടികൾ…ഈ കുട്ടി കാരണാ ന്റെ ദുആ.. ഇവളാ അന്ന് വന്നത്.."

    ദുആയുടെ മരണ ശേഷം കാണുന്ന ഓരോ കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയിലും അവൾ ആ കുട്ടിയെ കണ്ടിരുന്നു..എന്തോ അവൾക് കൊച്ചു കുട്ടികളോട് ഭയം തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു… അതും ഓർത്തവൾ ആ ചിത്രം ഷെൽഫിലേക്ക് വെച് തിരിഞ്ഞതും ഹയാസ് കൈയ്യിൽ ഒരു പ്ലേറ്റുമായി റൂമിലേക്ക് കയറി വന്നിരുന്നു..

   "കരഞ്ഞല്ലേ.."

   "ഇല്ലാ…"

    അവന്റെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയുമ്പോൾ തന്റെ ശബ്ദം ഇടരാതിരിക്കാൻ അവൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

   "കള്ളം.. എന്റെ ഇത്ത കരഞ്ഞെന്ന് അറിയാം.. ഞാൻ തടയുന്നില്ല.. പക്ഷേ ഇപ്പൊ പോയി ഭക്ഷണം കഴിക്ക്.. നിങ്ങൾക്കറിയില്ലേ ഒരാൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചില്ലേൽ സമൂഹത്തിന് വരുന്ന നഷ്ടം…"

   അവസാനം ചുണ്ടിലൊരു ചെറു ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞതും അവൾ വാ തുറന്നു..

   "എല്ലാടത്തും അനിയന് ഇത്തയാ വാരി കൊടുക്കാ ഇവിടെ നേരെ തിരിച്ചാ.. പാവം ഞാൻ…"

   ലക്കിക്ക് ഭക്ഷണം വാരി കൊടുക്കുന്നതിനിടയിൽ ഹയാസ് തന്റെ രോധനം അറിയിച്ചതും ലക്കി അവന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് പ്ലേറ്റ് വാങ്ങി ഫുഡ്‌ വാങ്ങി അവന്റെ വായിലേക്കിട്ട്..

_______________•🦋•_______________
   
"ആഹ് വെച്ചോ മമ്മി.."

   അതും പറഞ്ഞു എല സെഹ്രയുടെ കാൾ ഡിസ്‌ക്കണക്ട് ചെയ്തു ആ ബാർഭി ബോയിയെ തന്റെ മാറോടു ചേർത്ത് ലൈത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു..

  "ലൈത്.. വാ നമ്മക്ക് ഹൌസ് ബോട്ടിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോവാ…"

   "തനിക്കല്ലേ വെള്ളത്തിനെ പേടി…"

    ലൈത് അവളോട് ചോദിച്ചത് കെട്ട് അവൾ ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞു..

   അവളുടെ വാക്കുകൾക്ക് മറുതൊന്നും പറയാതെ അവൻ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു പുറത്തിറങ്ങി..

   "ലൈത്തിന് ഉമ്മയും ഉപ്പയുമൊന്നും ഇല്ലേ.."

    അവളുടെ ചോദ്യം കെട്ട് അവനൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.

   "മ്മ്.. "

   "എവിടേ…"

   "ഹൈദരാബാദിൽ…"

   അവൻ പറഞ്ഞത് കെട്ട് എന്തോ ചിന്തിച്ചവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു..

   "ലൈത്തിന് എല മോളെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടാണോ…"

   അവൾ കണ്ണുകൾ വിടർത്തി ചോദിച്ചത് കെട്ട് അവന്റെ ചൊടിയിലൊരു ചെറു ചിരി വിടർന്നു..

  "എന്റെ എല്ലാം എല്ലാം ആണ്…"

   അത് പറയുമ്പോൾ എന്തോ അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങിയിരുന്നു… തന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വരുന്നത് അരിഞ്ഞതും അവൻ കണ്ണീർ കൈ കൊണ്ട് തുടച്ചു മാറ്റി..

   "അത് ന്താ എല മോളെ ഇത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടം.. എല മോൾ ക്യൂട്ട് ആയതോണ്ട് ആണോ…"

     അവൾ സ്വയം കവിളൊക്കെ വലിച്ചു ചോദിച്ചതും അവൻ ചെറു ചിരിയോടെ അല്ലെന്ന് തലയാട്ടി..

   "അല്ലാ.. ഞാൻ നിന്നിൽ നിന്റെ ഉമ്മയെ കാണുന്നു....ഒരു കൊച്ചു കുറുമ്പത്തി മിയാ.."

  നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പല കാർട്ടൂൺ കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചു അവർ തന്റെ ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്തെത്തി..

  ആ ഹൌസ് ബോട്ടിനുള്ളിലേക്ക് തന്നെ ഒന്ന് ഉറ്റ് നോക്കിയ ശേഷം അവൻ അവിടെയിരുന്ന് എലയെ തന്റെ മടിയിലേക്ക് ഇരുത്തി..

_______________•🦋•_____________

  " *ജഹാനാരാ…!!* ആരാ അവളെന്ന് പോലുമറിയില്ലാ.. എങ്കിലും ഒരു മാന്ദ്രികത പോലെ അവളുടെ ഓരോ വാക്കും പ്രവർത്തിയും എന്നിലേക്ക് പടർന്നു പിടിക്കുന്നു.. സേവ് എന്ന സിനിമയിലെ ആ രംഗം തന്റെ ജീവിതത്തിൽ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് അവളെങ്ങനെ ഇത്രയ്ക് ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.. "

    സ്വയം ഓരോന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ഡൗല കായൽ ജലത്തിലേക്ക് കാലുകളിട്ട്… അന്നത്തെ അർദ്ധ ചന്ദ്രൻ തന്നെ നോക്കി പരിഹസിച്ചു ചിരിക്കുകയാണോ എന്നവൾക് തോന്നി..

  ഫോൺ ഓൺ ചെയ്തു ലക്കിയുടെ ഒപ്പമുള്ള ചിത്രങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ച അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചെറുതായൊന്ന് തിളങ്ങി..

   "ഞാൻ തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട് ലക്കീ… പക്ഷേ ഒരിക്കലും നിന്റെ ദുആയെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ എനിക്ക് സാധിക്കില്ല.. നിനക്ക് എന്നോടുള്ള വെറുപ്പ് എങ്ങനെയെങ്കിലും ഞാൻ മാറ്റിയെടുക്കും.. അതിന് വേണ്ടി നിന്റെ പാസ്റ്റ് പറയേണ്ടി വന്നാൽ അത് പോലും ചെയ്‌തെന്ന് വരും…"

   സ്ക്രോൾ ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ആ ആളോടൊപ്പമുള്ള അവരുടെ ഒരു ഫോട്ടോ കണ്ടതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു..

   "ഈ പ്രാവശ്യം ഞാൻ നിന്നെ അങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോവും.. നിന്നെ കാണുമ്പോൾ വാരി പുണരാൻ.. നിന്നെ ചേർത്ത് നിർത്താൻ ഒരുപാട് പേരുണ്ടെന്ന് ഞാൻ നിനക്ക് കാണിച്ചു തരും.."

   എവിടെ നിന്നോ ഒരു കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളെങ്ങോട്ട് ദൃഷ്ടി പതിപ്പിച്ചു.. ഒരല്പം അകലെയായി ഒരാളുടെ കൈ പിടിച്ചു കാര്യമായി എന്തോ പറഞ്ഞു പൊട്ടി ചിരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ ശബ്ദം അവൾ എവിടെയോ കേട്ടപോലെ തോന്നി..

   പെട്ടന്ന് എല തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും അവളുടെ മുഖം കണ്ട് ഡൗല ഞെട്ടലോടെ വീണ്ടും അങ്ങോട്ട് നോക്കി..

   "ഇതാ കുട്ടി അല്ലെ.. എന്റെ സ്വപ്നത്തിൽ എന്നെ ഉമ്മാ എന്ന് വിളിക്കാറുള്ള ആ കുട്ടി.."

   സ്വയം ചോദിച്ചു അവൾ ലൈതും എലയും ദൂരേക്ക് പോയി മറയുന്നത് വരേ നോക്കി നിന്നൂ..

   അവർ അവിടെന്ന് പോയതും ഡൗല തല ചെരിച്ചു മുന്നോട്ട് നോക്കി..

    "പ്രേ… പ്രേ.. പ്രേതം.. "

    തന്റെ മുന്നിലുള്ള രൂപത്തിനെ കണ്ടവൾ ഭീതിയുടെ മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞോടി ആ ഹൌസ് ബോട്ടിനകത്തേക്ക് കയറി..ആ ബോട്ടിനകത്തു നിന്ന് വവ്വാലുകൾ ശബ്ദത്തോടെ പുറത്തേക്ക് പറന്നു..ആകാശത്തു നിന്ന് ശക്തമായ ഇടി മുഴങ്ങി..

   അവിടെ നിന്ന് എന്തോ അനങ്ങുന്ന ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ വിറയലോടെ മുന്നോട്ട് നോക്കി..

    "ഡൗലാ…!"

   തന്റെ നീല ചിറകുകൾ വിടർത്തി പുറത്തേക്ക് നോക്കി അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഉയർന്നു നിന്നിരുന്ന ആ രൂപം പെട്ടന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. അർദ്ധമായി കത്തി കരിഞ്ഞയാ രൂപത്തിന്റെ മുഖത്തൊരിക്കലും അവളെ ഭയപ്പെടുത്താനുള്ളൊരു ഭാവമല്ലായിരുന്നു.. ചുണ്ടുകൾ വിടർന്നിട്ടായിരുന്നു..

    "നിന്റെ മുന്നിലുള്ള ലോകം കേവലം എന്റെ ഭിക്ഷയാണ്…"

   ആ രൂപം അവളെ നോക്കി മൊഴിഞ്ഞു..ശബ്ദം തന്റെ മുന്നിൽ നിന്നല്ലെന്ന് കണ്ടതും അവൾ ഭയത്തോടെ പിന്നോട്ട് നോക്കി..

   "ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ട്… എനിക്ക് നിന്നെ വേണം… "

    അത് പറയുമ്പോൾ ആ രൂപത്തിന്റെ ഭാവം ആരെയും ഭയപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു..

   "പ്രേതം…."

   അലറി വിളിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തിറങ്ങിയ ഡൗല ശ്വാസം ആഞ്ഞു വലിച്ചു ചുറ്റും നോക്കി… അന്തരീക്ഷം ശാന്തമായിരുന്നു.. താനൊരല്പം മുൻപ് കണ്ടതെല്ലാം കേവലം ഒരു സ്വപ്നമാണെന്ന് മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചു ഓരോ പടികൾ വയ്ക്കുമ്പോഴും മനസ്സാകെ ഭീതിയായിരുന്നു..മെല്ലെ മെല്ലെ ഓരോ ചുവട് വെക്കുമ്പോഴും ദിയാനെ ഓർമ വന്നതും അവൾ വേഗത്തിൽ മുന്നോട്ട് നടന്നു..

______________•🦋•______________

  ആബിദ് ഒരല്പം ഭയത്തോടെ നുസ്രത്തിന്റെ കൈയ്യിലുള്ള ഗോളത്തിലേക്ക് നോക്കി.. എന്തോ മാന്ത്രിക്കത കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയെടുത്ത ആ ചുവന്ന ഗോളത്തിനുള്ളിൽ അകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നയാ കടും ചുവപ്പ് നിറമുള്ള ചിത്ര ശലഭത്തിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നുസ്രത് തന്റെ ചുവന്നു കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് നോക്കുന്നുണ്ട്.

   ആ കണ്ണുകളിൽ എന്തോയൊന്ന് ആളി കത്തി..

   "ഹ ഹ ഹാ…"

   അവൾ പൊട്ടി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കൈകൾ ഉയർത്തി… ആ ഗോളം അന്തരീക്ഷത്തിൽ സ്വയം ഉയർന്നു നിന്നു..

    കണ്ണുകൾ അടച്ചു കൊണ്ട് നുസ്രത് എന്തോ മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു..

   പെട്ടന്ന് നുസ്രത്തിന് പിന്നിലായ്രണ്ട് കടും ചുവപ്പ് ചിറകുകൾ വന്നതും ആബിദ് ഞെട്ടലോടെ അവരെ നോക്കി..

   ആ സ്ത്രീയുടെ ചുവന്ന കണ്ണുകൾ ചെറുതായൊന്ന് തിളങ്ങി.. ചുണ്ടുകളിൽ ഗൂഢമായൊരു ചിരി വിരിഞ്ഞു..

   ആ ചുവന്ന ചിറകുകൾ കൊണ്ടവർ അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് ഉയർന്നു.. ഇരു കൈകളും ഉയർത്തി പിടിച്ചു.. അവളുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് ചുവന്ന നിറമുള്ള എന്തോ ഒരു ശക്തി ചുവരിലേക്ക് ചെന്ന് പതിച്ചു..

   "ഹഹഹ…."

   അവളുടെ ശബ്ദം ആ മുറിയാകെ പ്രതിഫലിച്ചു കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്നു…

   "ഉമ്മാ…."

  ആബിദിന്റെ വിളി കേട്ടതുമവൾ കഴുത്തു തിരിച്ചു അവനെ നോക്കി… തായൊട്ട് നീണ്ട വന്ന പല്ലുകൾ കാണിച്ചു കൊണ്ടവർ പൊട്ടി ചിരിച്ചു അവനെ നോക്കി..

   "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ.. ആ ലക്കിയുടെ കാര്യം ഇനി ഞാൻ നോക്കി കോളാം എന്ന്...എന്റെ ശക്തികൾ നോക്കിക്കോളും.. ഇത്രയും കാലം ഞാൻ എല്ലാവരിൽ നിന്നും മറച്ചു വെച്ച എന്റെ ശക്തികൾ..!!"

    "ആരാ നിങ്ങൾ.. നിങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ എനിക്ക് ജന്മം നൽകിയത്…??"

    ആബിദിന്റെ വിറയലോടെയുള്ള ചോദ്യം കെട്ട് നുസ്രത് പൊട്ടി ചിരിച്ചു..

   "നുസ്രത് ബീഗം..!!.. നസീറ ഖിസ്മത് അവളൊക്കെ നല്ല സ്വഭാവം ഉള്ള *Rekkalugala* ആണെങ്കിൽ ഞാൻ ദുഷിച്ച rekkalugala ആണ്… ഏറ്റവും ശക്തിയുള്ള rekkalugala..!!"

  ഒരല്പം അഹങ്കാരത്തോടെ നുസ്രത് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ കേട്ട് ആബിദ് ഞെട്ടലോടെ അവളെ നോക്കി.

   "Rekkalugala..???"
  
   "Rekkalugala ചിറകുള്ളവർ എന്നർത്ഥം… ശലഭത്തിന്റേത് പോലെയുള്ള ചിറകുള്ള അമാനുഷിക ശക്തിയുള്ളവർ.. അതിൽ തന്നെ രണ്ട് വിഭാഗം ഉണ്ട്.. നല്ലവർ ചീത്തവർ.. .അവർ നല്ലവർക് നീല ചിറക്കും ഞങ്ങള്ക്ക് കടും ചുവപ്പ് ചിറക്കും ആണുള്ളത്. നല്ലവർക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ് ഹോത്രി മാണിക്യം… നിലവിലുള്ള ഏറ്റവും ശക്തിയുള്ള rekkalugala അവളാ ലക്കി.. കാരണം അവൾ നല്ലവളാണ്.. അവരിൽ നിന്ന് ഹോത്രി മാണിക്യം തട്ടിയെടുത്താൽ എനിക്ക് നല്ലവരുടെയും കൂടെ ശക്തി സ്വന്തമാകാം titalee വേൾഡിന്റെ റാണിയാവാം…"

   അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നുസ്രത് ആ ഗോളം കൈയ്യിലെടുത്തു വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ അതിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു..

    ഇതെല്ലാം കെട്ട് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ആബിദ് തിരിഞ്ഞതും തന്റെ മുന്നിൽ നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ജഹാനാരയെ കണ്ട് ഞെട്ടി നിന്നൂ..

   "നീയിതെല്ലാം കേട്ടോ…"

    അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൾ അതേയെന്ന് തലയാട്ടി…

   "എന്നിട്ട് നീ എന്ത് കൊണ്ട് ഭയന്നില്ല…??"

    അവൻ ഉള്ളിലെ അത്ഭുതം മറച്ചു വെയ്ക്കാതെ തന്നെ ചോദിച്ചതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു..
  
   "ഒരിക്കൽ അറിയാവുന്ന കാര്യം വീണ്ടും വീണ്ടും കേൾക്കുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും ഭയക്കുമോ…??"

   ഒരു പരിഹാസ ചിരിയോടെ അതും ചോദിച്ചു അവൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നതും അവനവളെ പിടിച്ചു നിർത്തി..

   "ആരാ നീ… നിനക്ക് ശെരിക്കും കണ്ണ് കാണില്ലേ…"

    "ഞാനാര് എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം പറയുന്നില്ല.. എനിക്ക് കണ്ണ് കാണാത്തതാണോ അല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ചുറ്റും ഇരുട്ടാണോ എന്നറിയില്ലാ.. ഒന്ന് മാത്രം അറിയാം ഞാൻ കാണുന്നതെല്ലാം ഇരുട്ടാണ്…!! "

   അതും പറഞ്ഞവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ ഓടിയതും അവനവിടെ തറഞ്ഞു നിന്നൂ..

   "ആരാ ഇവൾ.. ഇത്രയേറെ വേദന സഹിച്ചിട്ടും കാണുമ്പോൾ ഒക്കെ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയാണ്..!!"

  (ലുക്ക്‌ ഗൂയ്‌സ്.. Rekkalugala എന്നത് ഒരു തെലുങ്ക് വേർഡ് ആണ് അത് കൊണ്ടാണ് ഇത്രയും ഹെവി.. നമുക്കത് short ആക്കി regula എന്നാക്കിയാലോ.. ഇതിന് മുൻപൊരു പാർട്ടിൽ ഞാൻ ഖൈസ് എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.. അത് നമ്മുടെ rekkalugala എന്ന regula യെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് കെtto..❤)

______________•🦋•______________

  " കുട്ടീ… "

    അയാൾ ആ കൊച്ചു കുട്ടിയെ ചുറ്റും നോക്കിയിട്ടും കാണാതെയായപ്പോൾ ആ മധ്യവയസ്കൻ ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ചു..

   "എന്നാലും ആ നീല കണ്ണുള്ള കൊചെവിടെ…"

   അതും പറഞ്ഞു ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ ആയിരുന്നു താൻ എവിടെയാനുള്ളതെന്ന് അയാൾക് മനസ്സിലായത്.. എന്തോ ആ സ്ഥലത്തേക്ക് നോക്കും തോറും അയാളിൽ ഭീതി പടർന്നു.. എന്തോ മറക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച പലതും അയാളുടെ ഓർമയിലേക്ക് എത്തി..

   തന്റെ കാലിൽ എന്തോ വലിഞ്ഞു മുറുകിയതും അയാൾ ഭയത്താൽ തായൊട്ട് നോക്കി.. അയാളുടെ കാലിൽ വരിഞ്ഞു മുറുക്കിയ വള്ളി അയാളെയും വഹിച്ചു ഹൗസ് ബോട്ടിനകത്തേക്ക് കൊണ്ടിട്ടു..

   "പ്രേ.. പ്രേ.. പ്രേതം…"

   വിറയലോടെ മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടായാൾ തന്റെ മുന്നിലുള്ള രൂപത്തെ നോക്കി..

    ആ രൂപം തന്റെ കൈകൾ ഉയർത്തിയതും അതിന്റെ കൈകളിൽ നിന്നുയർന്നു വന്ന ശക്തി അയാളിൽ ചെന്ന് പതിച്ചിരുന്നു..നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് അയാളുടെ ചലനമാറ്റാതതും ആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി..

    അയാളുടെ ശവ ശരീരം താനേ ഉയർന്നു കായലിലേക്ക് വീണൂ..

   ജലത്തിൽ പൊങ്ങി നില്കുന്നയാ ശവ ശരീരത്തിന്റെ വലത്തേ കൈയുടെ മേൽ നീല നിറമുള്ള ചിത്രശലഭത്തിന്റെ ടാറ്റു സ്വയം വരഞ്ഞു വന്നു..

   *അവളുടെ അടയാളം… അവളുടെ മാത്രം അടയാളമായ ആ ടാറ്റു…!*

______________•🦋•_____________

    നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ ലക്കി താൻ വരച്ച തന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ചിത്രത്തിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി..

   *_"ഒരിക്കൽ ഞാൻ വരും… എന്റെ ഹൃദയം നീ കുത്തി നോവിച്ചതിന്റെ പകരം ചോദിക്കാൻ…

  പക്ഷേ എനിക്കതിന് സാധിക്കുമോ എന്നറിയില്ല.. കാരണം നിന്നെ കാണുമ്പോൾ എന്നിലെ വെറുപ്പെല്ലാം അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് അലിഞ്ഞു ചേരുന്നു…

   ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ..

നീയൊരു മാന്ത്രികനാണോ..??_*

   ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചു.. *ആറ് മാസമായിരുന്നു അവളവനെ ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് പോലും*

     ഏതോ ലോകത്തു എന്ന പോലെ അതിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കിയ ശേഷം അവൾ പതിയെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു.

_____________•🦋•______________

   എത്രയൊക്കെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നിട്ടും അന്ന് ഹയാസിന് ഉറക്കം വന്നില്ലായിരുന്നു… അവന്റെ മനസ്സാകെ അവൾ മാത്രമായിരുന്നു.. ജഹാനാരാ…

  "പെട്ടെന്നൊന്ന് നാളെയായിരുന്നെങ്കിൽ…"

"എങ്കിലും അവൾ ഇതിന് മുൻപ് എത്ര തവണ ഇങ്ങോട്ട് വന്നിട്ടുണ്ട്.. അന്നൊക്കെ അവളുടെ കണ്ണിലെ സൺഗ്ലാസ് കാണുമ്പോൾ അഹങ്കാരം കൊണ്ടായിരുന്നു എന്നായിരുന്നു കരുതാറുള്ളത്.. ഒരിക്കൽ പോലും ഞാനെന്ത് കൊണ്ട് അവൾക് കണ്ണ് കാണില്ലെന്ന് ചിന്തിച്ചില്ല.. എന്ത് കൊണ്ടാവും അവളെ ഞാൻ ഇത്രയേറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്.. ഇനി എനിക്കവളോട് പ്രണയമാണോ.. "

   അവൻ അതും പറഞ്ഞു ആകാശത്തേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി.ഇന്ന് നടന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ എല്ലാം ഓർത്തതും എന്തോ മനസ്സിലൊരു വേദന തോന്നി..

അവൻ ലക്കിയുടെ റൂമിലേക്കു ചെന്നപ്പോൾ അവൾ തന്നേ വരച്ച അവന്റെ ചിത്രത്തിനടുത്തായി ഇരുന്ന് ഉറങ്ങുന്ന അവളെ കണ്ടതും ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവളെ എടുത്ത് ബെഡിൽ കിടത്തി..

______________•🦋•______________

     "അങ്കിൾ ഈ രാവിലെ തന്നെ പോവണോ…"

     ക്ലോക്കിലേക്ക് നോക്കി സമയം ആറേ ആയുള്ളൂ എന്ന് കണ്ടതും ഡൗല അഹമ്മദ്‌ ഹാഷിംനോട് ചോദിച്ചു..

   "നോക്ക് ഡൗലാ.. Fair in love സിനിമയാക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ.. അതിനൊരല്പം ത്യാഗം സഹിച് കൂടെ..".

   അയാൾ പറഞ്ഞതും ഡൗല പിന്നെയൊന്നും പറയാതെ പോയി ഫ്രഷ് ആയി വന്നു.

   ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന ദിയാന്റെ നെറ്റിയിലൊരു ഉമ്മ കൊടുത്ത് അവന്റെ പുതപ്പൊന്ന് ശെരിയാക്കി കൊടുത്ത ശേഷം അവൾ തന്റെ ഹാൻഡ് ബാഗ് തോളിലിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി..

   "ആഹ് മോൾ വന്നോ…"

   ഹാഷിം അവളെ കണ്ടപാടേ ചോദിച്ചതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു അയാൾക്കൊപ്പം മുന്നോട്ട് നടന്നു..

   "നമ്മളെങ്ങോട്ടാ പോവുന്നത്…"

    എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ അയാൾക്കൊപ്പം പോകുന്നതിനിടയിൽ ഡൗല ചോദിച്ചു..

   "ആൻ എന്ന എഴുത്തു കാരിയെ കണ്ടതായി പറയപ്പെടുന്ന ഒരാളുടെ അടുത്തേക്ക്.."

   അതും പറഞ്ഞയാൾ മുന്നോട്ട് നടന്നതും അവളും അയാൾക് പിന്നാലെ നടന്നു..

   "ആരാ…"

   ഒരു ഷീറ്റ് കൊണ്ട് വലിച്ചു കെട്ടിയ വീടിന്റെ മുന്നിലെത്തിയതും അരി കഴുകി കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു സ്ത്രീ അവരെ നോക്കി ചോദിച്ചു..

    പെട്ടന്ന് എന്തോ കണ്ടത് പോലെ അവർ ഡൗലയെ തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു..

   "നിങ്ങൾ ആനിന്റെ…"

   "അതെ…"

   "മോൾ അന്ന് വന്ന ശേഷം പിന്നെയിങ്ങോട്ട് വന്നതേ ഇല്ലല്ലോ.."

    ഡൗലയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിയോടെ അവർ ചോദിച്ചതും ഡൗല ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഹാഷിംമിനെ നോക്കി…

  "മോളെന്താ അന്യരെ പോലെ നില്കുന്നെ…"

   അവരത്തും പറഞ്ഞു ഡൗലയെ പിടിച്ചു അകത്തേക്ക് കയറ്റി..

   "മോളെ പ്രസവം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞോ മോളെ… മോളിപ്പോൾ എഴുതാൻ വന്നതാണോ.. ഇതാ മോൾ അന്ന് വന്നപ്പോൾ എഴുതിയ സ്ഥലം."

   ആ സ്ത്രീ ഷീറ്റ് കൊണ്ട് തന്നെയുള്ള ഒരു മുറിയിലേക് ചൂണ്ടി പറഞ്ഞതും ഹാഷിം ഡൗലയുടെ കൈ പിടിച്ചു അതിനകത്തേക്ക് കയറി…

   "ആ സ്ത്രീയെന്താ പറയുന്നത്…"

    അവൾ ഹാഷിമിനെ നോക്കി ചോദിച്ചു..

   "ഒന്ന് മാത്രം മനസ്സിലായി fair in love ആനിന്റെ ജീവിതം തന്നെയായിരുന്നു എന്ന്.."

   ഡൗലയെല്ലാം കൂടെ കിളി പോയ അവസ്ഥയിൽ അവിടെ കണ്ടൊരു ചെയറിൽ ഇരുന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി.. അവിടെ നിന്ന് നോക്കിയാൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന ലക്കിയുടെ വീട് കണ്ടതും അവൾ ഹാഷിംമിനെ വിളിച്ചു അത് കാണിച്ചു കൊടുത്തു..

  "ഇതാണോ ലക്കിയുടെ വീട്… എങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ അവൾകും ഈ കഥയുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടായിരിക്കും.. അല്ലാതെ ഒരിക്കലും ആൻ ഈ വീട് തന്നെ എഴുതിന് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കില്ലല്ലോ.."

    ഹാഷിം എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിലായ പോലെ റൂമിന്റെ പുറത്തിറങ്ങി ..

   "എന്നാലും മോളെന്തെ ഒരു മുന്നറിയിപ്പും ഇല്ലാതെ..ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോവാം.."

   ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞതിന് പുഞ്ചിരിയോടെ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങിയ ശേഷം അവൾ ഹാഷിംമിനെ നോക്കി..

   "ഡൗലക്ക് എന്തെങ്കിലും ആക്‌സിഡന്റ് പറ്റിയിരുന്നോ…"

  "അതെ.. ഒരു ആറ് വർഷം മുൻപ്… ലക്കിയുടെ കാറുമായി.."

   ഹാഷിംമിന്റെ ചോദ്യത്തിനവൾ മറുപടി കൊടുത്തു..

   "നിനക്കന്ന് ഓർമ വല്ലതും നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നോ…"

   "ഇല്ലാ…" (ഡൗല )

  "ഉറപ്പാണോ…"

   ഹാഷിം ചോദിച്ചതും അവൾ നെറ്റി ചുളിച്ചു അയാളെ നോക്കി..

   "നിങ്ങളെന്താ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചോദിക്കുന്നത്…??"

   അവൾ എന്തോ ചിന്തിച്ചു നിൽക്കുന്ന അയാളെ നോക്കി ചോദിച്ചു..

 "അവർ നിന്നോട് അങ്ങനെയെല്ലാം പെരുമാറിയത് നീ ആൻ ആണെന്ന് കരുതിയാണ്.. അതുമല്ല നിനക്ക് മിയ യും ആയി നല്ല രൂപ സാധർഷ്യം ഉണ്ട്.. ".

   "നിങ്ങളെന്താ പറഞ്ഞു വരുന്നത്.. ഞാൻ ആണ് ആൻ എന്നോ…"

  "എന്ത് കൊണ്ട് ആയി കൂടാ.. ഒരുപക്ഷെ നിനക്ക് ഓർമ നഷ്ടപ്പെട്ടതാണെങ്കിൽ.. ആ കാലത്ത് നീ എഴുതിയ രചന ആണെങ്കിലോ.. ഇങ്ങനെയൊക്കെ എനിക്ക് തോന്നാൻ ഒരു കാരണം കൂടെ ഉണ്ട്.. Fair in love ആനിന്റെ അവസാനത്തെ രചനയായിരുന്നു.. അതിന് ശേഷം ഒരു രചന പോലും പ്രസിദ്ധീകരിക്കപെട്ടിട്ടില്ല…"

   അയാൾ പറഞ്ഞതും അവളും സ്വയമൊന്ന് ചിന്തിച്ചു… ആറ് വർഷങ്ങൾ പിന്നോട്ട് പോവുമ്പോൾ.. താൻ ഇങ്ങനെ ഒരു കഥ എഴുതി കാണുമോ.. എന്റെ ഓർമ നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നോ.. അത് കൊണ്ടാവുമോ എനിക്കീ കഥ വായിക്കുമ്പോൾ ഞാനിതിൽ ജീവിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നാറുള്ളത്..

   അവളിൽ ഓരോ ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നു വന്നു..

______________•🦋•______________

   "എന്താ പറയുന്നത് കേവലം ഒരു ദിവസത്തിന്റെ വ്യത്യാസത്തിൽ വീണ്ടും അതെ സ്ഥലത്ത് അതെ രീതിയിൽ ഒരു കൊലപാതകാമോ…"

    ലക്കി ഞെട്ടൽ വിട്ട് മാറാതെ ചോദിച്ചു കൊണ്ട് തൊപ്പിയെടുത്ത തലയിൽ വെച്ചു…

  "യെസ് മാം.. അതെ സ്ഥലത്ത് അതെ രീതിയിൽ.. മാം ഇവിടെ വന്നു കണ്ടാൽ മാത്രമേ മനസ്സിലാവുള്ളു.."

   വിശാൽ പറഞ്ഞതും അവൾ കായലരികത്തേക്ക് നടന്നു.. ഇതൊരു സ്ഥിരം കാഴ്ച ആയത് കൊണ്ടോ എന്തോ അന്ന് ആൾക്കൂട്ടം കുറവായിരുന്നു.. ചുറ്റും കൂടി നില്കുന്നയാൾക്കാരെ എല്ലാം വകഞ്ഞു മാറ്റി ലക്കി അങ്ങോട്ട് ചെന്ന് രണ്ട് ബോഡിയിലേക്കും നോക്കി.. ഒരു ബോഡിയിൽ ഒരു മുറിവ് പോലുമില്ലാ.. കൈയുടെ മുകളിൽ ഒരു ടാറ്റു മാത്രം.. മറ്റേ ബോഡിയാകെ മുറിവുകൾ തന്നെയായിരുന്നു ആർക്കും കണ്ടാൽ അറച്ചു പോവുന്ന രീതിയിലുള്ള ഒരു രൂപം.. രണ്ടിലും സമാമായിട്ട് ഒന്ന് മാത്രമേ ഉള്ളു ആ ടാറ്റു..!

  "Any എവിഡൻസ്…"
  
   "ഈ ഒരു ടാറ്റു അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഇല്ലാ.. ആഹ്.. ആ ശരീരം ആകെ മുറിവുള്ള ബോഡിയിൽ അയാളുടെ പേര് തന്നെ പിൻ കൊണ്ട് എഴുതിയിട്ടുണ്ട് *VIJAY*.. അതും ഇതിന് മുൻപുള്ള ബോഡിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.."

    വിശാൽ പറഞ്ഞതും ലക്കി ആ ഹൗസ് ബോട്ടിന് അകത്തേക്ക് കയറി.. അവിടെയൊന്നും അവൾക് തടസമായി നിന്നില്ല..

   ആ ഹൗസ് ബോട്ടിന്റെ ഉള്ളിൽ പല കടലാസുകളും ചിത്രങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു… അർദ്ധമായി കത്തി കരിഞ്ഞ ചിത്രങ്ങൾ കണ്ടതും അവൾ ഞെട്ടലോടെ അതെല്ലാം കൈയ്യിലെടുത്തു…

    ഇത് വരേ മരണപ്പെട്ടതിൽ ഒരു മുറിവ് പോലും ഇല്ലാതെ മരണപ്പെട്ട ഓരോ ആൾകാരുടെയും ചിത്രങ്ങൾ ആയിരുന്നു അത്.. അതെല്ലാം ഒന്ന് നോക്കി തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ആയിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണിൽ അതുടക്കിയത്..

   ഏതോ ഒരു കെട്ടിടത്തിന്റെ പഞ്ചായത്ത് രെജിസ്ട്രേഷൻ കാർഡ് ആയിരുന്നു അത്.. എന്തോ നേടിയെടുത്ത പോലെ അവളത് കൈയ്യിൽ എടുത്ത് പുറത്തിറങ്ങി..

   "എന്തെങ്കിലും കിട്ടിയോ മാം.. "

   വിശാൽ ചോദിച്ചത് കെട്ട് അവൾ അതേയെന്ന് പറഞ്ഞു ആ കാർഡും ഫോട്ടോസും ഉയർത്തി കാണിച്ചു..

   "മാം എങ്ങോട്ടാ… ഇതിൽ കാണുന്ന കെട്ടിടം തിരയാണോ.."

   "അതെ ഞാൻ ഒറ്റക്ക് പോയിക്കോളാം.. കാരണം ഈ കെട്ടിടം രജിസ്റ്റർ ചെയ്തത് നമ്മുടെ പഞ്ചായത്തിൽ നമ്മുടെ വാർഡിൽ ആണ്…ഈ സ്ഥലം പോലീസ് നിരീക്ഷണത്തിൽ വെക്കണം.."

   അതും പറഞ്ഞു ലക്കി ആ കാർടും പിടിച്ചു അതിൽ തന്ന കെട്ടിട നമ്പർ കണ്ടെത്തി..

    അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഗേറ്റ് തള്ളി തുറന്നപ്പോൾ അതിന്റെ പഴക്കം കൊണ്ട് എന്തോ ഒരു ശബ്ദം കെട്ടിരുന്നു.

   "അഡ്വക്കേറ്റ് അഹ്‌സാൻ ബാഖിർ.."

  വീടിന്റെ മുന്നിൽ തന്നെ എഴുതി വെച്ച ബോർഡിൽ എഴുതിയത് വായിച്ചവൾ ഞെട്ടി.

   "അഹ്‌സാൻ ഇപ്പോൾ ഇവിടെയാണോ താമസം..അവനാണോ ഈ കൊലപാതകത്തിന് പിന്നിൽ.."

   സ്വയം ചോദിച്ചവൾ തുറന്നു കിടക്കുന്ന ഡോറിലൂടെ അകത്തു കയറി..അകത്തു കയറിയപ്പോൾ തന്നെ മൂക്കിലെക് മദ്യത്തിന്റെയും സിഗേരറ്റിന്റെയും ഗന്ധം അരിച്ചു കയറി..മൂക്ക് പൊത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ചുറ്റും നോക്കി.

   ആ വീടിന്റെ ഓരോ മുക്കിലും മൂലയിലും അവൾ അവളുടെയും ആ നീല മിഴികളുള്ള പെൺകുട്ടിയുടെയും കൊച്ചു ശബ്ദം കൊണ്ടുള്ള പൊട്ടി ചിരികൾ കേട്ടു..

   ഓരോ സ്ഥലത്ത് കൂടെയും ആ കൊച്ചു കുട്ടി ഓടുന്ന പോലെ അവൾക് തോന്നി.. കണ്ണുകൾ മുറുകെയടച്ചു തുറന്നു മുന്നോട്ട് നടന്നതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുവരിൽ തൂക്കിയിട്ട തന്റെയും ആ കുട്ടിയുടെയും ചെറുപ്പത്തിലുള്ള ചിത്രത്തിൽ ഉടക്കിയതും…

 " മിയാ…!!"

   അലറി വിളിച്ചവൾ കൈ മുടിയിൽ കൊരുത് പിടിച്ചു..

   "എനിക്കെന്താ പറ്റുന്നത്… ഞാൻ എന്തിനാ ഡൗലയുടെയും എന്റെയും ബാല്യകാലം കണ്ട്.. മിയാ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്.. മിയ ദുആ അല്ലെ.."

   സ്വയം ചോദിച്ചു അവൾ ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി..

   "ലക്കീ… നീയെന്താ ഇവിടെ…"

    തന്റെ തൊട്ടടുത്തായി ആഹ്സാന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ഉയർന്നു വന്നു..

   "I'm Acp laakia twaleha.. ഇത് നിങ്ങളുടെ വീടിന്റെ രെജിസ്ട്രേഷൻ കാർഡ് അല്ലെ…"

   അവൾ മിഴികൾ ഉയർത്തുക പോലും ചെയ്യാതെ അവന് നേരെ അത് നീട്ടിയതും അവൻ അതെ എന്ന് പറഞ്ഞു..

   "ഇയാളാണോ ഈ കൊലപാതകം ഒക്കെ ചെയ്തത്.."

   വിറയലോടെ അവൾ ചോദിച്ചു.

  "Acp മാമിന് ബുദ്ധി സ്വല്പം കുറവാണെന്ന് തോന്നുന്നു.. ഈ കാർഡ് 30 വർഷം മുൻപുള്ളതാ… ഞാൻ ഈ വീട്ടിൽ വന്നിട്ട് രണ്ട് ദിവസം ആയിട്ടേ ഉള്ളു.. അഥവാ താങ്കൾ ഈ പറഞ്ഞ കൊലപാതകം തുടങ്ങിയ സമയത്തൊന്നും ഞാൻ ഈ ജില്ലയിലെ ഇല്ലാ.."

   അവൻ അവളെ പരിഹാസത്തോടെ നോക്കി പറയുമ്പോഴും അവളതൊന്നും മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ ദൃതിയിൽ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ഒരുങ്ങി..

   "നീ വേദന തോന്നുമ്പോൾ ഒക്കെ കൈ ചേർത്ത് വെച്ച് ആശ്വാസം തേടുന്ന.. നിന്റെ കഴുത്തിലുള്ള മഹർ ഞാൻ അനിയച്ചതാണെങ്കിൽ.. *നീയെന്റെ ഭാര്യ ആണെങ്കിൽ.. നീ അഹ്‌സാൻ ബാഖിറിന്റെ പെണ്ണാണെങ്കിൽ..* ഇവിടെ നിന്നൊരു പടി മുന്നോട്ട് വെക്കരുത്…"

   പിന്നിൽ നിന്ന് അഹ്‌സാൻ പറഞ്ഞതും അവൾ ഞെട്ടലോടെ തന്റെ കൈ മാറിലേക്ക് ചേർത്തു.. അവന്റെ പേരെഴുതിയ മഹറിൽ കൈ തടഞ്ഞതും യാന്ദ്രികം എന്നോണം അവൾ അവനെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി..അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവൾ കാണുന്നത് തന്നോടുള്ള പ്രണയമാണെന്ന് കണ്ടതും അവളിൽ എന്തോ ഒരു ഭയം ഉടലെടുത്തു..

    *"എനിക്ക് നീയില്ലേ പെണ്ണെ… നീ മാത്രം..!!"*

          തുടരും…..

Written by salwa Fathima 🦋

ഇപ്പോൾ പലരുടെയും മനസ്സിൽ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നു വന്നിട്ടുണ്ടാവും എന്നറിയാം.. എല്ലാത്തിനും ഞാൻ പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കി തരാം.. അതിന് മുൻപ് ഞാൻ ഈ പ്രശ്നങ്ങൾ ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കി തീരട്ടെ.. 😌