മൂന്ന്.... ദിവസം... ഹോസ്പിറ്റലിലെ... ആ... നാല്... ചുവരുകൾക്കുള്ളിലെ കിടക്കയിൽ ശ്വാസം പോലും എടുക്കാൻ കഴിയാതെ..... ബോധം വന്നും.... പോയീം.... ഞാൻ
കിടന്നു....അതിനേക്കാൾ കഷ്ടമായിരുന്നു ഡേവിയുടെ അവസ്ഥ.... ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ...  തന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ട് വന്ന നിമിഷം മുതൽ ഐസിയുവിന്റെ വരാന്തയിലിരിക്കുന്നുണ്ട്... കണ്ണൊക്കെ കലങ്ങി ചുവന്ന്.... മൂക്കിൻ തുമ്പെല്ലാം ചുവന്ന്.... ചെമ്പൻ മുടിയിഴകൾ അലസമായി കിടന്ന്... കണ്ണീർ തുള്ളികൾ ഒഴുകിയിറങ്ങി ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ.... പ്രതിമ കണക്കേ അവനാ ഇടനാഴിയിലിരുന്നു... കാണുന്നവർക്കൊക്കോ അവനൊരു അത്ഭുതമായിരുന്നു... മൂന്ന് ദിവസങ്ങൾ... മൂന്ന് യുഗം പോലെ തള്ളി നീക്കിയവൻ.....  എപ്പോഴും.... എപ്പോഴും.... കാതിൽ ആ... പെണ്ണിന്റെ ഡേവിയെന്നുള്ള വിളി മാത്രം അലയടിച്ചു.... ഓർക്കുംതോറും നോവിന്റെ നിലയില്ലാ കയത്തിലേക്ക് തള്ളപ്പെട്ടവൻ....


നാലാം നാൾ കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോൾ തനിക്കരിക്കിൽ നിന്ന മാലാഖയും.... ദൈവത്തുല്യനായ ഡോക്ടറും ആശ്വാസത്തോടെ പുഞ്ചിരി ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു....പതിയെ.... ആ... ചിരി എന്നിലേക്കും പടർന്നു.... "ഡേവി".. അത്ര മാത്രമേ... വന്നുള്ളൂ..



"പുറത്തുണ്ട്... തനിക്ക് ബോധം വന്ന് റൂമിലേക്ക് മാറ്റുന്നതും കാത്തിരിക്കുവാണ്... വേറെ കുഴങ്ങളൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞിട്ട് റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയ്യാം.." ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ എന്നേ നോക്കി പറഞ്ഞിട്ട് ഡോക്ടറെ റിപ്പോർട്ട്സ് എഴുതിയ ഫയൽ നേഴ്‌സിനെ ഏൽപ്പിച്ച് പുറത്തേക്ക് നടന്നു....



കുറച്ച് നേരം കൂടി കഴിഞ്ഞ് പോയതും റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയ്യാൻ വേണ്ടി എന്നേ ഐ സിയുവിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറക്കി...  കണ്ണുകൾ ആദ്യം തേടിയത് ഡേവിയിലാണ്.... മുഷിഞ്ഞ് ഒരു കോലം ആയിരിക്കുന്നു... അവസാനം തമ്മിൽ കണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ഇട്ട അതേ വേഷം... കണ്ണൊക്കെ നീര് വന്ന് വീർത്തത് പോലെ.... എന്റെ അരികിലേക്ക് ഓടി പിടിച്ച് വന്നു... "ഡേവി..." തളർന്ന സ്വരത്തോടെയുള്ള ആ... വിളി കേട്ടതും ഇന്ദ്രനീല കണ്ണുകളിൽ നനവ് പടർന്നു തുടങ്ങി..  ഒപ്പം തന്റെയും...



വലത് കൈക്ക് ഒടിവും... കാലിന് ബാൻടൈഡ് ചുറ്റി... നെറ്റിയിലൊരു കെട്ടും... ഗ്ലാസ്സ് കഷ്ണം കൊണ്ട് കയറിയതിന്റെ മുറിപ്പാടുകൾ വേറെയും.... ആകെ മൊത്തം എൻജിൻ ഔട്ട്‌ കംപ്ലീറ്റിലി.... അതായിരുന്നു ആമീടെ അവസ്ഥ.... എന്റെ അരികിൽ നിന്ന് അരുമയോടെ മുടിയിഴകിൽ തഴുകുന്ന ഡേവിയെ ഞാൻ സ്നേഹത്തോടെ
നോക്കി.... റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയിട്ട് നേഴ്സ് തിരികെ പോയത് എനിക്കരികിലേക്ക് നെറ്റിയിൽ നെറ്റി മുട്ടിച്ചിരുന്ന് കരയാൻ തുടങ്ങി....


"ഞാ..ൻ പേ..ടി..ച്ച് പോ...യി ആ..മി...എന്റെ മമ്മിയും പപ്പയും തനിച്ചാക്കി പോയത് പോലെ നീയും കൂടി പോകുമോയെന്ന് ഞാൻ ഭയന്നു.... " ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തോടെയവൻ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് ഒപ്പിക്കുമ്പോഴും എന്റെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയിരുന്നു....ആ.. ചുണ്ടുകളുടെ നനുത്ത സ്പർശം തന്റെ നെറ്റിത്തടത്തിൽ പതിഞ്ഞു... 



"സാരമില്ല.... എനിക്ക് കൂടുതലൊന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ.. ഡേവി അതോർതിരിക്കാതെ ഈ... വേഷമൊക്കെ മാറി കുളിച്ച് കുട്ടപ്പനായി വാ....." സമാധാനത്തോടെ ഇടം കൈയാൾ അവന്റെ ചെമ്പൻ മുടിയിഴകളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറയുമ്പോഴും കരച്ചിലിന്റെ ഏങ്ങലടികൾ കാതിൽ പതിയുണ്ടായിരുന്നു.... ഒരു വിധം നിർബന്ധം പിടിച്ച് ഡേവിയെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് പറഞ്ഞ് വിട്ട് താൻ കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്നു....



ഒരു മണിക്കൂറിന് ശേഷം തിരികെ വന്നവന്റെ കൈയിൽ രണ്ടാൾക്കും അത്യാവശ്യം വേണ്ട ഡ്രസ്സും മറ്റും ഇണ്ടായിരുന്നു... രാവിലെ മുറിവൊക്കെ ക്ലീൻ ചെയ്യാൻ വരുന്ന നേഴ്‌സ് എന്നെ ഹെല്പ് ചെയ്യുമായിരുന്നു... മരുന്നും ഭക്ഷണവുമൊക്കെ ഡേവി തന്നെയാണ് തന്നിരുന്നത്.... അത്രമേൽ കരുതലോടെ അവൻ എന്നേ നോക്കി.... വാഷ് റൂമിൽ പോകാൻ വരെ നടക്കണമെങ്കിൽ അവന്റെ സഹായം കൂടിയേ തീരു... ഒരിക്കലും.. ഒരു നിമിഷം പോലും മറ്റൊരു തരത്തിലെന്നേ കണ്ടിട്ടില്ല.... കാണാൻ ഒട്ട് പറ്റുകയും ഇല്ലാ... കൂട്ടത്തിൽ നല്ലവനായ എന്റെ മൊയ്‌ലു വിളിച്ച് ഇങ്ങോട്ടേക്ക് ഫ്ലൈറ്റ് കേറട്ടെയെന്ന് ചോദിച്ചെങ്കിലും ഡേവി സമ്മതിച്ചില്ല... പിന്നെ ഞാനും കരുതി അതാണ് ശരിയെന്ന്... ദിവസങ്ങൾ വീണ്ടും.. ശരവേഗത്തിൽ കൊഴിഞ്ഞ് വീണുക്കൊണ്ടേയിരുന്നു... ഓഫീസിൽ ഇതികം തന്നെ രണ്ടാൾക്കും ഒരുപാട് ലീവുകൾ ആയി... ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി ഫ്ലാറ്റിലെത്തിയെങ്കിലും കൈയിലെ പ്ലാസ്റ്ററോ.... കാലിലെ കെട്ടോവൊന്നും എടുത്തിരുന്നില്ല....  അപ്പോഴും ഡേവി പരാതിയൊന്നുമില്ലാതെ എന്നേ നോക്കി..  പതിയെ... പതിയെ... ഞാനും പഴയ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് വന്നു ഡേവിയും..ദിവസങ്ങൾ കഴിയുന്നതിനനുസരിച്ചു എന്നെപ്പോലെ തന്നെ നാട്ടിലുള്ള എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്കും ഡേവി എല്ലാമായി.... മാറി....



"നീ ഇറങ്ങുന്നില്ലേ.. അതോ... സ്വപ്‍നം കണ്ട് ഇതിനകത്ത് തന്നെയിരിക്കാനാണോ പ്ലാൻ..?"



ഫ്ലാറ്റിന്റെ താഴെയുള്ള പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് ഒതുക്കിയിട്ടും എന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും അനക്കമൊന്നും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ട് തട്ടി വിളിച്ച് ചോദിച്ചതാണ് ഡേവി.... മുഖം വീർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങി.. സാധനങ്ങളുമെടുത്ത് ലിഫ്റ്റിലേക്ക് കയറി.... തൊട്ട് പിന്നാലെ തന്നെ  ബാക്കിയുള്ളതും കൊണ്ട് ഡേവിയും വന്നിരുന്നു.... എന്നെ നോക്കിയൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ മുഖം കോട്ടി....





ആഹാരം കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോഴും.... ആ... പിണക്കം നീണ്ട് പോയി... "നീ വരുന്നില്ലെന്ന് ഇപ്പോഴും ഉറപ്പാണോ..?" രാത്രിയിൽ നാട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാനുള്ള സാധനം പാക്ക് ചെയ്യാൻ സഹായിക്കുന്ന ഡേവിയെ നോക്കി അവസാന പ്രതീക്ഷപ്പോലെ ഞാൻ ചോദിച്ചു....



"ഹ്ഹ്ഹ്.... വരുന്നില്ല... നീ പോയി അടിച്ച് പൊളിച്ചിട്ട് വാ... ഞാൻ ഇവിടെ കാത്തിരിക്കാം... " ഒരു ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രദ്ധ വീണ്ടും പാക്കിങ്ങിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു....



പിന്നെ... ഞാനും കൂടുതൽ കാല് പിടിക്കാൻ നിന്നില്ല... പോവാതിരിക്കാനും പറ്റില്ല... നാട്ടിലേക്ക് പോയിട്ട് മൂന്ന് വർഷം കഴിഞ്ഞു... ഈ ഇത്തവണ ഓണം കൂടാൻ ചെന്നില്ലെങ്കിൽ ചന്ദ്രശ്ശേരി തറവാടിന്റെ പടിക്കകത്തു കയറ്റില്ലെന്ന അമ്മമ്മേടെ ഒറ്റ വാക്കിന്റെ പുറത്താണ് അത്തം തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപേ ഈ യാത്ര.....



രണ്ട് ദിവസങ്ങൾ മാറ്റമൊന്നുമില്ലാതെ കഴിഞ്ഞ് പോയി.. കൂട്ടത്തിൽ എനിക്ക് നാട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ള സമയവും അടുത്തു... എയർപോർട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ തികച്ചും ഞാൻ മൗനമായിരുന്നു ഡേവിയും അതേ.... മുഖത്ത് എന്തോവോരു മൂകത നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...



പാർക്കിങ്ങിൽ നിന്നും ഞാൻ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു..... ഡേവിയിതൊന്നും അറിയാതെ എന്റെ ലഗേജ് എടുക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു.... ചെക്കിൻ ചെയ്ത് അകത്ത് കയറുന്നതുവരെ ഞനവനെ മതി മറന്ന് നോക്കി.... അങ്ങനെ ഹോബർട്ട് എയർപോർട്ടിൽ നിന്നും എന്നേയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഫ്ലൈറ്റ് കൊച്ചിയിലേക്ക് പറന്നു... കണ്ണുകൾ എന്തിനോ വേണ്ടി നിറഞ്ഞൊഴുകി....


(തുടരും)

അഭിപ്രായങ്ങൾ പോന്നോട്ടെ...

നീർമാതളം❣️ആമി