🟥 രവി നീലഗിരിയുടെ കഥ






       ഇന്ന് അവധി ദിവസമാണ്.
ഉച്ചയിലെ ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഒന്ന് കിടക്കാമെന്ന് രാഖി ടീച്ചർ വിചാരിക്കുമ്പോഴാണ് ഫോൺ വന്നത്. ഖത്തറിൽ നിന്നും ഭർത്താവ് സേതുവേട്ടനാണ്.
      " എന്തെടുക്കാ അവിടെ..?"
      " എന്തെടുക്കാൻ..."
      " ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ?"
      " ഉം.."
      " ഞാൻ നാട്ടിൽ വരാൻ ഇനിയും വൈകുമെന്ന് തോന്നുന്നു."
      " അതെന്താ..പ്പൊ അങ്ങനെ.?"
     " വേറെ അർബാബിന്റെ ഒരു വിസ സംഘടിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലാണ്..ഇവിടെയിനി ശരിയാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.."
    ഇതിനിടയിൽ ആരോ കോളിംഗ് ബെൽ അടിയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം ടീച്ചർ കേട്ടു.
     " ചേട്ടൻ ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് വിളിക്ക്‌. ഇവിടെയാരോ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു.."
     ടീച്ചർ എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് കതക് തുറന്നപ്പോൾ മുൻപിൽ 5 B യിലെ അശ്വിൻ. അവൻ കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സൈക്കിളിൽ വന്നതുകൊണ്ടായിരിയ്ക്കണം. കാർ പോർച്ചിൽ അവന്റെ സൈക്കിൾ ഇരിയ്ക്കുന്നതും ടീച്ചർ കണ്ടു.
     " എന്താണ്..അശ്വിൻ ?"
ടീച്ചർ തെല്ലൊരു അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു. അശ്വിൻ ക്ലാസ്സിലെ നല്ല മിടുക്കനായ ഒരു കുട്ടിയാണ്. പഠിക്കാനും കുഴപ്പമില്ല. അച്ഛനും അമ്മയും രണ്ടു പേരും ഡോക്ടറാണ്.
      " എനിയ്ക്ക് ഒരു സ്വകാര്യം പറയാനുണ്ട്..!"
അശ്വിൻ നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് കൈ കൊണ്ട് തുടച്ചു,
      " എന്നോടോ -? "
ടീച്ചർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
      " ഉം..."
      " വാ - "
ടീച്ചർ അവനെ അകത്തേയ്ക്ക് വിളിച്ചിരുത്തി. അവൻ ചുറ്റും പരിഭ്രമത്തോടെ നോക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ ടീച്ചർ ചോദിച്ചു :
      " ഉം..എന്താണ് ? "
      " എന്നെ ചൂരൽ കൊണ്ട് തല്ലുമോ ?"
ടീച്ചർ വീണ്ടും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞു.
      " ഇവിടെ വേറെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ ടീച്ചർ.?"
      " ഇല്ല..ഞാൻ തനിയെയാണ്.."
അവൻ ശാന്തതയോടെ ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു. ഭാഗ്യമായി.
      " എന്താണ് സ്വകാര്യം പറയാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്..? "
      " എനിയ്ക്ക് ടീച്ചറിനോട് പ്രേമമാണ്..."
 കേട്ട പാടെ രാഖി ടീച്ചർ ഒന്ന് ഞെട്ടി. അല്പം കഴിഞ്ഞാണ് ടീച്ചർ പിന്നെ ഉറക്കെ ചിരിച്ചത്. ഒരു തമാശ കേട്ടതു പോലെ..
      " നീയാള് കൊള്ളാലോ.."
      " ടീച്ചറെ ഉമ്മ വെയ്ക്കണം. കെട്ടിപ്പിടിക്കേം വേണം.."
ടീച്ചർ തമാശയോടെത്തന്നെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു :
      " പിന്നെ ?"
      " മുലേ പിടിക്കണം.."
      " പിന്നെ.?"
      " പിന്നെ..വയറ് കാണണം."
      " പിന്നെ ? "
      " പൊക്കിൾച്ചുഴി.."
      " പിന്നെ..? "
      " പേരറിയില്ല..ടീച്ചർ സമ്മതിക്കുവാണേൽ തൊട്ട് കാണിച്ചു തരാം. അവടേം ഉമ്മ വെക്കണം.."
     ഇത്രയുമായപ്പോൾ ടീച്ചറുടെ മുഖത്തെ ചിരി മാഞ്ഞു. ചെറിയൊരു ദ്വേഷ്യത്തോടെ അവൾ അവന്റെ ചെവിയ്ക്ക് പിടിച്ചു.
      " സത്യമാണ് ടീച്ചർ..എനിയ്ക്ക് ടീച്ചറിനോട് പ്രേമം വന്നു പോയി."
      " ദേ..ചെറുക്കാ..ഇവിടെ ചൂരൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. ചന്തിക്ക് നല്ല അടിവെച്ച്തരും ഞാൻ."
      " ടീച്ചറ് എന്റെ ഗുരുവല്ലെ..?" 
     " ആണെങ്കി..?"  
     " ഗുരുമുഖത്തു നിന്നല്ലേ ടീച്ചർ എല്ലാം ആദ്യം പഠിയ്ക്കേണ്ടത്..? അതല്ലേ ടീച്ചർ ശരിയായ വഴി. ഗുരുവിന് മാത്രമല്ലേ ടീച്ചർ നേർവഴി കാട്ടാൻ പറ്റൂ...അജ്ഞാന തിമിരാന്ധസ്യ, ജ്ഞാനാ ജനശലാകയാത്, ചക്ഷുരുന്മീലിതം യേന: തത്മയി ശ്രീ ഗുരവേ നമ: എന്നല്ലേ ടീച്ചർ മഹദ് വചനം.."
     ടീച്ചർ നിശ്ശ:ബ്ദയായി. എന്താണ് മറുപടി പറയാനുള്ളത്..? കേവലം പത്ത് വയസ്സുള്ള ഈ കുട്ടിയുടെ നിതാന്ത നിരീക്ഷണങ്ങളും നേർവഴിയിലേക്കുള്ള ചടുല കാൽ വെയ്പ്പുകളും ശരിയായ അറിവിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒടുങ്ങാത്ത ത്വരയും ദാഹവും പരവേശവും നില്ക്കക്കളിയില്ലായ്മയും തന്നെ കൊണ്ടു ചെന്നെത്തിക്കുന്നത് ഗുരുവിന്റെ വലിയ ഒരു കർത്തവ്യ ബോധത്തിലേക്കാണല്ലൊ ദൈവമേ.. തന്റെ കണ്ണുകൾ തുറക്കാൻ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ ഇടപെടലുകൾ തന്നെ വേണ്ടി വന്നല്ലൊ.! ടീച്ചർ അത്യധികം കുണ്ഠിതപ്പെട്ടു.
      ആ ഒരു നിമിഷം മുതൽ വല്ലാത്തൊരു കുറ്റബോധം ടീച്ചറെ വേട്ടയാടാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ ഒട്ടും സമയം കളയാതെ ടീച്ചർ തന്നെ ബ്ലൗസിന്റെ ബട്ടണുകളഴിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി...
    " ഇതിലേതാണ് മോനേ..പേരറിയാത്ത സ്ഥലം.?" 
    " അതിന് പാവാടയുടെ വള്ളിയഴിക്കണം ടീച്ചർ.."
    " വള്ളിയഴിക്കാൻ മോനറിയോ ?"
    " ഉം..ഇളയമ്മേടെ പാവാടേടെ വള്ളി എപ്പഴും ഞാൻ തന്ന്യാ അഴിക്കാറ്.."
     ടീച്ചർ ശരീരത്തിന്റെ ആഗോള മാപ്പ് കാണിച്ച് മലർന്ന് കിടന്നു. അന്വേഷണത്തിന്റെ അവസാനം അവൻ ഭൂപടത്തിൽ ഒരു ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡം കണ്ടു പിടിച്ച് കൈവിരൽ കൊണ്ട് അടയാളപ്പെടുത്തി.
     " ഇതിനുള്ളിലാണ് ടീച്ചർ ആ സ്ഥലം.."
     " ഈ..പാന്റീസിനുള്ളിലോ.?"
     " ഉം..ഇതും കൂടി അഴിക്കണം ടീച്ചർ.."
അവിടമാകെ വെട്ടിത്തെളിക്കാതെ ഇരുട്ടു മൂടി കാട് പിടിച്ച് കിടന്നിരുന്നു. പൊന്തക്കാടുകൾ വകഞ്ഞ് മാറ്റി ഇത് തന്നെയാണ് സ്ഥലമെന്ന് അവൻ ഉറപ്പു വരുത്തി.
     " ഇതിന്റെ പേരാണോ മോനറിയാത്തെ..?"
     " ഉം -"
     " എല്ലാം ടീച്ചറ് പഠിപ്പിച്ചു തരാം കെട്ടൊ..അല്ലെങ്കിത്തന്നെ എല്ലാ അറിവുകളും ആദ്യമായി ഗുരു മുഖത്തു നിന്നല്ലേ പഠിക്കേണ്ടത്.."
     നോക്കൂ..ഒരു ഗുരുവിന്റെ കടമ നിർവ്വഹിക്കുമ്പോഴുള്ള മനസ്സ് നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന ചാരിതാർത്ഥ്യത്തിന്റെ തിരയിളക്കങ്ങൾ. സന്തോഷാശ്രുക്കൾ. 
    ടീച്ചർ ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു. പിന്നെ കാലുകൾ കുറച്ചു കൂടെ അകത്തി വെച്ച് കണ്ണുകൾ പാതിയടച്ച് കിടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ അറിയാതെ പറഞ്ഞു : എത്ര പെട്ടെന്നാണ് അവനെല്ലാം പഠിച്ചെടുക്കുന്നത്. എത്ര മിടുക്കനായ കുട്ടി.
     " അശ്വിൻ..ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച്ചയല്ലെ. ടീച്ചറിന്ന് മുഴുവൻ ഫ്രീയാണ്. എല്ലാം പതുക്കെ മതി. വൈസ് ലി ആന്റ് സ്ലോ..ദെ സ്റ്റമ്പിൾ ദാറ്റ് റൺ ഫാസ്റ്റ്..ഷേക്സ്പിയറിന്റെ റോമിയോ ആന്റ് ജൂലിയറ്റിലേയാ.. കോളേജിലെത്തുമ്പോ നിനക്കിത് പഠിക്കാനുണ്ടാവും.."
       പെട്ടെന്നാണ് ഫോൺ വന്നത്. ഖത്തറിൽ നിന്നാണ്. നാശം...രാഖി ടീച്ചർ അപ്പോൾ ഫോണെടുക്കാനൊന്നും മെനക്കെട്ടില്ല.


ഇരുപത്തഞ്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം


ഗുരു മുഖത്തു നിന്ന് എല്ലാ വിദ്യകളും പഠിച്ച് കഴിഞ്ഞ് അശ്വിൻ ഇപ്പോൾ കാര്യശേഷിയും കർമ്മശേഷിയുമുള്ള ഒരു ഉത്തമ പൗരനായി ജീവിക്കുന്നു. സേതു ഇപ്പോഴും ഖത്തറിൽ തന്നെ. ടീച്ചർക്കായിരുന്നു നല്ല അദ്ധ്യാപികക്കുള്ള കഴിഞ്ഞ വർഷത്തെ ദേശീയ അവാർഡ്.



                                                          🟥 അവസാനിച്ചു.