(Love after marriage)


✍️ JAAN



Part 9


\" ഞാൻ ഒന്നും കഴിക്കു
ന്നില്ല മോളെ.... മോൾ ഇല്ലാ
ത്തത് കൊണ്ട് അച്ഛന്
ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നു
ന്നില്ല.....\"

അയാളുടെ തൊണ്ട ഇടറി
യിരുന്നു.


അച്ഛേ......🥺


ഒരു തേങ്ങലോടെ അവൾ
വിളിച്ചു..

അതിനെന്താ....മോളിന്ന്
വരുന്നുണ്ടല്ലോ.....
മോളുടെ കൈ കൊണ്ട്
 അച്ഛനിന്ന് മനസ്സും വയറും
 നിറയുന്ന വരെ ഭക്ഷണം
കഴിക്കണം.

അയാൾ കണ്ണീരിലും ചിരി
ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
താൻ തളർന്നാൽ അവളും
 തളരുമെന്ന് അയാൾക്ക്
അറിയാമായിരുന്നു.
അച്ഛനോട് കുറച്ചു നേരം
സംസാരിച്ചതിനു, ശേഷം
ഇഷ ഫോൺ വെച്ചു.
അച്ഛനോട് കുറച്ചു നേരം
 സംസാരിച്ചപ്പോൾ, അവളുടെ
 മനസ്സിന് കുറച്ച് ആശ്വാസം
തോന്നി.

അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇന്നലെ
 നടന്നതെല്ലാം, ഓടിമറഞ്ഞു.

Guest പോയിട്ടും ഇഷ
 റൂമിലേക്ക് പോകാതെ
 കിച്ചണിൽ തന്നെ ചുറ്റി
പറ്റി നിന്നു.
എന്തോ ഒരു അകാരണ
മായൊരു ഭയം അവളെ
വന്ന് മൂടുന്നപ്പോലെ.....

ആഹാ... മോൾ ഇവിടെ
 വന്നു നിൽ ക്കാണോ....? 

അതും പറഞ്ഞ് ലക്ഷ്മി
 അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു.

എന്റെ മോളെ ഞാൻ നിന്നെ
എവിടെ ഒക്കെ തിരഞ്ഞു.
അല്ലാ... നിയ്യെന്താ ഇവിടെ
തന്നെ നിൽക്കുന്നേ...?
റൂമിലേക്ക് പോകുന്നില്ലേ...?

 ലക്ഷ്മി  സംശയത്തോടെ
 ചോദിച്ചു.

ഹാ.....അമ്മേ പോവണം...\"

അവളെന്ത് പറയണം എന്ന
റിയാതെ, വാക്കുകൾക്ക്
 വേണ്ടി ഉഴറി.

ശെരി...ശെരി...ഇപ്പൊ
ഞാൻ എത്തിയല്ലോ...
ദാ ഈ പാൽ പിടിക്ക്
എന്നിട്ട് വേഗം റൂമിലേക്ക്
പോവാൻ നോക്ക്.

ലക്ഷ്മി അവളുടെ കവിളിൽ
 തലോടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

പ...പാൽ... അ.. അത്
എന്തിനാ അമ്മേ.....?

അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ
 ചോദിച്ചു.

ഹാ... അത് നല്ല ചോദ്യം....
 ഇനി എന്തിനാ പാൽ എന്നും
 കൂടി ഞാൻ പറഞ്ഞു
തരണോ...?🤭
ഈ...പെണ്ണിന്റെ ഒരു കാര്യം.
കളിക്കാതെ, നീ വേഗം
പോവാൻ നോക്ക്..
ചെല്ല് പോ... \"

അതും പറഞ്ഞ് പാൽ ഗ്ലാസ്
ഇഷയുടെ കൈയ്യിൽ വെച്ച്
കൊടുത്തു.

അ.... അത് അമ്മേ....
പിന്നെ....

ഒരു പിന്നെ.. ഇല്ലാ...
 നീ ചെല്ല് അവൻ അവിടെ
 നിന്നെ wait ചെയ്തു നിൽ
ക്കാവും.

ഇനി പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യം ഇല്ല
എന്ന് അറിയുന്നതു കൊണ്ട്
 ഇഷ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോ
ടെ, റൂമിലേക്ക് പോയി.

അവളെ വെപ്രാളപ്പെട്ട
പ്പോലുള്ള പോക്ക്, കണ്ട്
 ലക്ഷ്മിയുടെ ഉള്ളിൽ ചിരി 
പൊട്ടിയിരുന്നു.

പേടിച്ചു പേടിച്ചാണ് ഇഷ
 മുകളിലേക്കുള്ള, step കൾ
കയറിയത്.
വിറയൽ കൊണ്ട് ഗ്ലാസിലെ
 പാൽ തുളുമ്പി പോകുന്നു
ണ്ടായിരുന്നു.
ആദി ടെ മുറിയുടെ മുന്നിൽ
 എത്തിയപ്പോൾ, അവളുടെ
 ഭയം വർദ്ധിച്ചു.

കയറണോ...?കയറണ്ടേ....?
എന്നൊരു, സംശയം അവളു
ടെ,  ഉള്ളിൽ ഉദിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് അതു വഴി
 ലക്ഷ്മി കയറി വരുന്നത്
 കാണുന്നത്. അവൾ ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ
വേഗം റൂമിലേക്ക് കയറി
വാതിലടച്ചു.
നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ച്
 കൊണ്ട്  ശ്വാസം ആഞ്ഞു
 വലിച്ച് വിട്ടു.
രക്ഷപ്പെട്ടല്ലോ..... എന്ന
 ഭാവമായിരുന്നു അവളിൽ.
 താൻ അവിടെ നിൽക്കു
ന്നത്, കണ്ടാൽ ഒരായിരം
 ചോദ്യങ്ങളുടെ, കൂരമ്പുകൾ
 അമ്മ തൊടുത്തു വിട്ടേനെ
പക്ഷേ അതിനുള്ള ഉത്തര
ങ്ങൾ, ഇപ്പൊ തന്റെ പക്കൽ
  ഇല്ല.
സത്യങ്ങൾ എല്ലാം ഇവിടെ
 ഉള്ളവർ അറിഞ്ഞാൽ
 ആദി ഏട്ടന്റെ പ്രതികരണം
എങ്ങനെ ആണെന്ന്
 അറിയില്ല.
ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചു നിൽ
ക്കുമ്പോഴാ.... താൻ എവി
ടെയാണ് നിൽക്കുന്നത്
എന്ന് അവൾ ഓർക്കു
ന്നത്.
എവിടെക്കോ ഓടി മറഞ്ഞ
 ഭയം അവളെ തേടിയെത്തി.
ഞെട്ടി തരിച്ച് അവൾ
 തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ച്
കൈകൾ ലെഹങ്കയിൽ
 പിടുത്തമിട്ടു.
ശബ്ദമൊന്നും കേൾക്കാ
ത്തതു, കൊണ്ട് അവൾ കണ്ണു
കൾ പതിയെ തുറന്നു.

റൂം ആകെ ശൂന്യം, അതി
നർത്ഥം ആദി ഏട്ടൻ
 റൂമിനകത്ത് ഇല്ലെന്നല്ലേ...

അവൾക്ക് ആശ്വാസം
തോന്നി, ഒപ്പം ഭയവും.

ഇനി റൂമിൽ അനുവാദം
 ചോദിക്കാതെ, കയറിയതിന്
 ആദി ഏട്ടൻ വഴക്കു പറ
യുമോ....?
ശ്ശേ... ഇത് ചെകുത്താനും
 കടലിനും  നടുവിലായല്ലോ...
മനസ്സിൽ എന്ത് വിഷമം
 ഉണ്ടെങ്കിലും അച്ഛന്റെ നെ
ഞ്ചിൽ, വീണ് പൊട്ടി കര
യുമ്പോൾ എല്ലാ ദു:ഖങ്ങ
ളും, മാറിയിരുന്നു. 
എന്നാൽ ഇന്ന് തന്നോ
ടൊപ്പം അച്ഛനിവിടെ ഇല്ല...
പകരം തനിക്കിവിടിന്ന്
കൂട്ട് സങ്കടങ്ങളും, നൊമ്പ
രങ്ങളും മാത്രം. 
കണ്ണുകളെ എത്ര ശാസിച്ചു
നിർത്തിയാലും, അത്
കണ്ണുനീരിനെ പൊഴിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
ശരീരം ആകെ തളർന്നി
രിക്കുന്നു,  കണ്ണുനീർ കാഴ്ച
യെ മറയ്ക്കുന്നു.

ഡ്രസ്സിന്റെ ഭാരവും, വിശപ്പി
ന്റെ വിളിയും, അവളെ
കൂടുതൽ തളർത്തിയിരുന്നു


തുടരും