നമുക്ക് ഈ സംസാരം ഇവിടെ വെച്ച് നിർത്താം ദേവ്... എനിക്ക് ഇതിനെ ചൊല്ലി ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ടാക്കാൻ താല്പര്യമില്ല ... സമയമായി എന്നെനിക്ക് തോന്നിയാൽ ഞാൻ തന്നെ എല്ലാം പറയും ... കാത്തിരിക്കാൻ പറ്റില്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ എന്ത് വേണമെങ്കിലും ചെയ്തോ...

ദീർഘമായൊന്ന് ശ്വാസിച്ചു കൊണ്ട് ജാനി ദേവിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. ജാനിയോട് ചോദിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് മനസ്സിലായതോടെ ദേവ് അവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി. ദേവിന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ  അമ്മുവിന് മനസ്സിലായി കപ്പ് വെറുതെ താഴെ വീണ് പൊട്ടിയതല്ലെന്ന് .

ജാനി ക്ലീൻ ചെയ്തിട്ടാണ് അവിടെക്ക് വന്നത്.

ജാനി ... നല്ല ക്ഷീണം ... യാത്ര ചെയ്തതു കൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു ... ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങടെ ... കുറച്ച് നേരം കിടക്കണം.

ആനി ജാനിയോട് പറഞ്ഞു. ജാനി പിന്നെ എതിർത്തില്ല ... കണ്ടാൽ അറിയാം നല്ല ക്ഷീണമുണ്ടെന്ന് ... പിന്നെ ജാനിക്കും ഒന്നും സംസാരിക്കാനുള്ള മൂഡ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

അലക്സും ആനിയും പോവാനായി ഇറങ്ങി ... പോവാൻ നേരം ജാനി എന്തോ അവരോട് പറഞ്ഞു. എന്താണെന്ന് അമ്മുവിനും ദേവിനും വ്യക്തമായില്ല. എന്നാലും ഗൗരവമുള്ളതാണെന്ന് അവരുടെ മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്.

അകത്തേക്ക് കയറുന്ന ജാനിയെ ദേവ് അല്പം  സംശയത്തോടെ നോക്കി. ജാനി എന്താ എന്ന് കണ്ണ് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

നിനക്ക് ഓഫീസിൽ എന്താ എമർജൻസി .
പെട്ടെന്നുള്ള ദേവിന്റെ ചോദ്യത്തിൽ ജാനിയൊന്ന് പരുങ്ങി. 

എന്താ ഇപ്പോ ഇങ്ങനെ തോന്നാൻ...
ജാനി തന്റെ പതർച്ച മറച്ചു വെച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

ഒന്നൂല്ലാ ...ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചതാ ...
ദേവ് അർത്ഥം വെച്ചാണ് ചോദിച്ചത് എന്ന് ജാനിക്ക് മനസ്സിലായി. കാരണം ദേവിന് തീർച്ചയായിരുന്നു ഡൽഹിയിലേക്ക്  പോയ ജാനി തിരിച്ചു വന്നത് വെറുതെയല്ലെന്ന് .

ജാനി ... ഞാൻ അമ്മുവിനെ കൊണ്ടൊന്ന് പുറത്ത് പോവട്ടെ ...

ദേവ് ജാനിയുടെ സമ്മതത്തിനായി അവളെ നോക്കി.

ജാനിയൊന്ന് അമർത്തി മൂളി കൊണ്ട്
അകത്തേക്ക് പോയി.

എന്തേ ...നീ വരുന്നില്ലേ ...
നിന്ന നില്പിൽ തന്നെ എന്തോ ആലോചിച്ച് നിൽക്കുന്ന അമ്മുവിനെ നോക്കി ദേവ് ചോദിച്ചു.

ദാ... വരുന്നു. ഡ്രസ്സ്  മാറട്ടെ ... എന്നും പറഞ്ഞ് അമ്മു മുറിയിലേക്ക് ഓടി.

അമ്മു ഡ്രസ്സ് മാറ്റി താഴെക്ക് വന്ന് ജാനിയോട് പോവാന്ന് പറഞ്ഞിറങ്ങി.

അധികം വൈക്കാതെ എത്തിക്കോണം രണ്ടും ...
ജാനി വേറൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

അവർ പോയപ്പോൾ ജാനി നേരെ റൂമിൽ പോയി. ഫോൺ എടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു. എവിടെന്ന് ... ആരും എടുത്തില്ല. മഹിയെയും ഗൗതമിനെയും വിളിച്ചു. രണ്ട് പേരുടെയും ഫോൺ ഔട്ട് ഓഫ് കവറേജ് ഏരിയയാണ്. രാത്രി ഒന്നൂടെ വിളിക്കാമെന്ന് കരുതി ജാനിയാ ശ്രമം വേണ്ടെന്ന് വച്ചു.

കുറച്ച് നേരം കൂടി അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു. മനസ്സിന് എന്തോ അസ്വസ്ഥത തോന്നിയതും ജാനിയൊന്ന് പുറത്തേക്ക് പോയി വരാം എന്ന് കരുതി.

പതുക്കെ അവൾ തിരിക്കേറിയ വഴിയിലൂടെ നടന്നു. വണ്ടികൾ ചീറി പായുന്നുണ്ട്. ഫുഡ് പാതിലൂടെ പലരും നടക്കുന്നുണ്ട്. വഴി വിളക്ക് രാത്രിയുടെ ഭീകരതയെ മറച്ച് കൊണ്ട് അവിടെ മുഴുവൻ പ്രകാശം പരത്തുന്നുണ്ട്. പുലരിയെന്ന പോലെ ജീവിതങ്ങൾക്ക് മിഴിവ് ഏക്കികൊണ്ട് .

ജാനിക്ക് ഈ നടത്തം പുതുമയുള്ളതല്ല. പലപ്പോഴും സംഘർഷഭരിതമായ അവളുടെ മനസ്സിന് ആശ്വാസമേകിയത് ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ്. ചുറ്റും ആളുകൾ തിങ്ങി നിറയുമ്പോഴും ഏകാന്തതയുടെ കൂട്ട് പിടിച്ച എത്രയോ രാവുകൾ . മൗനം നൽകിയ ശാന്തത.

എത്ര നേരം അങ്ങനെ നടന്നുവെന്ന് അറിയില്ല. ഫുഡ് കഴിച്ചാണ് അവൾ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് പോയത്. അപ്പോഴാണ് അവൾ സമയം ശ്രദ്ധിച്ചേ ... ഏറെ വൈകിയിരിക്കുന്നു ... ഇവിടെ ഇറങ്ങി നടന്നാൽ സമയം പോവുന്നത് അറിയില്ല ...അവൾ സ്വയം ഓർത്തു.

അമ്മു വന്നു കാണും എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് ജാനി അവിടെ എത്തിയത്. നേരം ഇത്രയായ സ്ഥിതിക്ക് അവർ എത്തിക്കാണും . എന്നാൽ അവിടെ എത്തിയ ജാനി വീട്ടിലെ ഇരുട്ട് കണ്ട് ഒന്ന് സംശയിച്ചു. എത്തിയില്ലേ ഇതുവരെ ... അതോ അമ്മു വന്നിട്ട് എന്നെ കാണാതായപ്പോ കിടന്നോ ... എന്നാലും ഒന്നു വിളിച്ചില്ലല്ലോ ... ജാനി ഫോൺ നോക്കി കൊണ്ട് സ്വയം പിറുപിറുത്തു . ഇത്തിരി സമയത്തിനുള്ളിൽ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഉദിച്ച സംശയങ്ങൾക്ക് കണക്കില്ല.

എന്തായാലും വീട്ടിൽ കയറിയാൽ അല്ലേ എന്തേലും പറയാൻ പറ്റൂ ... ജാനി രണ്ടും കല്പിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറി.

ഡോർ തുറക്കാൻ നിന്നപ്പോൾ ഉള്ളിൽ നിന്നവൾക്ക് കാലൊച്ച പോലെ തോന്നി. പെട്ടെന്ന് ഒരു ഭയം വലിഞ്ഞ് മുറുക്കുന്ന പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. തന്റെ ധൈര്യം ഇതിനു മാത്രം ഇല്ലാത്തായോ... അവൾ ഓർത്തു. എല്ലാം തന്റെ തോന്നലായി കരുതി അവൾ വാതിൽ തുറന്നു.

വാതിൽ തുറന്ന് കാല് എടുത്ത് വെച്ചതും അവൾ എന്തോ താഴെ വീണ് പൊട്ടി💥 ചിതറുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു.

അവൾ ഞെട്ടി. കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ അടച്ച് ഒരു ചുവടു കൂടി മുന്നോട്ട് നടന്നു.

💥 വീണ്ടും എന്തോ പൊട്ടുന്ന ശബ്ദം .

ഇത്തവണ ജാനിയുടെ കാലുകൾ നിശ്ചലമായി. തൊണ്ട വരണ്ടു. അവളറിയാതെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.


🌼തുടരും🌼