Part--8


മുഖത്തേക്ക് വെള്ളത്തുള്ളികൾ പതിച്ചപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നത്..

ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ അച്ചുവും ദേവേട്ടനും മദറും ഉണ്ട്..

പെട്ടന്ന് എവിടുന്നോ ബോധo വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ഞെട്ടി എഴുനേറ്റു...

ഇച്ചായൻ..

കണ്ടത് ഒരു സ്വപ്നം ആവണേ എന്ന് മനമുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു..

ദേവേട്ടാ ഇച്ച.. ഇച്ചായൻ എന്ത്യേ എനിക്ക് കാണണം എന്റെ ഇച്ചായനെ..

എന്റെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ ദേവട്ടൻ എന്നെ ഒന്ന് ദയനീയമായി നോക്കി,, മദർ എന്റെ തലയിൽ ഒന്ന് താലോടി കരച്ചിൽ അടക്കി പിടിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങി.. അച്ചു എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു പൊട്ടി കരഞ്ഞു..

എന്തിനാ അച്ചു നീ കരയണേ,, ഇച്ചായനു ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല.. അങ്ങനെ എന്നെയും ഇച്ചായന്റെ കുറുമ്പി പെണ്ണിനേയും തനിച്ചാക്കി ഇച്ചായൻ പോകത്തില്ല..

അതും പറഞ്ഞു ഞാൻ അവളെ എന്നിൽ നിന്ന് മാറ്റി എഴുനേറ്റു..

ദേവേട്ടാ ഇച്ചായൻ എവിടെ.. എനിക്ക് കാണണം..

ദേവേട്ടൻ എന്നെയും ചേർത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു..

പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും തോന്നിയില്ല..

അല്ലെങ്കിലും ആത്മാവ് നഷ്ടപട്ട ഒരു ദേഹി മാത്രമാണല്ലോ ഞാൻ..

പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ആംബുലൻസിലേക്ക് ഞാൻ കയറി,, കൂടെ അച്ചുവും മദറും ഉണ്ട്..

അതിൽ കിടത്തിയിരിക്കുന്ന ഇച്ചായനെ ഞാൻ ഇമചിമ്മാതെ നോക്കി നിന്നു..

പതിയെ എന്റെ കൈകൾ ഇച്ചായന്റെ കവിളിൽ തലോടി..

കുറച്ചു നേരം കൂടെ ഉള്ളൂ,,നിങ്ങളെ എനിക്ക് അടുത്തു നിന്ന് കാണാൻ കഴിയുക,, അത് കഴിഞ്ഞ ഇച്ചായൻ ഒറ്റക്ക് പോകുവല്ലേ,ഞങ്ങളെ തനിച്ചാക്കി,,അല്ലെ ഇച്ചായ...

ഞാൻ ഇച്ചായന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖമമർത്തി കിടന്നു,, ആ കൈകൾ ഒന്ന് ചേർത്തുപിടിച്ചെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു..

അവളുടെ ആ കിടപ്പ് കണ്ട് മദറും അച്ചുവും പുറത്തേക്ക് വരുന്ന കരച്ചിൽ ചീളുകൾ അടക്കി നിർത്തി..

അവൾ ഒന്ന് പൊട്ടികരഞ്ഞെങ്കിൽ എന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി അവർ ആഗ്രഹിച്ചു..

ഇച്ചായന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നു എന്താല്ലാമോ പതം പറയുന്ന അവളെ അവർ അത്യധികം നോവോടെ നോക്കികണ്ടു..

ആംബുലൻസ് ചെന്നുനിന്നത് st. Joseph ഓർഫനജ് ന്ന് മുന്നിൽ ആണ്..

മദറും അച്ചുവും ആനിയെ അവനിൽ നിന്ന് മാറ്റാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവൾ അവരെ ഒക്കെ തള്ളി മാറ്റി അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു..

ഒരു കൊച്ചു കുഞ് കളിപ്പാട്ടം ചേർത്തുപിടിക്കുന്ന പോലെ.. ആർക്കും വിട്ടുകൊടുക്കില്ല എന്ന രീതിയിൽ..

കുറച്ചു നേരത്തെ പ്രയത്നത്തിനോടുവിൽ അവളെ അവനിൽ നിന്ന് മാറ്റി നിർത്തി.

ജോയിയെ ഓർഫനജ് ൽ പൊതുദർശനത്തിന്ന് വെച്ചു..എല്ലാവർക്കും നന്മ മാത്രം ചെയ്യുന്ന എല്ലാവരോടും അത്യധികം സ്‌നേഹത്തോടെ സംസാരിക്കുന്ന Dr. ജോയ് മാത്യു എന്ന വ്യക്തിയുടെ വേർപാടിൽ അവിടെ കൂടി നിന്ന മിക്കവരുടെയും ഉള്ളം തേങ്ങി..

പ്രാർത്ഥനക്കു ശേഷം അവനെ അടക്കം ചെയ്യാൻ കൊണ്ടുപോവാൻ ആയപ്പോൾ മദർ ആനിയെ കൊണ്ട് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു..

അവൾ അവന്റെ നെറ്റിയിൽ പതിയെ മുത്തി.. അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ അവന്റെ മുഖത്തു പതിഞ്ഞു.. പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തെന്നപ്പോൽ വാശിയോടെ അവൾ ആ കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ തുടച്ചു മാറ്റി..ഇരുകൈകൾ കൊണ്ടും അവന്റെ മുഖം ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

ഇതിനാണോ ഇച്ചായ നിങ്ങൾ എന്നെ കൂടെ കൂട്ടിയത്,, ഇതിനായിരിക്കും അല്ലെ ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ അനുഭവിക്കാനുള്ള സ്നേഹം ഈ ഒന്നര വർഷത്തിനുള്ളിൽ എനിക്ക് തന്നത്.. എന്തിനാ ഇച്ചായ എന്നെ ഒറ്റക്കാക്കി പോയത്.. നമ്മളെ മോളെ കാണണ്ടേ ഇച്ചായ നിങ്ങൾക്ക്...അവളെ ഒരു നോക്ക് പോലും കാണാതെ പോകുവാണോ ഇച്ചായ.. എന്തിനാ എന്തിനാ ഇച്ചായ ഞങ്ങളെ തനിച്ചാക്കി പോകുന്നെ..

അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നു പൊട്ടികരയുന്ന അവളെ കാണെ പലരുടെയും മിഴികൾ നിറഞ്ഞു..

ദേവട്ടനും അച്ചുവും വന്നു അവളെ പിടിച്ചു മാറ്റി.. അവന്റെ കൂടെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വർക്ക്‌ ചെയ്യുന്ന ഡോക്ടർസും പള്ളിയിലെ രണ്ടു ഫാദർസും വന്നു പെട്ടി എടുത്തു..

അവളിൽ നിന്ന് അകന്നു പോകുന്ന അവളുടെ പ്രാണന്റെ പിറകെ പോകാൻ അവൾ കഴിവതും ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. അച്ചുവും ദേവനും അവളെ പിടിച്ചു നിർത്തി..

ഒടുവിൽ പൊട്ടികരയുന്ന അവൾ ഒരു അലർച്ചയോടെ വയർ പൊത്തി നിലത്തേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങി..

പ്രസവവേദനകൊണ്ട് പുളയുന്ന അവളുടെ നാവ് അപ്പോഴും മന്ത്രിച്ചത് തന്റെ പ്രാണന്റെ പേരായിരുന്നു..

നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് തന്നെ ദേവൻ അവളെ പൊക്കി എടുത്തു കാറിനടുത്തേക്ക് ഓടി,, കൂടെ അച്ചുവും മദറും..

പിറകിൽ മദറിനെ കയറ്റി ആനിയെ അവരുടെ മടിയിലേക്ക് കിടത്തി..ശേഷം ദേവനും അച്ചുവും കാറിൽ കയറി നേരെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വിട്ടു...

അവളെ നേരെ ലേബർ റൂമിലേക്ക് കയറ്റി,,കുറച്ചു സമയങ്ങൾക്ക് ശേഷം അവൾ ഒരു പെൺ കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകി..

ആ സമയം st. Joseph ചർച്ചിലെ സെമിതേരിയിൽ ജോയ് മാത്യു എന്നാ അവളുടെ അപ്പന് ഒരു കിടപിടം പണിതത് ആ കുഞ്ഞു മാലാഖ അറിഞ്ഞില്ല..

തന്റെ പ്രാണന്റെ തുടിപ്പിനെ ഒന്ന് ചേർത്തുപിടിക്കാൻ കഴിയാതെ പോയതിൽ ഒരാത്മാവ് നിശബ്ദം തേങ്ങി...

അവന്റെ കണ്ണുനീർ ചീളുകളായി പുറത്ത് മഴ ആർത്തിരമ്പി വർഷിച്ചു..


(തുടരും)