©️copy right work-this work protected in accordance with section 45 of the copy right act 1957 (14 of 1957)and should not used in full or part with the creators (krishnapriya )prior permission........


സ്കൂളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ നല്ല മഴയുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കൂട്ടുകാരിയുടെ കുടയിൽ കേറി നടന്നു പോകുമ്പോഴാണ് അടുത്ത് കൂടി ഒരു വണ്ടി പാഞ്ഞു പോയത്.
പേടിച് പിറകോട്ടു വീഴാൻ പോയപ്പോൾ കേറിപ്പിടിച്ചതാരെയെന്ന് ഒരുഹവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും കാല് തെന്നി ചെളിയിൽ വീണു.
ദേഷ്യവും സങ്കടവും അതിന്റെ പരമൊന്നതിയിൽ നിൽക്കേ തന്നെ പിടിക്കാതെ തള്ളിയിട്ട മഹാനെ നോക്കാൻ കണ്ണുകൾ ഉയർത്തിയപ്പോൾ കണ്ടത് ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കുന്ന നീളൻ കണ്ണുകളാണ്.

അപ്പോഴാണ് ശ്രെദ്ധിക്കുന്നത്. പിടിച്ചു വലിച്ചപ്പോൾ ആളുടെ ഷർട്ടു കൂടി ഞാൻ കീറിയിരുന്നു. അതിന്റെ കലിപ്പാണ് മുഖത്തു.

പതിയെ എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കുമ്പോഴാണ് അബദ്ധം മനസിലായത്. കാലുകൾ അനക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. നല്ല വേദന...
സഹായത്തിനു പലരേം നോകിയെങ്കിലും ചെളിയിൽ വീണു കിടക്കുന്നതിനാലും മഴയുടെ അടുത്ത വരവറിയിച്ചാതിനാലും ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല.
ചിപ്പയെ ഓർമ വന്നു. അവളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ.......
പനിയായി കിടപ്പിലായതുകൊണ്ട് രണ്ട് ദിവസം ലീവ് ആണ്കക്ഷി .

ഓരോന്നോർത്ത് സങ്കടപ്പെട്ട് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പിയ കണ്ണുകൾ തുടക്കാൻ ആയുമ്പോഴേക്കും രണ്ട് കരങ്ങൾ താങ്ങി എടുത്തിരുന്നു.

കടതിണ്ണയിലേക് ചാരി ഇരുത്തി എന്റെ ബാഗിൽ നിന്നും കുപ്പി എടുത്ത് മഴവെള്ളം നിറച്ചു പാവാടയിൽ പറ്റിയ ചെളിയൊക്കെ കഴുകി തന്നു.

അച്ഛന്റെ നമ്പർ പറ. വീട്ടിൽ വിളിക്കാം. നിനക്ക് നടന്നു പോകാൻ പറ്റില്ലാലോ.ഗൗരവമേറിയ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചപ്പോൾ യാന്ദ്രികമായി തലയാട്ടി അച്ഛന്റെ നമ്പർ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത്.
കടക്കാരൻ ചേട്ടന്റെ ഫോൺ വാങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു പത്തു മിനുട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ വന്നു. ഓട്ടോയിൽ കയറി പോകും നേരം നന്ദിയോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കീറിയ ഷർട്ടിൽ നോക്കി പിറുപിറുക്കുകയാണ് ആള്.
ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കില്ലെന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിച്ചെങ്കിലും അതൊന്നും നടന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല.... പിന്നീടൊരിക്കലും ആളെ കണ്ടതുമില്ല.

ചിപ്പയുടെ പനി മാറി വന്നപ്പോഴേക്കും എന്റെ കാലുള്ക്കി ഞാൻ റെസ്റ്റിലായി.

പ്ലാസ്റ്റർ എടുത്തപ്പോഴേക്കും ക്രിസ്മസ് വെക്കേഷന് തുടങ്ങിയത് ഉപകാരമായി.

അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് ചെന്ന് കയറിയപ്പോൾ അകത്തിരിക്കുന്ന ആളെ കണ്ടെന്റെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്ക് തള്ളി.
അന്നെന്നെ സഹായിച്ച ചേട്ടൻ......

അന്നാണറിയുന്നത് ചിപ്പയുടെ ചേട്ടനാണെന്നും ശരത് എന്നാണ് പേരെന്നും.ചെറുപ്പം മുതൽ കേറിയിറങ്ങുന്ന വീടാണെങ്കിലും ശരത്തേട്ടനെ കുറിച്ചു എനിക്ക് വല്യ അറിവുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ലേഖന്റിയുടെ അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നാണ് ഏട്ടൻ പഠിച്ചതൊക്കെ.
പ്ലസ് one പഠിക്കാനാണ് ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.



സന്തോഷം തോന്നി.....
അന്നതിന്റെ കാരണം മനസിലായില്ലെങ്കിലും പിന്നീടത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു..... ആളോട് പ്രണയമാണെന്ന്.

ചിപ്പയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾക്കും സന്തോഷമായി.
ഇഷ്ടം പറയാൻ കാത്തിരുന്നെങ്കിലും ശരത്തേട്ടന്റെ മുന്നിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ മുട്ടിടിക്കുമെന്നതിനാൽ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

കാലങ്ങൾ പലതു കടന്നു പോയപ്പോഴും ആ ഇഷ്ട്ടം മാത്രം മനസിൽ സൂക്ഷിച്ചു.
ശരത്തേട്ടന് ജോലി കിട്ടിയ സമയം ഇനിയും വൈകിയാൽ ശെരിയവില്ലെന്ന് തോന്നിയാണ് 
അമ്പലത്തിൽ വെച്ച് ഇഷ്ടം പറയാൻ പോയത്. അപ്രതീക്ഷിതമായി അല്ലിടെ ചേട്ടൻ അപ്പുവേട്ടൻ എന്നോട് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒന്നും മിണ്ടാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായി പോയി.

പോയ കാര്യം പോലും നടക്കാത്തത്തിലുള്ള അമർഷത്തിൽ വീട്ടിൽ വന്നു കയറിയപ്പോഴാണ് അപ്പുവേട്ടന്റെ വീട്ടീന്ന് പെണ്ണ് ചോദിച്ചു അവരൊക്കെ വന്നിരിക്കുന്നത്.

അച്ഛന്റ്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം കണ്ടപ്പോൾ അപ്പോഴൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. സാവദാനം കാര്യങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കാം എന്ന കരുതി.
അതിനു മുൻപ് ശരത്തേട്ടന് ഇഷ്ടമാണൊന്നും അറിയണം. അന്നോരോ കണക്കു കൂട്ടലുകളുമായി ആ ദിവസം തള്ളി നീക്കി പിറ്റേന്ന് ചിപ്പെടെ വീട്ടിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ
ശരത്തേട്ടൻ ജോലി സ്ഥലത്ത് തിരികെ പോയിരുന്നു.


നിരാശ തോന്നിയെങ്കിലും അത് മറച്ചു വെച്ച് മറ്റുള്ളവർക് മുന്നിൽ അഭിനയിച്ചു നടന്നപ്പോൾ അച്ഛൻ മാത്രം എന്റെ സങ്കടം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.
നിശ്ചയത്തിന് രണ്ടും ദിവസം ബാക്കി നിൽക്കേ എല്ലാം അച്ഛനോട് തുറന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ച പൊട്ടിത്തെറിക്കു പകരം മോഹൻ അങ്കിളിനോട് സംസാരിക്കാമെന്ന് ഉറപ്പ് നൽകി.


അവിടെ ഇതിനോടകം ചിപ്പയിൽ നിന്നും എല്ലാരും കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞിരുന്നു.
ശരത്തേട്ടൻ ഒഴികെ......


പിന്നൊരു കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു ശരത്തേട്ടന് വേണ്ടി.........
.

പക്ഷെ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന കീർത്തിയുമായി ഇഷ്ടത്തിലാണെന്നും വിവാഹം നടത്തിത്തരണമെന്നുംവന്നു പറഞ്ഞന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ തകർന്നു പോയി.
മനോനില നഷ്‍ടപെട്ടവളെ പോലെ അലറി കരഞ്ഞെങ്കിലും ശരത്തേട്ടൻ എന്റെ അടുത്തേക്ക് പോലും വന്നില്ല.

ഞാനല്ലേ ആദ്യം സ്നേഹിച്ചേ..... അപ്പോൾ എന്നെ അല്ലെ ഏട്ടൻ സ്നേഹിക്കേണ്ടത്??

അന്ന് മുഖമടിച്ചൊരു അടിയായിരുന്നു.

എപ്പോഴാ നിന്നെയിഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞത്???
പറയെടി......
ഞാൻ പറഞ്ഞോ അങ്ങനെ???
കാത്തിരിക്കാൻ പറഞ്ഞോ ഞാൻ????

ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടുമ്പോഴേക്കും മനസ് മരവിച്ചൊരു അവസ്ഥയാലായിരുന്നു.

അച്ഛന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ ഉള്ള കെൽപ്പുണ്ടായിരുന്നില്ല.
എന്നേക്കാൾ തകർന്നു നിൽക്കുന്നതച്ചൻ ആണെന്നറിയാമായിരുന്നതിനാൽ പിന്നീട് ആരോടും യാചിക്കാൻ നിൽക്കാതെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കുമൊപ്പം അവിടിന്നു പോന്നു.

അതോടെ അങ്ങോട്ടുള്ള എന്റെ പോക്കും കുറഞ്ഞു.

വൈകാതെ ശരത്തേട്ടൻ തിരിച്ചു പോയി.
വിവാഹം കഴിഞ്ഞെന്നും മോളുണ്ടായതുമൊക്കെ ചിപ്പയിൽ നിന്നറിഞ്ഞു.
കുഞ്ഞിന്റെ പേരിടിലിനു ആണ് പിന്നെ മോഹനൻ അങ്കിളും ലേഖന്റിയുമൊക്കെ പോകുന്നത്. പതിയെ പിണക്കമൊക്കെ മറന്ന് തിരികെ വിളിച്ചെങ്കിലും വന്നില്ല.
ശരത്തേട്ടന്റെ വിശേഷങ്ങൾ ഒന്നും ഞാനിട്ട് ചോദിക്കാനോ അവളിട്ട് പറയാനോ പിന്നെ മുതിർന്നില്ല.

നഷ്ട്ടങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലേക്ക് ആ ഇഷ്ടവും ചേർന്നു.

അപ്പുവേട്ടന്റെ വീട്ടുകാർ വീണ്ടും ആലോചനയുമായി വന്നപ്പോൾ മറ്റെല്ലാം മറന്ന് ആരോടോ ഉള്ള വാശിക്കെന്നപ്പോൽ സമ്മതം മൂളുമ്പോൾ ഒന്നേ ആവശ്യപ്പെട്ടുള്ളു.
കുറച്ചു സമയം വേണം...... വിവാഹത്തിന്......
മനസ് കൊണ്ട് അപ്പുവേട്ടനെ അംഗീകരിക്കാൻ....

യാതൊന്നും നടന്നില്ലെന്ന മട്ടിൽ അച്ഛൻ പഴയ സൗഹൃദത്തോടെ അവരോടടുത്തപ്പോൾ അച്ഛനോടുള്ള സ്നേഹവും ബഹുമാനവും ഒക്കെ ഒന്നുടെ കൂടി.

നിശ്ചയത്തിന് ഏട്ടൻ വരുമെന്ന് ചിപ്പ പറഞ്ഞപ്പോൾ പേടിയായിരുന്നു.....
ഉള്ളിൽ കുഴിച്ചു മൂടിയവയൊക്കെ പൂർവാധികം ശക്തിയോടെ തിരിച്ചു വരുമോ എന്ന്.
പക്ഷെ.....
മാറ്റാർക്കോ സ്വന്തമായതിനെ മോഹിക്കാൻ തക്ക അധംപതിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് മനസിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചു.....

ഇപ്പോഴും മനസിൽ ഉടലെടുക്കുന്ന വീർപ്പുമുട്ടലുകൾക് യാതൊരു അയവും തോന്നുന്നില്ല.
നാളെ നേരം പുലരുമ്പോഴേക്കും പോകണം.
ഈ വീട്ടിൽ എന്തു കൊണ്ടോ നില്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.

ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന ശ്രീക്കുട്ടിയെ ഒന്നുടെ മാറോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു.

ഇനിയൊരിക്കലും അതിനു കഴിഞ്ഞെന്ന് വരില്ല.
വേദനയോടെ ഓർക്കുമ്പോൾ ഒരിക്കലും അകലാതെ എന്നുമിവളെ ചേർത്തു നിർത്താൻ കഴിയണമെന്ന് മനസ് മന്ത്രിക്കുന്നതിന്റെ കാരണമെന്തെന്ന് മാത്രം മനസിലായില്ല.


(തുടരും)