ഇന്ന് അതേ വിധിയുടെ വിളയാട്ടം കാരണം നമ്മൾ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടി. നിന്നെ കണ്ട ആ നിമിഷം എന്നിൽ പഴയകാല ഓർമ്മകളുടെ ഒരു വേലിയേറ്റം തന്നെ ഉണ്ടായി. മനസ്സിലൂടെ പല ഓർമ്മകളും മിന്നിമാഞ്ഞു. കാലം പോകും തോറും ഓർമ്മകൾക്ക് വീര്യം കൂടും എന്ന്‌ പറയുന്നത് എത്രയോ അർത്ഥവത്തായ കാര്യമാണ്. പക്ഷെ വീഞ്ഞിനേക്കാൾ മാധുര്യമേറിയതാണ് നീ എന്നിൽ പകർന്നു നൽകിയ പ്രണയം. അതുപോലെ ഞാൻ മരിച്ചാലും നിന്റെ ഓർമ്മകൾക്ക് മരണമില്ല. എന്റെ തൂലികത്തുമ്പിൽ വിരിഞ്ഞ അക്ഷരങ്ങളായി അത് എന്നും എന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പിൽ ഭദ്രമായിരിക്കും.

 

കഴിഞ്ഞ 3 വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഇന്നാണ് കിച്ചു ഏട്ടനെ ഞാൻ കാണുന്നത്. "അലോക് വർമ്മ" എന്റെ ആദ്യ പ്രണയം. ചുരുങ്ങിയ കാലം കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ ജീവാംശമായി മാറിയ എന്റെ കിച്ചു ഏട്ടൻ. ഇന്ന് അപ്രതീക്ഷിതമായി ഏട്ടനെ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണിൽ വിരിഞ്ഞ ഭാവം അത്ഭുതവും സന്തോഷവും ആണെങ്കിൽ, ആ കണ്ണുകളിൽ വിരിഞ്ഞ ഭാവം എനിക്ക് നിർവചിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒന്നായിരുന്നു. എന്നാൽ എന്റെ കണ്ണുകളിൽ പെട്ടുന്നു ഉടക്കിയത് ഏട്ടന്റെ കൂടയുള്ള പെണ്കുട്ടിയിൽ ആയിരുന്നു. അവൾ ഏട്ടന്റെ കൈയ്യോട് കൈ ചേർത്താണ് നിൽക്കുന്നത്. എന്തോ ആ കാഴ്ച എന്റെ മനസ്സിനെ മുറിവേല്പിക്കുന്നവ ആയിരുന്നു. എന്നാലും മനസിന്റെ വിഷമം മുഖത്തു വരാതെ എല്ലാം ഒരു പുഞ്ചിരിയിൽ ഒതുക്കി ഞാൻ നടന്നു നീങ്ങി. ഒരു നോക്കു കൂടി കാണാൻ ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടു കൂടിയും ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല, മനസ്സു അതിനു അനുവദിച്ചില്ല എന്നു വേണം പറയാൻ.

 

 

    

                                     തുടരും.......