🟥 രവി നീലഗിരിയുടെ നോവൽ
©️


അധ്യായം ഏഴ്



        ഞായറാഴ്ച്ച. 
ആകെയുള്ള ഒരു ഒഴിവു ദിവസമാണത്. എലിസബേത്ത് ഇത്തിരി തിരക്കിലാണ്. കുഞ്ഞി കുഞ്ഞി പിടിപ്പത് പണികളുണ്ടവൾക്ക്. 
      പപ്പയും മമ്മയും ചേച്ചിമാരും പള്ളിയിൽ പോകാനുള്ള തിരക്കിലാണ്. എല്ലാ ഞായറാഴ്ച്ചകളിലും അതൊരു ദിനചര്യയുടെ ഭാഗമാണ്. എല്ലാവരും അതിരാവിലെ എഴുന്നേല്ക്കും. ആരും കുളിക്കുകയൊന്നുമില്ല. എലിസബേത്തിനാണെങ്കിൽ കുളിക്കാതെ പുറത്തേക്കിറങ്ങാനേ കഴിയില്ല. ആറ് മണിക്കാണ് കുർബ്ബാന. 
        എലിസബേത്ത് തീരെ പള്ളിയിൽ പോകാറില്ല. കുഞ്ഞു എലിസബേത്തിന് ചർച്ചിൽ പോകുന്നത് അത്രക്കങ്ങ് ഇഷ്ടവുമില്ല. ജീസസ്സിനോട് ചോദിച്ച് വാങ്ങാനുള്ള ആവശ്യങ്ങളൊന്നുമില്ല അവൾക്ക്. ഉത്തരങ്ങൾ ആവശ്യമുള്ള ഒരു ചോദ്യങ്ങളും അവൾക്ക് ജീസസ്സിനോട് ചോദിക്കാനുമില്ല. പ്രത്യേകിച്ച് ഒരാഗ്രഹങ്ങളുമില്ല. 
        ഒരു പാട് പരാതികളുടെയും, ആവശ്യങ്ങളുടെയും ഭാണ്ഡക്കെട്ടുകൾ ഓളങ്ങളൊടുങ്ങാത്ത തലയിൽ ചുമന്ന് ഓരോരുത്തരും ചർച്ചിൽ പോകുന്നു. ജീസസ്സിനോട് കരുണയ്ക്കിരക്കുന്നു. കേഴുന്നു…കുഞ്ഞു എലിസബേത്തിന്റെ മനസ്സിൽ പള്ളിയിൽ പോക്കെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഇതൊക്കെയാണ്. അതിനപ്പുറത്തേക്കുള്ള ആത്മീയോന്നതികളുടെ ശരി തെറ്റുകളൊന്നും അവൾക്കറിയുകയുമില്ല.
       ആദ്യമൊക്കെ മമ്മയും ചേച്ചിമാരും ഒരു പാട് നിർബ്ബന്ധിക്കുമായിരുന്നു. അപ്പോഴൊക്കെ പപ്പ അവളെ ചേർത്ത് നിർത്തി പറയും :
       " അവൾക്കിഷ്ടമില്ലെങ്കിൽ വരേണ്ട സോഫീ.."
       " ന്ന് വെച്ചാ..ദൈവഭയമില്ലാത്തോണ്ടാ ഇവളിങ്ങനെ താന്തോന്നിയാവുന്നേ.."
      അപ്പോൾ ദൈവഭയമുണ്ടായാൽ ആരും താന്തോന്നിയാവില്ലെന്നാണോ..സോഫീ..? എന്നുള്ള ചോദ്യം സോളമൻ ചോദിക്കാതെ വിഴുങ്ങി. 
      പ്രത്യേകിച്ച് മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ അയാൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നതേയുള്ളു. എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞ് സോഫിയെ ദ്വേഷ്യം പിടിപ്പിക്കേണ്ട. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ എലിസബേത്തിനെ വഷളാക്കുന്നത് സോളമനാണെന്നാണ് സോഫിയയുടെ പുതിയ കണ്ടുപിടിത്തം. എന്ത് പറഞ്ഞാലും സപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ പപ്പയുണ്ടെന്നുളള ധൈര്യം എലിസബേത്തിനുമുണ്ട്.
      അന്നേരം അവൾ പപ്പയോട് ചേർന്ന് ഒട്ടി നില്ക്കും. പപ്പക്കെങ്കിലും എന്നെ മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടല്ലൊ.! 
      അവൾ അയാളുടെ കൈ വെള്ളയിൽ അന്നേരം ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. പിന്നെ പപ്പയുടെ നിഴലിൽ നിന്ന് അവൾ മമ്മയെ കണ്ണുരുട്ടി കാണിച്ച് ചിരിച്ചു.
      " ചിരിച്ച് മയക്കാൻ നിനക്ക് നന്നായറിയാം.."
സോഫിയ പാതി ചിരിയോടെയും പാതി ഗൗരവത്തോടെയും തല വെട്ടിച്ച് പറഞ്ഞു.
       " ജീസസ്സിനോട് ചോദിച്ച് മേടിക്കാൻ എനിക്കൊന്നുമില്ല പപ്പാ.."
       " നമ്മളെയാരെയെങ്കിലും ഇവൾക്ക് പേടിയുണ്ടോ ? പറഞ്ഞാൽ എന്തേലും അനുസരണയുണ്ടോ ?"
സോഫി ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു.
       " അവൾ കുട്ടിയല്ലേ സോഫീ."
       " ഇച്ചായൻ അതും പറഞ്ഞോണ്ടിരുന്നോ...വയസ്സ് പത്ത് കഴിഞ്ഞവളാ..കുട്ടി.?"
       " എനിക്കിപ്പോഴും ഇവൾ കുട്ടി തന്നെയാ -"
       " എനിക്ക് നല്ല അനുസരണയൊക്കെയുണ്ട് മമ്മാ.."
എലിസബേത്ത് മമ്മയെ ഓടി വന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവൾക്കറിയാം അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ആധിയാണ് ആ മനസ്സ് നിറച്ചും. സോഫി അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. പിന്നെ മുഖം കുനിച്ച് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വെച്ചു.
       " മമ്മേന്റെ മോള് വാ.."
       " ജീസസ്സിനോട് ഇനിക്കൊന്നും പറയാനില്ല മമ്മാ. പിന്നെന്തിനാ വെറുതെ വരണ്.?"
       " ജീസസ്സിനോട് മോള് ഒന്നും ചോദിക്കേം പറയേം വേണ്ട. അവിടെ വന്ന് വെറുതെ ഒന്ന് മുട്ടുകുത്തി നിന്നാൽ മാത്രം മതി..ന്റെ മോന് നല്ല ബുദ്ധി വരും.."
       " ഇനിക്കിപ്പൊ..നല്ല ബുദ്ധിയാ മമ്മാ.."
       " ആദീ...നീ വരുന്നുണ്ടോ ഇല്ലേ ?"
സോഫിയക്ക് അറിയാതെ ദ്വേഷ്യം വന്നു. ദ്വേഷ്യം കൊണ്ടൊന്നും എലിസബേത്തിനെ എന്തെങ്കിലും സമ്മതിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്ന് സോഫിയക്കറിയാം. എലിസബേത്ത് ഒരു കാര്യം തീരുമാനിച്ചാൽ അതിന് വലിയ മാറ്റമൊന്നുമില്ലെന്നും അവൾക്കറിയാം. 
       സോഫിയ സോളമനെ നോക്കി. അയാൾ കാറ് തിരിച്ച് ഇടവഴിയിലേക്കിറക്കുകയാണ്. എലിസബേത്ത് വരാൻ പോണില്ലെന്ന് സോളമന് നന്നായറിയാം. എല്ലാ ഞായറാഴ്ച്ചകളിലും ഇത് തന്നെയാണല്ലോ സ്ഥിരം നടക്കുന്നത്..! അയാൾ അവളെ നോക്കി വീണ്ടും ചിരിച്ചു. 
     " വാ..നീ വന്ന് വണ്ടീക്കേറ്."
അവൾ ചിരിച്ചില്ല. ദ്വേഷ്യമിപ്പോൾ ഇച്ചായനോടാണ്. അവളെന്ത് പറഞ്ഞാലും അവൾക്ക് സപ്പോർട്ടായി നില്ക്കും. ഇച്ചായനറിയില്ലല്ലൊ എന്റെ വിഷമം.
      പള്ളിയിൽ ചെന്നാൽ അച്ചന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ വയ്യ. കുറെയായി അച്ചന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഒഴിഞ്ഞു മാറി നടക്കുന്നു. കുർബ്ബാനയുടെ ഇടയ്ക്ക് അച്ചന്റെ ഒരു നോട്ടമുണ്ട്. പോകാൻ നേരം കണ്ടിട്ടേ പോകാവൂ എന്നാണ് അതിന്റെയർത്ഥമെന്ന് സോഫിയക്ക് നന്നായറിയാം. 
       മുന്നിൽ ചെന്ന് പെട്ടാൽ എലിസബേത്തിനെ പള്ളിയിലേക്ക് തീരെ കാണുന്നില്ലല്ലൊ എന്ന പരാതി മാത്രം.. 
       " അമ്മമാരാണ് കുട്ടികളെ നിർബ്ബന്ധിച്ച് പള്ളിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരേണ്ടത്.."
അച്ചൻ ഉപദേശം തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ നിർത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. കേൾക്കുകയല്ലാതെ വേറെ വഴിയുമില്ല.
      " ഞാൻ നിർബ്ബന്ധിക്കാഞ്ഞിട്ടല്ല..ഫാദർ.."
      " പിന്നെ - ?"
ഇള വെയിലിൽ നിന്നും മാറി ഒരു തൂണിന്റെ നിഴലിലേക്ക് അച്ചൻ മാറി നിന്നു. അവളും. കുർബ്ബാന കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് പോകുന്നവരിൽ ചിലരൊക്കെ അച്ചന് സ്തുതി പറഞ്ഞാണ് പോകുന്നത്.
      " നിന്റെ മോനെ ഇങ്ങോട്ടൊന്നും കാണുന്നില്ലല്ലൊ.. ആലീസേ..?"
തൊട്ടടുത്തു കൂടെ നടന്ന് പോയ ആലീസിനോടായിരുന്നു അച്ചന്റെ ചോദ്യം. അവൾ തിരിഞ്ഞ് നിന്നു. സാരിത്തുമ്പെടുത്ത് തലവഴി മൂടി.
      " അച്ചനറിയില്ലേ..കാര്യങ്ങള്..?"
      " ഉം.. ജയിലീന്നെറങ്ങ്യോ..അവൻ ?"
      " ഉവ്വച്ചോ.."
      " ഉം..അപ്പന്റെ പോലെ മോനും തെമ്മാടിക്കുഴി തന്ന്യാവും.. വിധി.."
ആലീസ് അതിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ തുടങ്ങി.
      " ഒരു മഗ്ദലനക്കാരി മറിയേടെ കഥ മറക്കേണ്ട..നീ."
അച്ചൻ എന്തായിരിക്കും ഉദ്ദേശിച്ചത് ? സോഫിയ പിൻ തിരിഞ്ഞ് നടന്നു പോകുന്ന ആലീസിനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. അച്ചൻ പറഞ്ഞത് അവൾ കേട്ടു കാണുമോ..എന്തോ ?
      " ആ…നമ്മളെവടെയാ നിർത്തിയേ ? നിന്റെ മോളുടെ കാര്യം.."
     " അച്ചനറിയാൻ മേലാഞ്ഞിട്ടാ അവളുടെ സ്വഭാവം."
     " കുട്ടികളാവുമ്പോൾ അങ്ങനെയൊക്കെയുണ്ടാവും. നമ്മൾ വേണം ഈ തിരുസന്നിധിയെക്കുറിച്ച് അവരെ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കാൻ.."
      " ഇച്ചായനോടും കൂടെ അച്ചനിത് പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്ക്.."
സോഫിയ അച്ചന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെയാണ് ഇത് പറഞ്ഞത്. 
       സോളമനുമില്ലെ ഒരുത്തരവാദിത്വം. ? 
      അത് ശരിയാണെന്ന് അച്ചനും തോന്നി. എല്ലാ ഞായറാഴ്ച്ചയും വരുന്നുണ്ടെന്നറിയാം. പക്ഷെ മുഖത്തോട് മുഖം കണ്ടിട്ട് ഏറെ നാളായിരിക്കുന്നു. ഒഴിഞ്ഞ് മാറി നടക്കുകയായിരിക്കണം. താനൊരു കിനാവള്ളിയാണെന്ന് ആളുകളുടെയിടയിൽ പൊതുവെ ഒരു സംസാരമുണ്ട്. കിനാവള്ളിയച്ചനെന്ന ഇരട്ടപ്പേരും.
അയാൾ വെറുതെ ചിരിച്ചു.
      " എന്നിട്ട്..അവനെവിടെ ?"
      " പാർക്കിങ്ങിലുണ്ടാവും - "
      " അവനോട് മേടയിൽ വന്ന് എന്നെയൊന്ന് കാണാൻ പറയണം.."
പോകാൻ നേരം അച്ചൻ സോഫിയെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അടിമുടിയൊന്ന് ഉഴിഞ്ഞു.
      " നീയാകെയൊന്ന് ഉടഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോടീ..തീറ്റേം കുടീം ഒന്നുമില്ലേ ? നീയുണ്ടില്ലേലും അവളെ ഊട്ടുക എന്ന ബൈബിൾ വചനം സോളമൻ മറന്നു പോയോ..എന്തോ ?"
സോഫിയ വെറുതെ ചിരിച്ചു നിന്നതേയുള്ളു. അല്പം കഴിഞ്ഞ് പിന്നെ തമാശയോടെ പറഞ്ഞു.
      " ഇങ്ങനെ നോക്കാതെയച്ചോ.. കുഞ്ഞാടുകൾ വഴി തെറ്റിപ്പോകും. അച്ചന്റെ പ്രായമൊന്നും നോക്കുകേല.."
അച്ചനും അതൊരു തമാശയായി ആസ്വദിച്ചു.
     പിന്നെ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ അച്ചൻ തിരിഞ്ഞ് നിന്നു.
     " കർത്താവുമായി അവൻ ചെറിയൊരു നീരസത്തിലാണല്ലേ.? അറിയാം. ഇതെങ്കിലും ഒരാൺകുഞ്ഞാവൂന്ന് നല്ല പ്രതീക്ഷേലാരുന്നു സോളമൻ.."
     സോഫിയ നിശ്ശബ്ദയായി.
ഒരു വരണ്ട കാറ്റ് അവളുടെ തൊണ്ടയിൽ വന്ന് മുട്ടി നിന്നു. ഇളം വെയിലിന് ചൂടേറി വരുന്നുണ്ട്. കാറ്റിൽ ആടിയുലയുന്ന കവുങ്ങിൻ തലപ്പിലേക്ക് നോക്കി അവൾ വെറുതെ നിന്നു.
     " ഒരു നദിയും വറ്റിവരണ്ട് മരിക്കുമ്പോഴും കടലിനോട് വെള്ളം ചോദിക്കാറില്ല. എന്ന് മാത്രമല്ല കടലിന് കൊടുത്ത വെളളം പോലും തിരിച്ച് ചോദിക്കാറില്ല.."
     അച്ചൻ പറഞ്ഞത് സോഫിയക്ക് മനസ്സിലായില്ല. അവൾ അച്ചനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. അച്ചൻ ദൂരേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചു.
      " നമ്മൾ മനുഷ്യന്മാരും അങ്ങനെ തന്നെയാവണം. ഒന്നും ചോദിക്കാതെ തന്നെ നമുക്കർഹമായതെല്ലാം കിട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ഓരോ പാത്രത്തിനനുസരിച്ച് അവൻ അളന്നുതന്ന് കൊണ്ടിരിക്കും. ഓരോ പുൽനാമ്പിന് മേലെയും അവന്റെ കൺവെളിച്ചം വീണ് കിടപ്പുണ്ടാകും. ജീവനുകൾക്ക് മേലെ കരുതലും, ഭക്ഷണവും, തലോടലും, എല്ലാം… പക്ഷികൾക്കും മത്സ്യങ്ങൾക്കും അവരെത്രമേൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ടാലും ആകാശവും കടലും പരസ്പരം വെച്ച് മാറാൻ കഴിയില്ലല്ലൊ..സോഫീ.. "
അവൾ കേട്ട് നിന്നു. നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പിന്നെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അച്ചൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു:
       " ഈ പെൺകുട്ടിയെ തന്നതിന്റെ പുറകിലും കർത്താവ് എന്തേലും കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം.."
       ഒരു നിമിഷം അവൾ അനങ്ങാനാവാതെ അവിടെ തന്നെ നിന്നു. വിശാലമായ വരാന്തയിൽ അവൾ ഒറ്റയ്ക്കായി. അവൾ ചുറ്റും നോക്കി. ആരുമില്ല. എല്ലാവരും പോയിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. 
എന്തൊക്കെയാണ് അച്ചൻ പറഞ്ഞത് ?
     സോഫിയ ഓർത്തു നോക്കി.
     സോളമനെ അവൾക്കറിയാം.
അച്ചൻ പറഞ്ഞതു പോലെയൊന്നും ഒരു മാറ്റങ്ങളും അവളിതു വരെ സോളമനിൽ കണ്ടിട്ടില്ല. ഹൃദയം തിങ്ങുന്ന വേദന അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നറിയാം. പക്ഷെ അതെല്ലാം തന്റെ വേദനകൾ പകുത്തെടുത്തതാണെന്നും അവൾക്കറിയാം. അവൾ ഓർമ്മകളിൽ പരതി.
ഒരിക്കൽ -
ഒരിക്കൽ മാത്രം. എലിസബേത്തിന്റെ ജനനത്തിന് ശേഷം ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ് കാണണം. ഒരുറക്കം കഴിഞ്ഞ് തപ്പി നോക്കിയപ്പോൾ സോഫിയ സോളമനെ കണ്ടില്ല. അവൾ സമയം നോക്കി. 
രണ്ട് മണി.
പതുങ്ങിയ ശബ്ദത്തിൽ അവൾ ഇച്ചായോ എന്ന് വിളിച്ചു നോക്കി. മറുപടിയില്ല. 
     അവൾ ലൈറ്റിട്ട് മുറിക്ക് പുറത്ത് കടന്നു. 
ഹാളിൽ രൂപക്കൂടിന് മുൻപിൽ മെഴുകുതിരി കത്തിച്ച് വെച്ച് മുട്ടുകുത്തി നില്ക്കുന്ന സോളമനെ കണ്ട് അവളുടെ ഹൃദയം നുറുങ്ങി. ആദ്യമായാണ് ഇങ്ങനെയൊരു സോളമനെ അവൾ കാണുന്നത്.
     " എന്താ.. ഇച്ചായാ ഇത് ?"
അവൾ സോളമന്റെ ചാരെ മുട്ടുകുത്തിയിരുന്നു. അവളെ കണ്ടതും ഒരു തേങ്ങലോടെ അയാൾ അവളുടെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ. കണ്ണീരൊലിച്ചിറങ്ങിയ കവിൾത്തടങ്ങൾ..അവളുടെ മനസ്സ് നീറി.
     കഴുത്തിലൂടെ കൈകൾ ചുറ്റി അവൾ അയാളുടെ മുഖം മാറിലേക്ക് ചേർത്ത് വെച്ചു. അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും അറിയാതെ കവിളുകളിലേക്ക് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണീരിന്റെ ഉറവകൾ അവൾ തടഞ്ഞില്ല.
     " എന്റെ മനസ്സിലെ തീയണക്കാൻ വേണ്ടി ഒരു കടൽ കൊണ്ട് നടക്കുകയായിരുന്നല്ലേ..!"
അവളും ഒരു തേങ്ങലിലേക്ക് വീണു.
     " ഇങ്ങനെ കരയാതെ..ഇച്ചായാ."
     " സോഫീ..എന്നെ കേൾക്കാത്തതിൽ പരാതിയില്ലെനിക്ക്. പക്ഷെ കർത്താവ് നിന്നെ കേൾക്കേണ്ടതായിരുന്നു.. നിന്നെയെങ്കിലും..നിന്നെയെങ്കിലും…നിന്നെയെങ്കിലും.. നിന്നെയെ…"
       സോളമന്റെ നാവ് കുഴഞ്ഞു. അക്ഷരങ്ങൾ പുറത്തേക്ക് വരാത്ത വണ്ണം തൊണ്ടയിൽ കണ്ണീർ വന്ന് കുരുങ്ങി നിന്നു. 
      സോഫിയുടെ നെഞ്ചിലും അന്നേരം ഒരു ഭാരം വന്ന് വീണു. 
       " എനിക്കിനി ആങ്കുട്ടി വേണ്ട ഇച്ചായാ..ഞാനത് മറന്നു.. എനിക്ക് വിഷമമില്ല. ഞാനത് മനസ്സിൽ നിന്നും എന്നേ കളഞ്ഞു.. കർത്താവിന് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത എന്റെ ഓരോ ആഗ്രഹങ്ങള് ..പൊട്ട ആഗ്രഹങ്ങള്..."
      അവൾ സോളമനെ പിടിച്ച് എഴുന്നേല്പിച്ചു. പിന്നെ കവിളിലെ കണ്ണുനീർ പാടുകൾ അവൾ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു.
     " നമ്മുടെ കുടുംബത്തിൽ ഇപ്പൊ ഓരാൺകുട്ടിയുണ്ടല്ലൊ.. ഇച്ചായൻ…എനിക്കത് മതി.."
ജനലിനപ്പുറത്ത് ആകാശത്ത് നക്ഷത്രങ്ങൾ പൂത്ത് കിടന്നു. കാറ്റിൽ ഇലത്തുമ്പുകളനങ്ങി. അയാളുടെ കൺകോണിൽ തങ്ങി നിന്ന ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ ഉടയാതെ അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു. അവളതിൽ നക്ഷത്ര വെട്ടം കണ്ടു. സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴവും കണ്ടു.
     " ഉറങ്ങിക്കോളൂ.."
     ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ അവളുടെ മാറിൽ തല ചേർത്ത് വെച്ചുറക്കിയ സോളമനെ അവൾ ഓർത്തെടുത്തു. പിന്നെയൊരിക്കലും സോളമനെ മറ്റൊരവസ്ഥയിലും സോഫിയ കണ്ടിട്ടില്ല.
     " അച്ചൻ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.."
അന്ന് രാത്രിയിൽ കുട്ടികളുറങ്ങിയതിന് ശേഷം അവൾ സോളമന്റെ മുറിയിൽ വന്ന് കിടന്നു.
    " എന്നെയോ ?"
    " ഉം…എലിസബേത്തിനെ പള്ളീല് കൊണ്ട് വരാത്തേന് കേട്ടത് മുഴുവൻ ഞാനാ - "
അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ എന്തോ ആലോചിച്ച് കിടന്നു.
    " ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ ദ്വേഷ്യപ്പെടുമോ ?"
    " ചോദിക്ക്..."
    " പിണക്കത്തിലാണോ ?"
    " ആരോട്.. നിന്നോടോ ?"
    " അല്ല..കർത്താവിനോട്. അച്ചൻ പറഞ്ഞല്ലൊ - "
അയാൾ ചെരിഞ്ഞ് കിടന്നു. 
    " എന്തിന് ? "
    " ആർക്കും എപ്പോഴും പിണങ്ങാൻ പറ്റുന്നത് ദൈവങ്ങളോടല്ലെ..മനുഷ്യന്മാരോട് പറ്റില്ലല്ലൊ. അവർ പ്രതികാരം ചെയ്യും.."
അവൾ ചിരിച്ചു. 
അയാളും മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ വെറുതെ ചിരിച്ചു. അച്ചനങ്ങനെ തോന്നാൻ കാരണമെന്തായിരിക്കും.? അറിയില്ല.
    " സോഫീ..മഹാഭാരത യുദ്ധത്തിൽ കൃഷ്ണന് ഒരു ശരിയുണ്ടായിരുന്നു. നമുക്കത് ചിലപ്പോൾ തെറ്റായി തോന്നാം. ആ ശരിയാണ് ധർമ്മപുത്രരെക്കൊണ്ട് യുദ്ധത്തിന്റെ പതിനഞ്ചാം ദിവസം അശ്വത്ഥാമാ:ഹത കുഞ്ജര എന്ന് വിളിച്ച് പറയിപ്പിച്ചതും അത് കേട്ട് തേർത്തട്ടിൽ തളർന്നിരുന്ന ദ്രോണാചാര്യരെ ദൃഷ്ടദ്യുമ്നൻ വകവരുത്താനിടയാക്കിയതും. നമ്മുടെ റസൂൽ സല്ലല്ലാഹു അലൈവസല്ലം അദ്ദേഹത്തിനും ഒരു ശരിയുണ്ടായിരിക്കും. നമ്മുടെ ജീസസ്സിനും ഒരു ശരിയുണ്ടായിരിക്കും..ആ ശരികളാണ് ഇവരെല്ലാം നടപ്പിലാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും.. പിന്നെ അതിൽ പിണങ്ങാനെന്ത് കാര്യം ?.."
       സോഫിയ സോളമന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ശാന്തമായ ഒരു തടാകം അവളതിൽ കണ്ടു. ഇന്ദീവരങ്ങൾ വിടർന്നു നില്ക്കുന്ന തീർത്തും ശാന്തമായ ഒരു തടാകം.
     " മനുഷ്യരുടെ വിശ്വാസമാണ് ഈ ദൈവങ്ങളുടെയെല്ലാം ശക്തിയെന്ന് പറയുന്നത്. വിശ്വാസം ദുർബ്ബലന്റെ ഊന്ന് വടിയും മനസ്സമാധാനക്കുറവിന്റെ മെഡിസിനുമാകുന്നു. ബൈബിളിൽ ഈ വിശ്വാസത്തിനെ നിർവ്വചിക്കുന്നത് നീ വായിച്ചിട്ടില്ലേ..? അത് ആശിക്കുന്നതിന്റെ ഉറപ്പും കാണാക്കാഴ്ച്ചകളുടെ നിശ്ചയവുമാണെന്ന്.."
      അവൾ അയാളെ സ്നേഹത്തോടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
     " എന്തായാലും എന്റെ ഇച്ചായൻ ജീസസ്സിനോട് പിണങ്ങണ്ട."
     " ഇല്ലെടീ..അവരുടെ ശരികളിൽ ഒരു യൂണിവേഴ്സൽ ലോ കിടപ്പുണ്ടാകും. നമ്മളത് കാണാത്തത് നമ്മുടെ അറിവ് കുറവും.."
അവൾ ചിരിച്ചു.
സങ്കടങ്ങൾ പറയാൻ ഒരാളെയുള്ളു. അവൾ ചുമരിലേക്ക് നോക്കി. പിന്നെ കുരിശ്ശ് വരച്ച് കണ്ണുകളടച്ച് ഉറക്കത്തെ കാത്ത് കിടന്നു.
      ഓരോ ഞായറാഴ്ച്ചയും എലിസബേത്തിനെ എങ്ങനെയെങ്കിലും പള്ളിയിൽ കൊണ്ട് പോകാൻ സോഫിയ ഓരോ അടവുകളെടുക്കും. മമ്മയെ വിഷമിപ്പിക്കരുതെന്ന് അവൾക്കാഗ്രഹമുണ്ട്. എത്രയോ പ്രാവശ്യം മമ്മയോട് അവളത് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതാണ്. വീണ്ടും ഓരോ ഞായറാഴ്ച്ചയും സോഫിയ അവളുടെ പുറകെ നടക്കുകയും ചെയ്യും..
സോളമൻ നീട്ടി ഹോണടിച്ചു.
     " അവസാനമായി ചോദിക്കുകാ..നീ വരുന്നുണ്ടോ..ഇല്ലെ ?"
     " ആകെ കിട്ടുന്ന ഒരു ഞായറാഴ്ച്ചയല്ലേ മമ്മാ.. ഇനിക്കിച്ചിരി പണീണ്ട് ഇവടെ.."
      " എടവഴീല് പോയി കണ്ണീക്കണ്ട പുഴുക്കളോടും പട്ടിയോടും മരങ്ങളോടും എഴജന്തുക്കളോടും വർത്താനം പറയലല്ലേ നിന്റെ പണി ?"
      " നെക്സ്റ്റ് ഞായറാഴ്ച്ച സത്യായിട്ടും വരാം..ബൈ മമ്മാ.."
       പിന്നെ സോഫിയ പറയുന്നതൊന്നും കേൾക്കാൻ നില്ക്കാതെ എലിസബേത്ത് അകത്തേക്കോടി. 
      " ഇടവഴിയിലേക്കിറങ്ങണ്ട. ഗേറ്റടച്ചോളൂ..,ആര് വന്ന് വിളിച്ചാലും തുറക്കേം വേണ്ട - "
കാറിൽ കയറാൻ നേരം സോഫിയ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
      " ശരി മമ്മാ.."
ഇതെന്തൊരു മമ്മയാ ?
ഇമ്മാതിരി സ്നേഹിച്ച് കൊല്ലുമോ കുട്ടികളെ..!!
അവൾ മനസ്സിൽ ചിരിച്ചു. പാവം മമ്മ. ഇനി ഇഷ്ടമില്ലെങ്കിലും അടുത്ത ഞായറാഴ്ച്ച പള്ളിയിൽ പോണം. അവൾ മമ്മക്ക് ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. ലവ് യൂ..മമ്മാ.
       ഇപ്പോൾ തന്നെ നേരം വൈകി. അവൾ പരന്ന ഒരു അലുമിനിയ പാത്രത്തിൽ കുറച്ച് അരിയെടുത്ത് മുറ്റത്ത് മാവിൻ ചുവട്ടിലെ ഒരു കരിങ്കല്ലിന് മീതെ വച്ചു.      
      ചെമ്പകത്തിന്റെ ചില്ലയിൽ ചിലച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന തലയിൽ ഉയർന്ന് നില്ക്കുന്ന ചുവന്ന പൂവുകളുള്ള രണ്ട് മൂന്ന് കിളികൾ അവളെയൊന്ന് മുഖം ചെരിച്ച് നോക്കി. പിന്നെ പറന്ന് വന്ന് അരിമണികൾ കൊത്തി തിന്നാൻ തുടങ്ങി.
      മൂന്നാല് കാക്കകൾ മൂവാണ്ടന്റെ കൊമ്പിലുണ്ട്. അവർക്കുള്ളത് അവൾ വേറെ പാത്രത്തിൽ വെച്ചു കൊടുത്തു. കുടിക്കാനായി ചിരട്ടയിൽ കുറച്ച് വെള്ളവും. കാക്കകൾ അവളെ തല വെട്ടിച്ച് നോക്കി.
     " പോരെ..വേഗം വന്ന് തിന്നോ..പപ്പേം മമ്മേം തിരിച്ച് വരുന്നേന് മുന്നേ.."
കാക്കകൾ പറന്ന് വന്ന് എലിസബേത്തിനടുത്തിരുന്നു.
     " എന്തായിരുന്നു, രാവിലെ മമ്മയും മോളും തമ്മിൽ ?"
അരിമണികൾ കൊത്തി തിന്നുന്നതിനിടയിൽ ഒരുത്തൻ അവളോട് ചോദിച്ചു. ചിറകുകൾ കുടഞ്ഞ് അവൻ കുറച്ചു കൂടെ അവളുടെയടുത്തേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു.
     " വിഷയം..പള്ളീ പോക്ക് തന്നെ.."
     " നിനക്കെന്താ പള്ളീലൊന്ന് പോയാ ?"
     " എനിക്കിഷ്ടംല്ല്യ..അത്രന്നെ.."
     " അതെന്താന്നാ ചോയ്ച്ചേ..?"
ഒരു ദിവസം പള്ളിയിൽ പോയെന്ന് വെച്ച് എന്ത് സംഭവിക്കാനാണ് ? മമ്മയുടെ സന്തോഷത്തിനെങ്കിലും നിനക്ക് ഒരു ദിവസം പൊയ്ക്കൂടെ ? കാക്കയുടെ സംശയം അതായിരുന്നു. അമ്മക്കും മകൾക്കും സ്നേഹത്തിനാണെങ്കിൽ ഒരു കുറവുമില്ല. 
     ഉത്തരത്തിനായി അവൻ എലിസബേത്തിന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. മറ്റ് മൂന്ന് പേരും തലയുയർത്തി നിന്നു. എന്തായിരിക്കും മറുപടി.? എല്ലാ ഞായറാഴ്ച്ചയും ഇത് തന്നെ കണ്ട് അവർക്കും മടുത്തു.
എലിസബേത്തിന് ദ്വേഷ്യം വന്നു.
     " മര്യാദക്ക് മിണ്ടാതെ അവിടിരുന്ന് കൊത്തി തിന്നോ.."
       ചോദ്യങ്ങള് പണ്ടേ ഇഷ്ടമില്ല എലിസബേത്തിന്. വീട്ടിലും സ്കൂളിലും നിറയെ ചോദ്യങ്ങൾ. സ്കൂളിൽ ചെന്നാൽ ചോദ്യങ്ങൾ നൂറ് കണക്കിനാണ്. 
എർത്ത് എങ്ങനെ ഉണ്ടായി ? 
ആർക്കിമിഡീസ് ലോ എന്താണ് ? 
ആരാണ് ന്യൂട്ടൻ ?
        കാക്കകൾ നാല് പേരും നിശ്ശബ്ദരായി. എലിസബേത്തിനെ അവർക്കറിയാം. ദ്വേഷ്യം വന്നാൽ ചിലപ്പോൾ കാലിൽ പിടിച്ച് പാടത്തേക്കെറിയും. കൈതമുള്ള് പോലെയാണവൾ. താഴോട്ടും മേലോട്ടും ഉഴിയാൻ മേല.
     " നിങ്ങളറിഞ്ഞോ ?"
     " എന്താ ?"
കാക്കകൾ നാല് പേരും ഒരേ സമയം മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി.
    " നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് രണ്ട് മൂന്ന് പ്രോവെർബ്സ് ഉണ്ടല്ലോ.?"
    " ന്ന് വെച്ചാ?"
    " പഴമൊഴി.."
    " സത്യം.?"
    " ആണെന്നേ.."
    " ഞങ്ങളെ കുറിച്ചോ..എന്നാ പറ.."
    " ഒന്നാമത്തേത്.. കാക്ക കുളിച്ചാൽ കൊക്കാകുമോ. പിന്നെ കാക്കക്കും തൻകുഞ്ഞ് പൊൻ കുഞ്ഞ്. പിന്നെ കാക്ക കണ്ടറിയും കൊക്ക് കൊണ്ടറിയും.."
    " ഇതൊക്കെ നിനക്ക് പഠിക്കാനൊള്ളതാണോ ?"
    " ജീവിതത്തീ..ഇതും പഠിക്കണമെന്ന് മിസ്സ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.."
കാക്കകൾക്ക് അന്നേരം ഒരു അഭിമാനമൊക്കെ തോന്നി. മനുഷ്യരുടെ ഇടയിൽ ഞങ്ങളും അത്ര നിസ്സാരക്കാരല്ല. ഞങ്ങൾക്കും ഈ ഭൂമിയിൽ മോശമല്ലാത്ത ഒരു ഇരിപ്പടമൊക്കയുണ്ട്. 
     തീറ്റയൊക്കെ നിർത്തി അവർ പരസ്പരം തലയുയർത്തി മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി. തങ്ങളെക്കുറിച്ച് പാഠപുസ്തകത്തിൽ പഠിക്കാനുണ്ടെന്നുള്ളത് അവർക്ക് പുതിയൊരറിവായിരുന്നു.
     " പിന്നെ ഇംഗ്ലീഷിൽ നിങ്ങൾക്കൊരു പേരുമുണ്ട്.."
     " അതറിയാം..ക്രോ എന്നല്ലെ ?"
     " അല്ല..അതൊക്കെ വിളിപ്പേര്.."
     " പിന്നെ - ?"
     " കോർവസ് കൾമിനേറ്റസ്.."
നാലു പേരും നെഞ്ച് വിരിച്ചിരുന്ന് അവൾ പറയുന്നതെല്ലാം ഒട്ടൊരു അത്ഭുതത്തോടെ കേട്ടിരുന്നു. 
      " പിന്നെ ഞങ്ങൾക്കൊരു ദൈവമുണ്ട്. ശനിദേവൻ.
നിങ്ങളുടെ ആൻസെസ്റ്ററാ പുള്ളിക്കാരന്റെ വാഹനം.."
      " ന്ന് വെച്ചാ ?"
      " അതിന്റെ പുറത്തോട്ടിരുന്നാ..പുള്ളീടെ യാത്ര. ഇന്ന് കാറില് പോകുന്ന പോലെ.."
        ഇവളില്ലെങ്കിൽ ഇതൊക്കെ നമ്മളെങ്ങനെയറിയും ?
എലിസബേത്തിനോട് അവറ്റകൾക്ക് അങ്ങേയറ്റത്തെ ഇഷ്ടവും കടപ്പാടുമൊക്കെ അന്നേരം തോന്നി.
     പെട്ടെന്ന് തൊട്ടടുത്ത് നിന്ന നാരകത്തിന്റെ ഇലയിൽ എലിസബേത്ത് ഒരു ഒച്ചിനെ കണ്ടു. ഇലപ്പച്ചകളിൽ വഴുവഴുപ്പുള്ള ഒരു പാതയുണ്ടാക്കിയാണ് അതിന്റെ യാത്ര. 
       ഒരു മീറ്റർ സഞ്ചരിക്കണമെങ്കിൽ ഇവറ്റകൾക്കെത്ര സമയം വേണ്ടി വരും? അവൾ വിഷമത്തോടെ കുറച്ചു സമയം അതിനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
        തീരെ ചെറിയ കൊമ്പുകളുയർത്തി മുഖം തിരിച്ച് ഇളം പച്ചക്കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അത് എലിസബേത്തിനെയൊന്ന് നോക്കി.
       " എങ്ങോട്ടാ ഇത്ര തിരക്കില് ?"
       " കുട്ട്യോള് കാത്തിരിക്ക്ണ് ണ്ട്.."
       " ഉം..വേഗം പൊയ്ക്കോ..മമ്മേടെ കണ്ണില് പെടണ്ട. ചെലപ്പൊ നിന്റെ മേത്ത് മമ്മ ഉപ്പ് വാരിയിടും.."
       " ഞാങ്കണ്ടു..പള്ളീ പോണത്. അപ്പഴാ പൊറത്തെറങ്ങീത്.."
       " നെക്സ്റ്റ് സൺഡേ കുട്ട്യോളേം കൂട്ടി വരണം."
       " സൺഡേന്ന് വെച്ചാ ?"
       " മണുക്കൂസേ..ഞായറാഴ്ച്ച.."
അപ്പോഴാണ് രണ്ട് അണ്ണാറക്കണ്ണന്മാർ ചിലച്ച് കൊണ്ട് അവളുടെ അടുത്തു വന്നത്.
      " എവിടെയായിരുന്നു ഇതു വരെ ?"
അവൾ എഴുന്നേറ്റ് അടുക്കളയിൽ പോയി ഫ്രിഡ്ജിൽ നിന്നും ഒരാപ്പിളെടുത്ത് മുറിച്ച് രണ്ട് കഷ്ണങ്ങളായി ഓരോരുത്തർക്കും കൊടുത്തു.
     ഇറയത്തേക്കുള്ള ചവിട്ട്പടിയോട് ചേർന്ന് മമ്മ ഒരു മുല്ലവള്ളി ലാങ്കിലാങ്കിയിലേക്ക് പടർത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇനിയെങ്ങോട്ട് എന്നുളള ചോദ്യവുമായി തല കുത്തി വീണ് കിടക്കുകയാണ് അത്. അതിന്റെ പരിഭ്രമം കണ്ട് എലിസബേത്ത് ചിരിച്ചു. പരിഭ്രമിക്കേണ്ട.
       " ഞാനിനി എങ്ങോട്ട് പടരും ?"
അവൾ ഒരു ചൂടിക്കയറെടുത്ത് ഇലഞ്ഞിയിലേക്ക് കെട്ടി കൊടുത്തു.
      " ദേ..ഇതിലൂടെ പടർന്നോ."
      മുല്ലയിലിരുന്ന ഒരു ഇലതുരപ്പൻ പുഴുവിനെ അവൾ ദ്വേഷ്യപ്പെട്ടു:
      " നീയിങ്ങനെ കൂമ്പിലകൾ തിന്നാതെ.. കൊഴിയാറായ എത്ര ഇലകൾ താഴെയുണ്ട്. മമ്മ കണ്ടാൽ നിന്നെ പീച്ചിക്കൊല്ലും..പറഞ്ഞില്ലാന്ന് വേണ്ട."
ദയനീയമായി അത് എലിസബേത്തിനെ നോക്കി. കൂമ്പിലകൾ തിന്നാനാണ് രസം. മനസ്സിലിരിപ്പ് എലിസബേത്തിന് മനസ്സിലായി.
      " ആ..കുറച്ച് രസമൊക്കെ മതി."
 മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ അത് താഴെക്കിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.
     " വേഗം..ഇമ്മാതിരി പോയാൽ താഴെയെത്താൻ മണിക്കൂറ് രണ്ടെങ്കിലുമെടുക്കും.."
     " മമ്മ വരാറായോ ?"
     " ഉം.. ഇന്നലെ നിന്നെ കൊല്ലാനുള്ള ബ്യൂവേറിയ ബാസിയാന വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നിട്ടുണ്ട്.."
ആകാശത്തേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ച് പതറിയ ശബ്ദത്തിൽ അത് സ്വയം പറഞ്ഞു:
     " ഞങ്ങളെപ്പോലെയുള്ളവരെ എന്തിനാണാവോ ദൈവം ഇങ്ങനെ സൃഷ്ടിച്ചത്.?"
വാക്കുകളിലെ നിരാശ അവളെ സ്പർശിച്ചു. അപ്പോൾ എന്റെയും നിന്റെയും ജീവിതം ഒരു പോലെ. രണ്ടും ഈ ഭൂമിക്ക് ആവശ്യമില്ലാത്തവർ. അഭിശപ്ത ജന്മങ്ങൾ..
     ചെമ്പക ചില്ലയിൽ നിന്നും ജീവിതം വെറുത്ത ഒരു പഴുത്തില ഞെട്ടറ്റ് അവളുടെ നെറ്റിയോട് ചേർന്ന് താഴെ വീണു. എലിസബേത്ത് എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ വെറുതെ ചിരിച്ചു.
       ഇടവഴിയുടെ ഓരത്തുള്ള തൊട്ടാവാടിയുടെ അടുത്ത് അവളിരുന്നു.
     " ഞാൻ തൊട്ടാൽ നീ വാടുമോ ?"
     " ഇല്ല..നീ തൊട്ടാൽ മാത്രം - "
എലിസബേത്ത് കൈ വിരൽത്തുമ്പുകൊണ്ട് മൃദുവായി ഒന്നു തൊട്ടു നോക്കി. അവളത്ഭുതപ്പെട്ടു. നേർത്ത കാറ്റിൽ ഇഷ്ടം പറഞ്ഞ് അതൊന്ന് ഇളകിയാടി.
       ആകാശത്ത് മഴമേഘങ്ങൾ ഉരുണ്ട് കൂടി നില്പുണ്ട്. പാടവരമ്പിൽ നിന്നും ഒരു തണുത്ത കാറ്റും വരുന്നുണ്ട്. മഴയുടെ ആരംഭമാണ്. രണ്ട് മൂന്ന് ദിവസമായി മഴ തീരെ മാറി നില്ക്കുകയായിരുന്നു. ആകാശമിങ്ങനെ പെയ്യാതെ മൂടിക്കെട്ടി നില്ക്കും. അത്രമാത്രം. സൂര്യൻ മേഘങ്ങൾക്കുള്ളിൽ മൊത്തമായും മറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ ആകെ ഒരിരുണ്ട വെളിച്ചം മാത്രം.
       പെട്ടെന്ന് ഒരു മഴത്തുള്ളി അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ വന്ന് വീണു. 
ആഹാ..
അവൾ ആ മഴത്തുള്ളിയെ കൈവിരൽത്തുമ്പുകൊണ്ട് തെട്ടെടുത്തു. അടുത്ത തുള്ളി അവളുടെ കൺപോളയിൽ വന്ന് വീണു. 
ഇപ്പോൾ മഴ നനയാനൊരു കൊതി. സമുദ്രാധിപതിയും ജലാധിപതിയുമായ വരുണനെ അവൾ ഓർത്തു.
വരൂ…എനിക്ക് മേലെ പെയ്തിറങ്ങൂ..
നിന്റെ സ്ഫടികമണിത്തുള്ളികൾ കൊണ്ട് എന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്യൂ…ഒരു നനയുന്ന കുളിരായി എന്നെ പൊതിയൂ..
       മമ്മയുണ്ടെങ്കിൽ ഒന്നും നടക്കില്ല. ഒരു ചാറ്റലിൽ പോലും ഇറങ്ങാൻ സമ്മതിക്കില്ല. മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും അടുക്കളയിൽ നിന്നും വിളി വരും.
     " ആദീ..മഴ കൊള്ളണ്ട..ഇങ്ങ് കേറിപ്പോര്.."
     " പ്ലീസ് മമ്മാ..ഒരഞ്ചുമിനിറ്റ്."
അവൾ കെഞ്ചി നോക്കും. അപ്പോൾ ശബ്ദം കുറച്ചു കൂടെ ഉച്ചത്തിലാവും.
     " ഇങ്ങ് കേറിപ്പോരാനാ പറഞ്ഞെ..!"
     " മഴ കൊള്ളാത്ത ഒരു പെണ്ണ് എന്ത് പെണ്ണാ മമ്മാ ? മമ്മേം കൂടെ വാ.."
      " എന്നിട്ട്, രണ്ട് പേരും കൂടി പനി പിടിച്ച് കിടക്കാനാണോ ?"
      " പനിയല്ലെ മമ്മാ..പിടിക്കട്ടെ. മരുന്ന് കഴിച്ചാൽ മാറൂല്ലെ ?"
നന്നായി ഒരു മഴ പോലും കൊള്ളാൻ ഇതുവരെ പറ്റിയിട്ടില്ല. എല്ലാ മമ്മമാരും ഇങ്ങനെയായിരിക്കുമോ ? ആകണം. ആകും.
     ഇടവഴിയിൽ ഒരു ബസ്സ് വന്ന് നിന്നു. 
എലിസബേത്തിന്റെ സ്കൂൾ ബസ്സാണ്. മമ്മ പറഞ്ഞിരുന്നതാണ് ഗേറ്റ് അടക്കാൻ. തിരക്കിൽ മറന്ന് പോയിരുന്നു. 
      രാജീവൻ മുറ്റത്തേക്ക് കയറിയതും ചാറ്റൽ മഴ പെയ്തതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. അയാൾ ഓടി ഇറയത്തേക്ക് കയറി. പിന്നാലെ അവളും.
       " പപ്പയെന്തേ മോളേ.?"
       " മോളല്ല..മോൻ."
       " ഓ..ഞാനത് മറന്നു.."
അയാൾ പകുതി നരച്ച താടിയിൽ തലോടി ചിരിച്ചു. ഇറയത്തെ ചുവന്ന നിറമുള്ള ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിലിരുന്ന് തലമുടിയിലെ വെള്ളത്തുള്ളികൾ അയാൾ കൈ കൊണ്ട് തുടച്ചു കളഞ്ഞു.
       " പള്ളീ പോയി.."
       " മമ്മേണ്ടോ?"
       " എല്ലാരും പോയി..ഞാൻ മാത്രേള്ളൂ.."
       " അപ്പൊ..മോനെന്താ പള്ളീ പോകാഞ്ഞേ ?"
       " ഇനിക്കിഷ്ടം ല്യ.."
       ഒരിടി വെട്ടി. കൂടെ ഒരു മിന്നലും. മഴ പെട്ടെന്ന് ആർത്തലച്ച് പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ശക്തിയോടെ കാറ്റ് വീശാനും. മൂവാണ്ടന്റെ ചില്ലകൾ കാറ്റിൽ ആടിയുലഞ്ഞു. അവൾ ഭയന്ന് ഇറയത്ത് നിന്നും അകത്തേക്ക് കടക്കാനുള്ള വാതില്പടിയിൽ പിടിച്ച് നിന്നു. 
      " അങ്കിൾ എന്തിനാ വന്നെ ?"
      " അങ്കിളാവാനുള്ള പ്രായമൊന്നും എനിക്കായില്ല മോളെ.."
      " മോളല്ല..മോൻ."
അയാൾ ഒരു തമാശ കേട്ടതു പോലെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ആർത്തലച്ച് പെയ്യുന്ന മഴയിൽ അയാളുടെ ചിരി ഒഴുകി പരന്നു. വീണ്ടും ഒരിടി വെട്ടി.
      " ഇടിവെട്ടുന്നത് ഇനിക്ക് പേടിയാ..ഞാനകത്ത് പോട്ടെ.."
      " മോള് പോയാ അങ്കിളിന് കൂട്ട് ആരാ ?"
അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ വാതിൽപ്പടിയിൽ തന്നെ പിടിച്ച് നിന്നു. 
       " മിനിഞ്ഞാന്ന് കണ്ടില്ലല്ലൊ? "
       " വെള്ളിയാഴ്ച്ചയായിരുന്നില്ലെ..!"
       " ഓ.."
കുറച്ച് സമയം എലിസബേത്ത് മഴയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു.
പിന്നെ അയാളെ നോക്കി മുഖം കുനിച്ച് പതുക്കെ പറഞ്ഞു :
       " ഇനിക്ക് ബസ്സ് ഓടിക്കാൻ പഠിക്കണം.."
എലിസബേത്തിന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള ചോദ്യം കേട്ട് അയാളൊന്ന് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. വലിയൊരു തമാശ കേട്ടതു പോലെയായിരുന്നു അയാൾക്ക്. പക്ഷെ അവൾക്ക് ചിരിയൊന്നും വന്നില്ല. ചിരിക്കാൻ മാത്രം എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു എന്നവൾക്ക് തോന്നിയതുമില്ല.
       " മോളിങ്ങ് വാ.."
       " പഠിപ്പിച്ച് തര്വോ..അത് പറ ?"
       " പിന്നെന്താ..മോളിങ്ങടുത്ത് വാ.."
       " പപ്പയറിയേണ്ട.."
       " ഉം.."
എലിസബേത്ത് അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് ഒറ്റടി വെച്ച് നടന്ന് ചെന്നു. ആദ്യമായി സ്കൂൾ ബസ്സിൽ കയറിയപ്പോൾ മുതൽ തുടങ്ങിയ ആഗ്രഹമായിരുന്നു അവൾക്ക്. പപ്പയറിയാതെ പഠിപ്പിക്കാമെന്ന് അയാൾ സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തു. അവൾക്ക് സന്തോഷമായി.
       " ഇപ്പൊ പഠിക്കാമ്പറ്റ്വോ..?"
       " ഇപ്പൊ മഴയല്ലെ..മഴ മാറട്ടെ."
       " ഉം.."
       " മോളിങ്ങ് കുറച്ചൂടെ അടുത്ത് വാ."
അവൾ അല്പം കൂടെ അയാളോട് ചേർന്ന് നിന്നു.
       " കുഞ്ഞി കൈകളല്ലേ ഇത് ? വേദനിക്കില്ലേ ?"
അയാൾ അവളുടെ കൈകൾ രണ്ടുമെടുത്ത് തലോടി.
       " അത് സാരല്യ.."
ചുറ്റുപാടും അയാളൊന്നു നോക്കി. കനത്ത മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിലൂടെ ഇടവഴി പോലും കാണുന്നില്ല. ദൂരെ പാടം ഒരു നരച്ച ക്യാൻവാസ് ചിത്രം പോലെ മങ്ങിക്കിടന്നു.
 അയാൾ അവളെ പിടിച്ച് മടിയിലിരുത്തി.
      " അങ്കിൾ..എല്ലാം പഠിപ്പിച്ച് തരാം. മോള് ആരോടും പറയാതിരുന്നാൽ മതി.."
       " ഞാനാരോടും പറയൂല്ല.."
       " എന്നാൽ അങ്കിളും ആരോടും പറയൂല്ല.."
അയാൾ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ വാത്സല്യത്തോടെ ഒരുമ്മ വെച്ചു. മുടിയിഴകളിൽ തലോടി. മമ്മ പറഞ്ഞ് തന്ന ഒരു ചെന്നായയുടെ കഥ എലിസബേത്ത് അന്നേരം വെറുതെ ഓർത്തു.
     " ഒൻപത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് നിന്റെ ഈ പ്രായമായിരുന്നു ലക്ഷ്മിക്കും. പുറത്ത് കിടക്കുന്ന ഈ ബസ്സിന്റെ ചക്രങ്ങൾക്കിടയിൽ പെട്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവൾക്കിപ്പോൾ പത്തൊമ്പത് വയസ്സ്.."
      " ആരാ ലക്ഷ്മി ?"
      " മകള്.."
മഴയുടെ ശക്തി കുറഞ്ഞു. കാറ്റിന്റേയും. പിന്നെ പതുക്കെ അതൊരു ചാറലായി മാറി. അയാൾ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും നീളമുള്ള ഒരു കാഡ്ബറീസ് ചോക്ക്ലേറ്റെടുത്ത് അവളുടെ നേരെ നീട്ടി. 
       " കഴിച്ചോ..മോൾക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങിയതാ - "
       " അങ്കിൾ കരയുകയാണോ ?"
അവളുടെ ചോദ്യം രാജീവൻ കേട്ടില്ല. അയാൾ മുറ്റത്തെ മഴയിലേക്കിറങ്ങി. മഴത്തുള്ളികൾ അയാളെ പൊതിഞ്ഞു. മഴയുടെ തണുപ്പ് അയാളറിഞ്ഞില്ല. അറിയാതെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ കവിളിൽ വീണ മഴത്തുള്ളികളിൽ പടർന്നതും അയാളറിഞ്ഞില്ല.
        " പപ്പയോട് പറഞ്ഞാൽ മതി. അടുത്ത മഴക്ക് മുന്നേ അങ്കിൾ പോട്ടെ.."
അയാൾ ഇടവഴിയിലേക്കിറങ്ങി. ഗേറ്റടക്കാൻ നേരം അയാൾ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
        " അകത്ത് കയറി വാതിലടച്ചോളൂ. ആര് വന്ന് വിളിച്ചാലും തുറക്കേണ്ട.."
അവൾ മമ്മയുടെ വാക്കുകളോർത്തു. രണ്ടും ഒന്നു തന്നെ -
      എലിസബേത്ത് അയാൾ പോകുന്നതും നോക്കി ഇറയത്ത് തന്നെ നിന്നു. 
      മഴമേഘങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്നും സൂര്യൻ പതുക്കെ പുറത്തു കടന്നു. മാനം തെളിഞ്ഞു. പാടവരമ്പിൽ വെയിൽച്ചില്ലകൾ വീണു. ഇലപ്പച്ചകളിൽ പറ്റി നിന്നിരുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികൾ സൂര്യരശ്മികളിൽ സ്ഫടികം പോലെ തിളങ്ങി.
     എലിസബേത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ അവളറിയാതെ നിറഞ്ഞു.
- ഞാനാ ചെന്നായയുടെ കഥ ഓർക്കാൻ പാടില്ലായിരുന്നു…


🟥 തുടരുന്നു…