വേടന്റെ ശരമൊന്നേറ്റ നേരം, കുരുവികളിലൊന്നു പിടഞ്ഞുവീണു. പ്രാണനടർന്നുപോകുന്നതിൻ മുൻപേ, തന്റെ ഇണയെനോക്കിയൊന്നു കരഞ്ഞു. ജീവന്റെ പാതിയാം പ്രിയനുടെ വേർപാടിൽ, ഹൃദയം തകർന്നവളും മരിച്ചു. കുറ്റബോധത്തിൻ പെരുമഴയന്നേരം, വേടന്റെ ഹൃത്തിലും പെയ്തിറങ്ങി. ഏക സമ്പാദ്യമാം വില്ലും ശരങ്ങളും ആ മരച്ചുവട്ടിൽ കളഞ്ഞു അയാൾ. അന്നുതൊട്ടെന്നും ആ മരത്തണലിൽ, വിഷാദം രുചിച്ചു മയങ്ങി അയാൾ. ................................................................. സുമേഷ് പാർളിക്കാട്.