അരുതേ സതി നീ പോകരുതെന്ന് ഞാൻ ചൊല്ലിയതെന്തേ കേട്ടതില്ല അകലെയായ് നിൻ നിഴൽ മാഞ്ഞു തുടങ്ങവേ മിഴികളണിഞ്ഞു നീർക്കണങ്ങൾ.. കണ്ണീർക്കണങ്ങൾ വിരഹമെൻ വിധിയായി നൽകിയെന്തെ സതീ വ്യഥയെൻ നെഞ്ചിൽ പകർന്നതെന്തേ ദാക്ഷയണിയായ് പിറവികൊണ്ടെകിലുമെൻ ഉടലിന്റെ പതിയായ് മാറിയതല്ലേ നീ അച്ഛന്റെ സ്നേഹസമുദ്രത്തിൽ വാണ നിൻ പ്രണയമതെനിക്കായ് നൽകിയില്ല.. ആദ്യത്തെ ദർശനാ വേളയിൽ നിന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ടു ഞാൻ നക്ഷത്ര ദീപധാര നിൻ രൂപമെൻ ഹൃദയകോവിലിൽ കൊത്തിവച്ചു ചിരിതൂകി മാഞ്ഞതും മറന്നതെന്തേ അഴിച്ചിട്ട വാർമുടി ചുരുളുകളിൽ എന്റെ പ്രേമത്തിൻ പൂക്കൾ ചൂടി വന്നതല്ലേ കാർമേഘമത്രയും നിൻ നിഴ