🌊കരയിലേക്ക് ഒരു കടൽ ദൂരം 🌊
 _____________________________

" നമുക്ക് ഒരിക്കൽ കൂടി അവിടം വരെ പോണം... അവസാനമായി..." 

" എവിടം വരെ...? " 

" ആദ്യമായി നി എന്നെ കണ്ട സ്ഥലത്ത്... നിന്റെ പ്രണയം എന്നോട് നി തുറന്ന് പറഞ്ഞ ഇടത്തേക്ക്... പിന്നീട് എപ്പോഴോ കടലിനെയും തിരകളെയും അസ്തമയ സൂര്യനെയും സാക്ഷിയാക്കി നിന്നോടുള്ള എന്റെ പ്രണയം ഞാൻ സമ്മതിച്ചു തന്ന ഇടത്തേക്ക്... " 

" എവിടെ തുടങ്ങിയോ അവിടെ തന്നെ ആവട്ടെ അവസാനവും... അല്ലേ... " ഒരു മൗനത്തിനു ശേഷം എന്തോ ഓർത്തത് പോലെ അവൻ ദൂരേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചു നിന്നു...

ബ്രിട്ടീഷ്കാരു പണിത പ്രാചീനമായ വിളക്ക് മരത്തിനു കീഴെ നിൽകുമ്പോൾ ഞങൾ തീർത്തും രണ്ടു അപരിചിതരെ പോലെ... അല്ല എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും അപരിചിതർ തന്നെ ആയിരുന്നു... നീണ്ട എട്ടു വർഷത്തെ ഇണക്ക പിണക്കങ്ങൾക് മീതെ ഒരു തിരശ്ശീല വീഴാൻ പോകുന്നു... പക്ഷേ ശുഭം എന്ന് എഴുതി കാണിക്കാൻ പറ്റില്ല... തീർത്തും ശുഭകരം അല്ലാത്ത ഒരു പര്യവസാനം... 

കടലിനു മീതെ കണ്ണെത്തി പറ്റാൻ കഴിയാത്ത ദൂരത്തേക്ക് നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ആ കടൽപാലത്തിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ച് നോക്കിയാൽ ഇപ്പോഴും കാണാൻ കഴിയും കൈകൾ കോർത്ത് പിടിച്ച് പരസ്പരം കളിച്ചു ചിരിച്ചു തല്ലുണ്ടാക്കി നടന്നു പോവുന്ന ഇണക്കുരുവികളെ പോലെ രണ്ടു കൗമാരക്കാരെ... അ കടൽപാലത്തിന്റെ അറ്റം പുലിമുട്ട് ആണ് അവരുടെ ലക്ഷ്യം... നടന്നു ക്ഷീണിക്കുമ്പോൾ ആ പെൺകുട്ടി അവന്റെ തോളുകളിൽ ആശ്രയം കണ്ടെത്തുന്നു തനിക്ക് എന്നും താങ്ങായി അവൻ കാണും എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ... ഒരിക്കലും വിട്ടു കളയില്ല എന്നുറപ്പോടെ അവനും അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു മുന്നോട്ട് നടക്കുന്നു...

പാലത്തിലേക്ക് തിര കയറാതിരിക്കാൻ പാലത്തിന് ഇരുവശവും വലിയ പാറക്കല്ലുകൾ അടുക്കി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്... അതിൽ പലതിലും പലരുടെയും കലാവിരുതുകളും കാണാം... ചിത്രങ്ങളുടെയും കവിതകളുടെയും രൂപത്തിൽ...
വീണ്ടും അവരുടെ കളിച്ചിരികളും കളിയാക്കലുകളും ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നുണ്ട്...
കടൽഭിത്തികളിൽ തട്ടി അവ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നുണ്ട്... 

" നടന്നാലോ...??? " 

വിളക്ക് മരത്തിനു കീഴെ നിന്ന് കണ്ണെത്താ ദൂരത്തേക്ക് നീണ്ടു നിവർന്നു കിടക്കുന്ന കടൽപാലത്തിലേക്ക്‌ ദൃഷ്ടി ഊന്നി അവൻ ചോദിച്ചു... 

" ഹ്‌മ്‌..." 

വലതു വശത്തെ പാറക്കല്ലുകളിൽ തിരകൾ തട്ടിതെറിച്ച് ശീതം ഒരു ചെറു ചാറ്റൽ മഴ പോലെ അവരെ നനയിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു... മുന്നോട്ട് ഉള്ള ഓരോ അടിയിലും തിരയുടെ ശബ്ദവും കാറ്റിന്റെ ചൂളം വിളിയും മാത്രം മുഴങ്ങി കേട്ടു... അവർക്കിടയിൽ മൗനം മാത്രം സംസാരിച്ചു... 
ഓരോ അടിവെപ്പിലും ഓരോ ഓർമകൾ അവരെ തേടി വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു...

.

ഒരു ക്രിസ്തുമസ് ഈവ്‌... കൂട്ടുകാർക്ക് ഒപ്പം ക്രിസ്മസ് ആഘോഷിക്കാൻ ആദ്യമായി വിളക്ക് മരത്തിൽ വന്ന  അ പതിനെട്ട് വയസ്സ്കാരിയുടെ കണ്ണിൽ ആ കടൽപാലം... അതൊരു കൗതുകം ആയിരുന്നു... വിളക്ക് മരത്തിനു മുകളിൽ നിന്ന് കണ്ട ആ കടൽപാലത്തിലേക്കു പോകണം എന്ന അവളുടെ ആഗ്രഹത്തിന് കൂട്ടുകാരും ഒപ്പം ചേർന്നു... 

ക്രിസ്മസ് ആഘോഷിക്കുന്നതിന് വേണ്ടി അവിടേക്ക് വന്ന ജനാവലിയിൽ നിന്നും കൂട്ടുകാർക്ക് ഒപ്പം കളി പറഞ്ഞും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു നടന്നു വരുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയിൽ തന്നെയായിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണുകൾ... നീണ്ടു കിടക്കുന്ന പാലത്തിലേക്ക് ചൂണ്ടി അവള് കൂട്ടുകാരോട് എന്തോ പറയുന്നു... കടലിലേക്ക് താഴാൻ പോകുന്ന ആ അന്തിച്ചുവപ്പിനെ കാട്ടി കൊടുത്ത് അതിലൊരു കുട്ടി അവളുടെ കൈ പിടിച്ച് തിരിച്ച് പോവുന്നു... നിരാശയോടെ അവള് ആ കടല്പാലത്തിന്റെ കണ്ണെത്താ ദൂരത്തേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചു... അ കണ്ണുകളിലെ നിരാശയും സങ്കടവും അവന്റെയും കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു... പെട്ടെന്നാണ് ആ മിഴികൾ അവന്റെ മിഴിയിൽ ഉടക്കിയത്... അ രണ്ടു ജോഡി കണ്ണുകളും എന്തോ ഒന്ന് മൗനമായി സംസാരിച്ചു...

കുറച്ചു മുന്നേ വരെ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആ അനന്തമായ കടല്പാലം ആയിരുന്നെങ്കിൽ ഇപ്പൊ അവ അവന്റെ കണ്ണിലെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു... അത് ചെന്ന് പതിച്ചത് അവന്റെ ഹൃദയത്തിലും... ഗേറ്റ് കടന്നു അവള് കാണാമറയത്ത് മറയുമ്പോഴും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവള് മാത്രം നിറഞ്ഞു നിന്നു...

.

പതിയെ തല തിരിച്ച് വലതു വശത്തേക്ക് നോക്കി... ഒപ്പം അവളുണ്ട്... പക്ഷേ ഇതിന് മുൻപ് എങ്ങിനയാർന്നോ അത് പോലെ അല്ല ഒന്നും... കൈ കോർത്ത് പിടിച്ച് മാത്രമേ നടന്നിട്ടുള്ളു ഇൗ വീഥികളിൽ... ഇപ്പോഴും ആഗ്രഹം ഉണ്ട്  ആ വിരലുകൾക്കിടയിലെ വിടവ് തന്റെ വിരലുകൾ കൊണ്ട് നികത്തണം എന്ന്... പക്ഷേ പാടില്ല... ഇനി ഒന്നും പഴയ പോലാവില്ല... പ്രണയിച്ചു നടന്നപ്പോ തങ്ങൾക്കിടയിൽ അന്തരങ്ങളില്ലയിരുന്നു... എന്നാല് ഇപോ ഉണ്ട്... മതം കുടുംബം ജോലി സാമ്പത്തികം... അങ്ങനെ അങ്ങനെ...  തിരയുടെ ശീതം അവളെ നനച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു... ചേർത്ത് പിടിക്കണം എന്ന് കൈകൾക് ആഗ്രഹം ഉണ്ടെങ്കിലും മനസ്സ് കൊണ്ട് അതിനെ ബന്ധിച്ചു നിർത്തി... കൂടെ അവളുണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെന്നുള്ള ഒരു പ്രതീതി... 

ആദ്യമായി അവളോടൊപ്പം ഇൗ കടൽപാലത്തിന്റേ അങ്ങേ തലയ്ക്കലേക്ക് നടന്നത് ഓർമ വന്നു... അന്ന് ആ പതിനെട്ട് വയസ്സുകാരിയുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട തിളക്കം ഇപോ ഇല്ല... അന്ന് അവളുടെ ഹൃദയം തുടിച്ചത് ആ പാലത്തിന്റെ അറ്റം കാണാം എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ... തന്റെ ഹൃദയം തുടിച്ചതു അവളോടുള്ള പ്രണയത്തിൽ ആയിരുന്നു... 

.

അന്ന് ആ ക്രിസ്മസ് വൈകുന്നേരം ആ പാലത്തിലേക്ക് പോവാൻ തന്നെ അനുവദിക്കഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഇത്തവണ ഉറപ്പായിട്ടും പോണം എന്ന് പറഞ്ഞു കൂട്ടുകാരെയും കൂട്ടി വീണ്ടും വന്നതാണ് താൻ അവിടേക്ക്... പക്ഷേ പുലിമുട്ട് വരെ നടക്കാൻ തനിക്കൊപ്പം ആരും തയ്യാറായില്ല... ഇത്രയും ദൂരം അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കാൻ വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞു അവരെല്ലാം ഒഴിഞ്ഞു... ആരും വന്നില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോയി വന്നൊളം എന്ന് പറഞ്ഞു വാശി കാണിച്ചു തിരിയുമ്പോൾ ആണ് അന്ന് കണ്ട ആ  വെള്ളാരം കണ്ണുകൾ തന്റെ മുന്നിൽ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്... 

ഒറ്റയ്ക്ക്  പോയാൽ കുറച്ചു ദൂരം പിന്നിട്ടു കഴിയുമ്പോഴേക്കും മടുപ്പ് തോന്നി തുടങ്ങും എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നോടൊപ്പം അയാളും വന്നു... അവിടെ നിന്ന് അറിഞ്ഞ് തുടങ്ങുകയായിരുന്നു അയാളെ കുറിച്ച്... കുറെ സംസാരിക്കുന്ന പ്രകൃതം... ഒരുപാട് തമാശകൾ പറഞ്ഞു തന്നെ ചിരിപ്പിച്ചു കൊണ്ടെ ഇരിന്നു... ചിരിക്കുമ്പോൾ ആ കവിളുകളിൽ തെളിയുന്ന നുണ കുഴി തന്നെ വല്ലാതെ ആകർഷിക്കുന്ന പോലെ... പ്രായത്തിൽ തന്നെകാൾ 2-3 വയസ്സ് മൂപ്പുണ്ടെങ്കിലും പേര് വിളിച്ചു സംസാരിക്കാൻ പറഞ്ഞതു ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ  ആ ഒരു വിടവ് നികത്തിയത് പോലെ... അ പാറ കെട്ടുകളിൽ വരച്ചു കണ്ട പല ചിത്രങ്ങളും അവന്റെ ചായകൂട്ടുകളിൽ നിന്നാണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ആരാധന തോന്നി ആ മനുഷ്യനോട്... അവനോടൊപ്പം നടന്നപ്പോൾ ആ കടൽപാലതിന്റെ അറ്റം എത്തിയത് പോലും  അറിഞ്ഞില്ല... വളരെ കുറച്ച് ദൂരമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്ന് തോന്നി... അ അറ്റത്ത് ഉള്ള പാറകെട്ടുകൾക്ക് മേലെ കയറി നിന്ന് കൊണ്ട് അവൻ എനിക് നേരെ കൈ നീട്ടി തന്നപ്പോൾ  അറിയാതെ ഞാനും ആ കൈകളിൽ കൈ കോർത്ത് പോയി... അവൻ തീർത്ത മായവലയത്തിൽ പെട്ട് പോയിരുന്നു ഞാനും അപ്പോൾ... അ പാറകൂട്ടങ്ങളുടെ തുഞ്ചത്ത് ആയി ഉറപ്പിച്ച് വെച്ചിട്ടുള്ള പോസ്റ്റിന് ഇരുവശവും നിന്ന് ഞങൾ ആ കടലിനെ നോക്കി കണ്ടൂ.... ചുറ്റും നീലിമ മാത്രം... കടലിനു നടുക്ക് നില്കുന്നത് പോലെ... ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അങ്ങനെ ഒരനുഭവം... എല്ലാം കൊണ്ടും ഏതോ ഒരു സ്വപ്ന ലോകത്തിൽ എത്തി പെട്ട പോലെ ഞാൻ നിന്നു... സന്ധ്യ മയങ്ങാറയി... അങ്ങിങ്ങായി ചുവപ്പ് വരകൾ ആകാശത്തിൽ രൂപപെട്ടു... പ്രകൃതി തീർത്ത ആ മനോഹാരിതയിൽ മതിമറന്നു നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാനപ്പോൾ... കടൽ കാറ്റും ഏറ്റു കൂടണയാൻ പോകുന്ന കിളികളെയും നോക്കി നിന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് പിന്നിൽ നിന്നും വന്ന രണ്ടു കൈകൾ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു... മറ്റാരും അവിടെ ഇല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് ആ കൈകളുടെ ഉടമയെ മനസ്സിലാക്കാൻ പാട് പെടെണ്ടി വന്നില്ല... എന്നാലും ആ കൈകൾ മാറ്റാൻ ഒരു വിഭല ശ്രമം നടത്തി... അവൻ പറഞ്ഞു തന്നത് കേട്ട് ചുവടുകൾ വെച്ചു എങ്ങോട്ടോ നടന്നു. എന്തോ ഒരു വിശ്വാസം ആയിരുന്നു അപ്പൊൾ... അ കൈകൾ കണ്ണിലെ മറ നീകിയപ്പോൾ കണ്ടൂ ഒരു പാറയിൽ വരച്ചു ചേർത്തിരിക്കുന്ന ഒരു മത്സ്യ കന്യകയെ... അവൾക്ക് തന്റെ മുഖമാണോ... അതേ തന്റെ മുഖം ആണ്... അവിടെ വെച്ച് ആദ്യമായി അവൻ തന്നോട് അവന്റെ പ്രണയം തുറന്നു പറഞ്ഞു...  അന്ന് അത് നിരസിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നു... പക്ഷേ മനസ്സ് അവിടെ അവനടുത്ത് തന്നെ വിട്ടിട്ട് പോയി... 

.

ഇന്നിപ്പോ വീണ്ടും ഇൗ കടൽപാലത്തിൻെറ തുഞ്ചത്ത് നിൽക്കുകയാണ്... കൂടെ അവനുണ്ട് തന്റെ പ്രാണൻ... അവനോപ്പം മാത്രമേ ഇൗ പുലിമുട്ട് വരെ നടന്നിട്ടുള്ളു... ഇവിടെ തനിക്ക് അവനുമായിടുള്ള ഓർമകൾ മാത്രമേ ഉള്ളൂ... അന്ന് ആദ്യമായി തന്നെ ഇവിടം വരെ എത്തിച്ചത് ഇവിടെ വരണം എന്ന ആഗ്രഹമായിരുന്നോ അതോ അവനോടൊത്തുള്ള നിമിഷങ്ങൾ ആയിരുന്നോ... ഇപ്പോഴും അതറിയില്ല... എന്നോട് വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അവൻ മൗനത്തിന്റെ മൂടുപടം അണിഞ്ഞു നിൽക്കുകയാണ് ഇപ്പൊ... ഇൗ കടൽപാലത്തിന്റെയും വിളക്ക് മരത്തിന്റെയും ദത്തു പുത്രൻ ആണവൻ... അവനെല്ലാം ഇവിടാണ്... അവന്റെ സന്തോഷം സങ്കടം എല്ലാം ഇവിടെ തന്നെ ... അവനെ കാണണം എന്ന് തോന്നുമ്പോൾ താൻ ഓടി വരുന്നതും ഇവിടേയ്ക്ക് തന്നെ... 

" നമ്മൾ അവസാനമായി ഇവിടെ വന്നത് എന്നാണ് എന്ന് ഓർമയുണ്ടോ...",  മൗനത്തിനു ഒരു താൽകാലിക വിട നൽകിക്കൊണ്ട് ഞാൻ തന്നെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി...

" ഹ്‌മ്,  രണ്ട് വർഷം മുൻപ്..." ദൂരേക്ക്... ആഴ കടലിലേക്ക് നോക്കി നിന്നാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്...

" ഇൗ രണ്ടു വർഷത്തിനിടയിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചത്..." 

" പലതും... നി അറിയാൻ പാടില്ലാത്തത് പലതും... ചിത്രങ്ങളും ചായ കൂട്ടുകളും ആണ് എന്റെ ലോകം... അ ലോകം വിട്ടു നിന്നിലേക്ക് എനിക്  എത്താൻ സാധിക്കുന്നില്ല... " 

" ചിത്രങ്ങളും ചായ കൂട്ടുകളും വിടാതെ തന്നെ എന്നിലേക്ക് എത്താൻ സാധിക്കുന്ന ആ ദിവസം വരെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കാൻ തയ്യാറാണെങ്കിൽ... " 

" നി തോറ്റു പോവുകയേ ഉള്ളൂ... നിന്നെ പോലെ ഒരു പെണ്ണിനെ ഞാൻ അർഹിക്കുന്നില്ല... " 

" കാരണം എങ്കിലും പറഞ്ഞു തന്നുടെ എനിക്..."  , തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ വന്ന സങ്കടം പാട് പെട്ടു പിടിച്ച് നിർത്തി പക്ഷേ കണ്ണുകൾ ഞാൻ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ചില്ല...

പക്ഷേ അതൊന്നും അവൻ കാണുന്നില്ല ഇപ്പോഴും ദൂരേക്ക് തന്നെ മിഴികൾ പായിച്ച് നിൽക്കുകയാണ്... ഒരു മറുപടി പോലും തിരികെ തന്നില്ല... വീണ്ടും മൗനം എന്ന മുഖം മൂടി എടുത്ത് അണിഞ്ഞു... എനിക്കറിയാം മനസ്സ് കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ അവൻ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്... പക്ഷേ അതെന്റെ കാതിൽ എത്തുന്നില്ല... 

അവസാന പ്രതീക്ഷ എന്ന പോൽ ഒന്നുകൂടി അവനോടു സംസാരിച്ചു... ഇത്തവണ കണ്ണുകൾക്ക് ഒപ്പം ശബ്ദവും ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ല... അവ ഞാൻ തീർത്ത അതിർ വരമ്പ് ഭേദിച്ച് പുറത്ത് ചാടി...

" എന്നെ കൂടെ കൂട്ടിക്കൂടെ പ്ലീസ്.... "  

വീണ്ടും മൗനം മാത്രം മറുപടി... മുന്നിൽ നിന്ന് ചങ്ക് പൊട്ടി കരഞ്ഞിട്ട്‌ പോലും ഒരു നോട്ടം എനിക് നേർക്ക് വന്നില്ല... ചുവപ്പ് രാശി കാണിച്ചു കടലിലേക്ക് താഴാൻ പോവുന്ന സൂര്യനിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്... കുറച്ചേറെ നേരം അവനിൽ നിന്നൊരു മറുപടി കാത്തു അവിടെ നിന്നു... ഇനിയും അവിടെ നിന്നിട്ട് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്ന് മനസ്സിലായി തിരിഞ്ഞു നടന്നു... കണ്ണുകൾ അപ്പൊഴും കാണാത്ത ആൾക്ക് വേണ്ടി പൊഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു... എന്തിനോ വേണ്ടി... 

എന്റെ മുഖം ഉള്ള ആ മത്സ്യ കന്യക പാറപ്പുറത്ത് ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്... തിര അടിച്ചു കയറിയിട്ട് പോലും അവളുടെ നിറം മങ്ങിയിട്ടില്ല... അവളെന്നെ നോക്കി പുച്ഛിച്ചു ചിരിക്കുന്ന പോലെ... വെറുതെ ഒന്ന് അതിലൂടെ വിരലുകൾ ഓടിച്ചു... 

നടന്നകലുമ്പോഴും വെറുതെ വെറുതെ ഒന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു ഒരു പിൻവിളി... അല്ലെങ്കിൽ പണ്ടത്തെ പോലെ... 

അവനോടു പിണങ്ങി ഇവിടെ നിന്ന് ഇത് പോലെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നു പോവുമ്പോൾ ഓടി വന്നു പുറകിലൂടെ ചുറ്റി പിടിച്ചു കാതിനരുകിൽ പറയുമായിരുന്നു...     
" ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നാൽ കുറച്ചു ദൂരം കഴിയുമ്പോ മടുപ്പ് തോന്നും... ഞാൻ ഉള്ളിടത്തോളം ഒറ്റയ്ക്ക് നിന്നെ  വിടില്ല... " എന്ന്

വയറിൽ മുറുകിയ ആ കൈകളെ നോക്കി... ഇല്ല... അതവിടില്ല... കാതിനരികിൽ പതിഞ്ഞ ശ്വാസം അത് കടൽ കാറ്റ് മാത്രം ആയിരുന്നു... താൻ ഇത്രയേറെ കരഞ്ഞിട്ടും സങ്കടപെട്ടിട്ടും അവൻ എന്തേ അത് പോലെ വീണ്ടും എന്നെ ചുറ്റിപിടിചില്ല... വിശ്വാസം വരാതെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി, പുലിമുട്ടിന് മേലിൽ ഇപ്പോഴും അസ്തമയം നോക്കി അവൻ നിൽക്കുന്നുണ്ട്.... ഒരു നിഴൽ പോലെ കാണാം... ഒന്ന് നോക്കുന്ന കൂടി ഇല്ല... വല്ലാത്തൊരു ഭാരം നെഞ്ചിനുള്ളിൽ... ഇൗ 8 വർഷം പ്രണയിച്ചത് വെറും മിഥ്യ ആയിരുന്നോ...

ഞങ്ങളുടെ കളിച്ചിരികൾക്ക് പ്രണയത്തിന് ആദ്യ ചുംബനത്തിന് ആലിംഗനത്തിന് ഓക്കേ സാക്ഷിയായ ഒരിടം... അവിടം തന്നെ ഞങ്ങളുടെ വേർപിരിയലിനും സാക്ഷിയായി... 

നടന്നിട്ടും നടന്നിട്ടും തീരാതെ ആ കടൽ പാലം നീണ്ടു കിടക്കുന്നു ... ഇതുവരെ ഒരിക്കലും തോന്നാത്ത ആ മടുപ്പ് ഇപ്പൊ തോന്നി തുടങ്ങി... 

ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നാൽ  മടുപ്പ്  തോന്നും എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നോടൊപ്പം എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് നടന്നു കയറിയവൻ കൂടെ ഇല്ലാത്ത മടുപ്പ്....
.

അവന്റെ കണ്ണിലെ ആ ഒരു തുള്ളി ഉപ്പ് നീര് കൂടി ആ കടൽ ഏറ്റു വാങ്ങി അതിന്റെ തിരയ്‌കൊപ്പം കൊണ്ട് പോയി....💔 


                 ✍️ സാലഭഞ്ജിക