03. 🔥അഗ്നി 🔥

                   *ഭാഗം : 3*

"അങ്ങനെ എത്രപേർ തുടർന്നത് അച്ഛൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്? "

ദേഷ്യം വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു.. ഉള്ളിലെ വിങ്ങലെല്ലാം സ്ഫോടനമായി പുറത്തേക്ക് വരാൻ വെമ്പൽ കൊള്ളുന്നു... ഇനിയും പ്രതികരിച്ചില്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ഞാൻ തന്നെ നഷ്ട്ടമാവുമെന്ന് ഉറപ്പായി.. അച്ഛൻ എന്നെ ഒരു അമർഷത്തോടെ നോക്കുന്നത് കണ്ടു.. ആ നോട്ടത്തിൽ ഞാൻ പതറി പോകുന്നു.. പക്ഷെ പറ്റില്ല.. ഇനിയും തോറ്റു കൊടുത്താൽ എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ താളം മാറും.

  "ഞാൻ പറയുന്നത് മോള് കേൾക്കണം.. അപ്പുറത്തെ സുജാതയുടെ മോളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞില്ലേ... എന്നിട്ടിപ്പോ പഠിക്കാൻ വിടുന്നുണ്ടല്ലോ... അങ്ങനെ ഒക്കെ തന്നെ ആവും.. മോള് ഇതിനു സമ്മതിക്കണം "

  "ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല "

പെട്ടെന്നായിരുന്നു എന്റെ ഉത്തരം.. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അച്ഛന്റെ ദേഷ്യം ഇരട്ടിച്ചു.. പഴയ ശാന്തത മുഖത്ത് നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായി.. ചുട്ടേരിക്കുന്ന അഗ്നിയുടെ മുകളിൽ നിൽക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി.. അത്രയും അസഹിഷ്ണുതയായിരുന്നു അന്തരീക്ഷത്തിന്..

  "എന്നെ ധികരിച്ചാൽ വീടിനു പുറത്തായിരിക്കും നിന്റെ സ്ഥാനം "

"എന്നാലും കുഴപ്പമില്ല "

ഒട്ടും താമസിക്കാതെയായിരുന്നു എന്റെ ഉത്തരം. അച്ഛൻ എന്നെ ആകെ ഒന്ന് നോക്കുന്നത് കണ്ടു.. ഇടയെക്ക് എന്തോ പിറുപിറുക്കും.. എന്നിട്ട് വീണ്ടും എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കും... മചിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുവ എന്ന വ്യാജേനേ അച്ഛനെ ഒളിക്കണ്ണിട്ടു നോക്കും.. അച്ഛൻ നോക്കുമ്പോൾ നോട്ടം മാറ്റും... സമയം കടന്നു പോയി.. ഞങ്ങളുടെ കളി തുടർന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.. അതിനു വിരാമമിട്ടു അച്ഛൻ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ വാതിൽക്കലേക്ക് നടന്നു പോകുന്നത് നോക്കി നിന്നു.. ആ സമയം എന്റെ ഉള്ളിലൂടെ എന്തെല്ലാം നടക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് തന്നെ നിശ്ചയമില്ല.

  "അച്ഛൻ പറയുന്നത് മോൾക്ക് ഇപ്പോൾ മനസിലാവണമെന്നില്ല..പക്ഷെ കാലം ഞാൻ പറഞ്ഞതാണ് ശെരി എന്ന് തെളിയിക്കും "

അച്ഛൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു...'ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല... നമ്മളുടെ മോള് നമ്മളെക്കാട്ടിലും വളർന്നു '... അച്ഛൻ അമ്മയോട് പറയുന്നത് കേട്ടു.. കൂടുതൽ അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തി നോക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല.. ഇനിയെങ്ങാനും നോക്കിയാൽ എന്റെ ഈ തീരുമാനം മാറ്റേണ്ടി വരും..

  അപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിലെ അഗ്നിക്ക് ശമനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... നാശം... ഞാൻ എന്തിനു വിഷമിക്കണം.. ഞാൻ പറഞ്ഞതിലല്ലേ ശെരി.. ഇതിലെവിടെയാണ് തെറ്റ്... സ്വയം പ്രാപ്തി നേടാനാമെന്നുള്ളത് തെറ്റായ തീരുമാനമാണോ? അല്ലെങ്കിലും അടിച്ചേൽപ്പിക്കേണ്ടാതാണോ വിവാഹം... അതൊക്കെ നമ്മൾക്ക് തോന്നണ്ടേ? ജീവിതത്തിന്റെ പാതയിൽ ഒരു പങ്കാളി വേണമെന്നുള്ള ആശ വരുമ്പോഴല്ലേ യഥാർത്ഥത്തിൽ വിവാഹം നടക്കേണ്ടത്...? പിന്നെ എന്തിനു?

ഓരോരോ മുടന്തൻ ന്യായങ്ങൾ പറഞ്ഞു സ്വയം ആശ്വാസം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു...പക്ഷെ അതൊന്നും മനസ്സിനെ തണുപ്പിച്ചില്ല... തനുവിനോട് ഒന്ന് പറയാൻ സാധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു ആശ്വാസം കിട്ടിയിരുന്നു.. പക്ഷെ എങ്ങനെ പറയും.. വഴി തെറ്റുമെന്ന ഏട്ടന്റെ ഒറ്റ പ്രസ്താവനയിൽ ഫോൺ വാങ്ങിച്ചു തന്നില്ല.. ഇനി പുറത്തേക്ക് പോകുവാ എന്ന് വെച്ചാൽ നൂറായിരം ചോദ്യങ്ങളുണ്ടാവും.. അതിനെല്ലാം ഉത്തരം പറഞ്ഞു കഴിയുമ്പോൾ തന്നെ പോകുവാനുള്ള മൂഡ് അങ്ങോട്ട് പോയി കിട്ടും.. ഇനി അമ്മന്റെ ഫോണിൽ നിന്ന് വിളിച്ചാൽ ചെവിയും കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അമ്മ ഉണ്ടാവും..

എന്തോ നെഞ്ചിൽ ഒരു ഭാരം പോലെ.. മുളക്കാൻ വെമ്പൽ കൊള്ളുന്ന എന്റെ ചെടി മുള വരുന്നതിനു മുൻപേ പറിച്ചു പീഴേണ്ടി വരുമോ എന്നൊരു ഭയം...

കുറച്ചൊരു ആശ്വാസത്തിനു വേണ്ടി ബാൽക്കണിയിൽ പോയി നിന്നു.. പ്രകൃതി വരച്ചു തീർത്ത മനോഹാരിതയിൽ ലയിച്ചു പോയി.. അസ്‌തമിക്കാറായ സൂര്യന്റെ ചുവപ്പ് വേദന നിറഞ്ഞ ആരുടേങ്കിലും മനസ്സാവുമോ? ആ ചുവപ്പ് പോലെ എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ഏതൊ കോണിൽ രക്തം ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നു... സൂചിയുടെ മുന്മുള കൊണ്ട് മനസ്സിനെ കുത്തി വേദനിപ്പിക്കുന്നു... കത്തിജ്വലിക്കുന്ന സൂര്യനാവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എത്രമേൽ നന്നായിരുന്നു!

        🔥🥀🥀🔥🥀🥀🔥🥀🥀🔥🥀🥀🔥

കതകിൽ നിർത്താതെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം കേട്ടാണ്‌ മയക്കത്തിൽ നിന്നുണർന്നത്.. ഞാൻ ഉറങ്ങിപ്പോയോ..? ശെരിയാണ് നേരം പന്ത്രോട് അടുക്കുന്നു.. ഇത്രനേരം ഉറങ്ങി എന്നുള്ളത് അത്ഭുതമായിരുന്നു.. ഇന്നലെ ഉറങ്ങാത്തതിനാലാവും.. വീണ്ടും കതകിൽ മുട്ട് തുടങ്ങി..

കതക് തുറക്കുമ്പോൾ പരവേഷത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ഏട്ടനെയാണ് കണ്ടത്. എന്നെ അഭിമുഖിരിക്കാതെ പുറം തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു.. പക്ഷെ കൈകളെല്ലാം ചുരുട്ടി പിടിക്കുന്നു.

  "ഏട്ടാ "

  "ഹാ വേഗം താഴേക്ക് വാ "

  "എന്താ ഏട്ടാ... എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ "ഏട്ടന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. ചുരുക്കം മാത്രമേ ഏട്ടനെ ഈ രീതിയിൽ കണ്ടിട്ടുള്ളു.. അത് കണ്ടപ്പോൾ ഭയം ഇരട്ടിച്ചു..

"കൂടുതൽ പറയാൻ സമയമില്ല.. താഴെ അച്ഛൻ "

അത് മാത്രമേ കേട്ടൊള്ളു... കോണിപടികൾ ഓടി ഇറങ്ങി.. അച്ഛന് ഒന്നും പറ്റരുതേ എന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി തന്നെ പ്രാർത്ഥിച്ചു.. കാലുകൾക്ക് വേഗതയേറി..പിന്നിൽ നിന്ന് ഏട്ടൻ പതിയെ എന്ന് പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അത് കാറ്റ്‌ പോലെ പോയി..

ഹാളിൽ അമ്മ സാരി തലപ് കൊണ്ട് കണ്ണുനീർ തുടക്കുന്നത് കണ്ടു... ഒരടി മുന്നോട്ടേക്ക് വെക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... ഒരുത്തരം നിർവികാരത മൂടുന്നു..

   "മോളെ അച്ഛൻ "

  *തുടരും '

ഇവിടെ നിർത്താൻ തോന്നി.. ഒരുപക്ഷെ നാളെ ഇടാൻ കഴിയില്ല... അഭിപ്രായങ്ങൾ കണ്ടപ്പോൾ എഴുതാനും തോന്നി.. ഇനിയും അഭിപ്രായം രേഖപെടുത്തണം...

  🥀Ebba Eeshal🥀