ആദ്യമായ്
നിന്റെ ചുണ്ടിലെ പ്രണയം
ഞാനൊപ്പിയെടുത്തപ്പോള്‍,
ആ കണ്ണുകളുടെ പിടച്ചില്‍.
പിന്നീടൊരിക്കലും
എന്റെ ചുംബനങ്ങളില്‍
പ്രണയത്തിന്റെ മധുരം
ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ചാറ്റല്‍ മഴ പോലെ
നീ പെയ്തു പിന്‍ വാങ്ങിയത്
എന്റെ ഹൃദയത്തിലാണ്,
വര്‍ഷകാല സന്ധ്യയിലല്ല.
നിനക്കും എനിക്കുമിടയില്‍
ഏകാന്തത കൈകോര്‍ക്കുമ്പോള്‍
മൗനത്തില്‍ നീയുണ്ടായിരുന്നു.
എന്റെ നിശ്വാസത്തിന്റെ കാറ്റില്‍
ചുവന്ന പൂവായ് പൊഴിയും
നമുക്കിടയിലെ പ്രണയം.
അന്ന് ഭൂമിയിയും വാനവും
ചുവന്നു പൂക്കും.
ആദ്യമഴയുടെ താളം നില്‍ക്കുന്ന
ജീവിത സന്ധ്യയില്‍
ഒരു കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളിയുടെ
തുമ്പത്തിരുന്നു വിതുമ്പുന്ന
എന്റെ പ്രാണനെ
നീയെടുത്തോമനിക്കും.
നിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കും
എന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കും
ഇടയില്‍ നാം തേടിയത്
നമ്മളെ തന്നെയായിരുന്നു.
എരിഞ്ഞുകത്തുന്ന ചിന്തകള്‍ക്കു മീതെ
പെയ്തു വീഴുന്ന നിന്റെ തുള്ളികള്‍
രാത്രിമഴകള്‍ക്കൊപ്പം
നനവ് പകര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കും.
......................................................
