ശിവ രാവിലെ എണീറ്റപ്പോഴേക്കും വാടി തളർന്നൊരു കോലമായിരുന്നു....


മറ്റെന്തൊക്കെയോ ഓർമകളായി മനസ്സിലേക്ക് ഇരച്ചു കയറിയെങ്കിലും അവൾ അതൊന്നും ഗൗനിക്കാതെ ഫ്രഷ് ആവാൻ കയറി.....


ഫ്രഷ് ആയ ശേഷം തനിക്ക് സ്വന്തമായിട്ടുള്ളതെല്ലാം ഒരു ബാഗ് ലേക്ക് പാക്ക് ചെയ്തു....


പക്ഷെ ഒരിക്കൽ പോലും അവൾ ആ മേശപ്പുറത്തേക്ക് നോക്കിയില്ല.... എന്തുകൊണ്ടോ നോക്കാൻ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല.....


ചില നിമിഷങ്ങളിൽ അങ്ങനെയാണ്.... താൻ എത്ര ആഗ്രഹിച്ചാലും നമ്മുടെ ചില ഇഷ്ടങ്ങളെ ബുദ്ധി നിയന്ത്രിക്കും.... അതിന്റ ഫലമായി നാം എത്ര ഒക്കെ ശ്രമിച്ചാലും ഹൃദയം ബുദ്ധിക്കു മുൻപിൽ തോൽവി സമ്മതിക്കും.... ഇവിടെയും അത് തന്നെ.... ശിവ ഒരുപാട് ആഗ്രഹിക്കുന്നു മേശമേൽ ഇരിക്കുന്ന ദച്ചുവിന്റെ സമ്മാനം നോക്കാനും ഒപ്പം ആ മേശയിലുള്ള താൻ ജീവന് തുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന ബുക്കുകൾ എടുക്കാനും തന്റെ ആത്മമിത്രമായ  ഡയറി എടുത്തു ബാഗിൽ വെക്കുവാനും..... പക്ഷെ ബുദ്ധി അതിനെ എതിർത്തു..... തനിക്ക് ഇവിടെ നിന്ന് പോയെ മതിയാകു.... തന്റെ അപ്പാ ആണ് തനിക്ക് വലുത്.... ഒരുപക്ഷെ ബുദ്ധിയെ എതിർത്തുകൊണ്ട് ഹൃദയത്തെ അനുസരിച്ചാൽ തനിക്ക് ഇവിടെ നിന്ന് പോകാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അവൾക്കുറപ്പായിരുന്നു.....




****************



അമ്മായിമാർ എല്ലാവർക്കുമുള്ള ഭക്ഷണം വിളമ്പികൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു..... അമ്മാവന്മാർ കഴിക്കാൻ വന്നിട്ടില്ല.... ഉണ്ണിയും അഭിലാഷും അഭിഷേകും കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു....
അമ്മാവന്മാർക്കുള്ള ഭക്ഷണം വിളമ്പുമ്പോഴാണ് വല്യമ്മായിടെ കണ്ണ് ബാഗുമായി പടിയിറങ്ങി വരുന്ന ശിവയിൽ ഉടക്കിയത്.....



\"ഇതെന്താ മോളെ.....ബാഗൊക്കെ....\"
ശിവയെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വല്യമ്മായി ചോദിച്ചു..... അവൾ ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു..... അപ്പോഴേക്കും ഋഷി ഒരുങ്ങി എത്തിയിരുന്നു.....



\"അഭിഷേകേ.... അഭിലാഷ്.... വേഗം വരു.... സമയമായി.....\" രാധ മുറിയിൽ നിന്ന് തന്റെ സൂയിട് കേസുമായി വന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.....



\"അല്ലാ ശിവ എന്താ ബാഗൊക്കെയായി...... അവളെവിടെ പോകുന്നു.....\" ഉണ്ണി വേഗം ശിവയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.....



\"ആ അവളും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരുവാണ്....\" ഋഷി അത്രമാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നടക്കാനൊരുങ്ങി.....



\"എന്തിന്....\" ഉടനടി ചെറിയമ്മായിടെ ചോദ്യമെത്തി.....



\"അത് നല്ല ചോദ്യം..... മുംബൈ ഇൽ അല്ലേ അവൾ ജനിച്ചു വളർന്നത്.... അവളുടെ നാട്.... അവിടേക്ക് എന്തിനാണ് പോകുന്നത്.... ഇനിയുള്ള കാലം അവിടെ ജീവിക്കാൻ.... അവിടെ അല്ലേ ഞങ്ങളുടെ ബിസിനസ്‌ എല്ലാം......\" രാധയാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്.....




\"നിങ്ങൾ ഇതെന്തൊക്കെയാ പറയുന്നത്.... ശിവ മോൾ ഇവിടെ നിന്നല്ലേ പഠിക്കുന്നത്..... ഇവിടെ അല്ലേ അവൾ സേഫ്.... അവളുടെ ജീവിതം ഇവിടല്ലേ.... ദച്ചുവും ഇവിടല്ലേ.....
അവൻ ഇതറിഞ്ഞാൽ സഹിക്കുമോ..... അവന്റെ പെണ്ണിനെ നിങ്ങൾ എങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുപോകുവാ.....\"
ചെറിയമ്മായി അക്ഷമയോടെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.....




\"നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നത്..... ദച്ചുവോ..... അവൻ അങ്ങനെ ചോദിക്കുമോ..... അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു കോണിലെങ്കിലും ഇവൾക്ക് സ്ഥാനമുണ്ടോ......\" അഭിഷേക് ചോദിക്കുന്നത് കേട്ടതും ശിവയും അമ്മായിമാരും ഒരുപോലെ ഞെട്ടി.....



\"\"സ.... സത്യം ആണെങ്കിലും.... കേൾക്കുമ്പോൾ സഹിക്കിണില്ല.....\"\"ശിവ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.....




\"ആര് പറഞ്ഞു..... ദച്ചുവിന് ഇവളെന്നാൽ ജീവനാണ്.....\" അമ്മായി സ്വന്തം മനസ്സിനെ കൂടി പറഞ്ഞുപഠിപ്പിക്കുന്ന പോലെ പറഞ്ഞു.....




\"ഇവിടെ ബാക്കിയുള്ളവർക്കെല്ലാം ഇവൾ ജീവനായിരിക്കാം.... പക്ഷെ ധ്രുവ ദർശിയുടെ മനസ്സിൽ ഇവളുണ്ടെന്ന് മാത്രം പറയണ്ട.... ഈ ഒരാഴ്ച തന്നെ ധാരാളം ആ സത്യം മനസ്സിലാക്കാൻ.... ആ നുണ ഇനി ആരോടും പറഞ്ഞു ബുദ്ധിമുട്ടുകയും വേണ്ടാ......

നീ വാ ശിവ.... നമ്മുക്കിറങ്ങാം.....\" അഭിഷേക് ശിവയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും ബാഗ് വാങ്ങി....



\"ഏയ്യ് നിന്നേ..... ഇതേ എന്റെ കുഞ്ഞാ.... ഞങ്ങൾ വളർത്തിയതാ ഇവളെ..... അങ്ങനെ അങ്ങ് കൊണ്ടുപോകാനൊന്നും പറ്റില്ല.... വാ മോളെ നീ.... നീ എങ്ങോട്ടും പോകുന്നില്ല.....\" വല്യമ്മായി അവളുടെ കൈകളിൽ പിടിത്തമിട്ടു..... അപ്പോഴേക്കും ശിവയുടെ കണ്ണുകൾ പെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു......



\"നീ കരയാതെ മോളെ.... നിന്നേ ആരും എവിടേക്കും കൊണ്ടുപോകില്ല.....

എനിക്കറിയാം നിനക്ക് ഇഷ്ടമില്ല ഇവിടെ നിന്ന് പോകാനെന്ന്......\" ചെറിയമ്മായി അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.....




\"അല്ല..... ശിവയെ നിർബന്ധിച്ചു കൊണ്ടുപോകാൻ നിങ്ങളൊക്കെ ആരാ..... അവൾ പ്രായപൂർത്തി ആയൊരു പെൺകുട്ടിയാ.... അതുകൊണ്ട് അവളുടെ ഇഷ്ടമില്ലാതെ അവളെ കൊണ്ടുപോകാൻ പറ്റില്ല.....\" ഉണ്ണി ഏറെ നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്ക് ശേഷം പറഞ്ഞു......



\"ശിവ വാ പോവാം.....\" ഋഷിയുടെ ശബ്ദം അവിടമാകെ പ്രതിധ്വനിച്ചു കേട്ടു.....



ശിവ വേഗം വല്യമ്മായീടെ കൈ വിട്ട് ചെറിയമ്മായീടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ബാഗ് ബലം പ്രയോഗിച്ചു വാങ്ങിച്ചെടുത്തു നടക്കാൻ തുടങ്ങവേ ഉണ്ണി മുൻപിൽ കയറി നിന്നു......



ശിവ ഉണ്ണിയെ കണ്ടതും വല്ലാതെ ആയി..... താൻ മാത്രമാണ് ഇന്ന് ഉണ്ണിയുടെ സന്തോഷം..... അത്രയേറെ തളർന്നിട്ടും തനിക്കുവേണ്ടി ജീവിക്കുന്ന ഒരു പാഴ്ജന്മം..... താൻ പോയാൽ ഉണ്ണിയേട്ടൻ തീർച്ചയായും തനിച്ചാകും.....


പെട്ടെന്നാണ് അവിടെ കൂടി നിന്നവരുടെ ഇടയിലേക്ക് ദേവിക വന്നത്.....
എല്ലാവരും അവളെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കി.....



ശിവ അവളെ കണ്ടതും ഓടി പോയി അവളുടെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു ഉണ്ണിയുടെ അടുത്തെത്തി.... ദേവികയുടെ കൈകൾ ഉണ്ണിയുടേതുമായി ചേർത്ത് വെച്ചു......



\"എന്റെ ചേട്ടായി അല്ലേ..... എനിക്ക് ഇതിനുള്ള അവകാശം ഉണ്ടെന്ന് തന്നെയാണ് വിശ്വാസം....
എന്റെ ദേവേച്ചി പോയി..... ഇപ്പൊ ഇതാ ഞാനും പോകുവാ..... പക്ഷെ......
എന്റെ എട്ടായി ഒരിക്കലും തനിച്ചവരുതെന്ന് എനിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്..... ദേവിക ചേച്ചിക്ക് എട്ടായി എന്നാൽ ജീവനാണ്..... അതെനിക്കറിയാം..... ഒരിക്കലും ദേവിക ചേച്ചി ഏട്ടനെ തനിച്ചാക്കില്ല.....\" അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് പറയുന്നത്.....


ഒട്ടൊരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം ശിവ വീണ്ടും തുടർന്നു.....


\"കണ്ണേട്ടന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഞാനില്ല..... ആ വേദന നന്നായിട്ട് അറിയാവുന്ന ഞാൻ തന്നെ ഈ ചേച്ചിയോട് അങ്ങനെ കാണിക്കാൻ പാടില്ലല്ലോ.....

പിന്നെ.....

എനിക്ക് പോണം ഉണ്ണിയേട്ടാ.....
എന്റെ അപ്പാ.... ഏട്ടന് അറിയാമല്ലോ.... എന്റെ അപ്പയ്ക്ക് ഞാൻ മാത്രേ ഉള്ളു.... അതുകൊണ്ട് തന്നെ.... എനിക്ക് എന്റെ അപ്പായെ തനിച്ചാക്കാൻ പറ്റില്ല.....എനിക്കുവേണ്ടി എന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടൻ ഈ ചേച്ചിയെ സ്നേഹിക്കണം.... പെട്ടെന്നൊന്നും വേണ്ട.... പതിയെ.... സമയമെടുക്കും.... എനിക്കറിയാം..... കാത്തിരിക്കാൻ ചേച്ചി തയ്യാറാണ്.....\" ശിവ ദേവികയെ നോക്കി ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു..... എന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞു നടന്നു.....



ഒരുനിമിഷം എല്ലാവരും സ്ഥബ്ധരായിരുന്നു..... എന്തുകൊണ്ടോ അവർക്ക് പ്രതികരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല....
ശിവ വരുന്നത് കണ്ട് ഋഷിയും ബാക്കി എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ പുറത്തേക്ക് നടക്കാൻ ഒരുങ്ങി.....



\"ഒരു നിമിഷം.....\" പെട്ടെന്നാണ് ചെറിയമ്മായീടെ ശബ്ദം അവിടെ ഉയർന്നു കേട്ടത്.....


എല്ലാവരും പെട്ടന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി....


\"ദച്ചു.....
ശി... ശിവ മോളെ.... അവൻ ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.... അവൻ ഒരു പാവമാ.... നിനക്ക് അറിയാമല്ലോ.... അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നീ ഉണ്ട്.... എനിക്കുറപ്പാ.... നീ അവനെ ഒന്ന് വിളിക്കുമോ.... ഒരുപക്ഷെ അവൻ ഇതിനെ എതിർക്കുവാണെങ്കിൽ നീ പോവരുത്.... അഥവാ അവൻ എതിർത്തില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഒരിക്കലും ഞങ്ങൾ ആരും നിന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കില്ല.... ഒരിക്കലും.....\" അവരുടെ വാക്കുകൾ അത്രയേറെ ഉറച്ചതായിരുന്നു......



ശിവ അവസാനത്തെ പ്രതീക്ഷ എന്നോണം ഋഷിയെ നോക്കി....
എന്തുകൊണ്ടോ അവളുടെ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ കണ്ടപ്പോൾ ഋഷിക്ക് എതിർക്കാൻ തോന്നിയില്ല..... അയാൾ തലയാട്ടിയതും അവൾ വേഗം അവളുടെ ഫോണെടുത്തു കണ്ണേട്ടൻ ❤ എന്ന നമ്പറിലേക്ക് കാൾ ചെയ്തു......



************



താൻ കൊടുത്ത ഗിഫ്റ്റ് ശിവ തുറന്നു നോക്കാത്തത്തിൽ ദേഷ്യവും സങ്കടവും ഒരുപോലെ വന്നതുകൊണ്ട് രാത്രി ദച്ചു വളരെ പാടുപെട്ടാണ് ഉറങ്ങിയത്.....



രാവിലെ എണീറ്റിട്ടും ഒരു ഉഷാറില്ലാതിരുന്നപ്പോൾ അവൻ താഴേക്കിറങ്ങി മാവിൻ ചുവട്ടിലേക്ക് പോയി ഇരുന്നു.....


അപ്പോഴാണ് തന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആയ ഗോകുൽ വന്ന് എവിടേക്കോ പോകണമെന്ന് നിർബന്ധം പിടിച്ചത്..... ഒപ്പം ചെല്ലാൻ ശല്യം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി..... അവിടിരുന്നാലും വട്ട് പിടിക്കും എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് ദച്ചു അവനോടൊപ്പം പോയി.....



കാറിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും ദച്ചു മൗനമായിരുന്നു..... ഗോകുൽ ചോദിച്ചിട്ടും ദച്ചു ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല....



പെട്ടെന്നാണ് അവരുടെ കാർ അവർക്ക് കുറുക്ക് വെച്ചൊരു ഓട്ടോയിൽ തട്ടിയത്..... പെട്ടന്ന് വണ്ടി ബ്രേക്ക്‌ പിടിച്ചപ്പോഴാണ് ദച്ചു ബോധമണ്ഡലത്തിൽ എത്തിയത്.....



അപ്പോഴേക്കും അവിടമാകെ ബഹളമായിരുന്നു.....
ഇവർ ചെറുപ്പക്കാർ ആയതിനാലും കണ്ടിട്ട് നല്ല കുടുംബത്തിലെ ആണെന്ന് തോന്നിയതിനാലും ആ ഓട്ടോക്കാർ ഇവരെ വിടാൻ തയ്യാറായില്ല..... ഓട്ടോക്കാരന്റെ ഭാഗത്താണ് തെറ്റെങ്കിലും കുറ്റം മുഴുവൻ ദച്ചുവിനും ഗോകുലിനും നേർക്കായി.....



ഗോകുൽ സത്യമെന്താണെന്ന് ബാക്കിയുള്ളവരെ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ പാട് പെടുകയാണ്.... പക്ഷെ ദച്ചു മിണ്ടിയില്ല..... അപ്പോഴേക്കും കയ്യാങ്കളി ആയി.... ഒരുത്തൻ ഗോകുലിന്റെ കോളറിൽ പിടിച്ചതും ദച്ചു അവനെ തള്ളി മാറ്റി.... വന്നു പ്രശ്നമാവാതിരിക്കാൻ അവിടെ കൂടി നിന്നവർ ഇടപെട്ടു.....
പ്രശ്നം പറഞ്ഞു സോൾവ് ചെയ്യാമെന്നായി......



ഇതിനിടയിലാണ് ശിവയുടെ കാൾ വന്നത്.....
ബഹളത്തിനിടക്ക് ദച്ചു ഫോൺ എടുത്തു.... അപ്പോഴേക്കും ഋഷി ഫോൺ ശിവയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങി സ്പീക്കറിൽ ഇട്ടു......



\"എന്തിനാടി വിളിച്ചേ..... ചത്തോ ന്ന് അറിയാൻ ആണോ.....\"ഇന്നലത്തെ സംഭവവും അഭിലാഷും അഭിഷേകുമെല്ലാം അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നതും അവന് ദേഷ്യം വന്നു......


\"അല്ല അത് കണ്ണേ...ട്ടാ....ഞാൻ പോവാ മുംബൈ..ക്ക്...... അതിന് മുൻ..പ് ഇങ്ങോ..ട്ടൊന്നു വരാ..മോ....\" ശിവ ആകെ തളർന്നിരുന്നു.....



\"നീ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പൊ.... അതിനിപ്പോ ഞാൻ എന്ത് വേണം.... ശല്യം.... ഒഴിഞ്ഞു പൊയ്ക്കൂടെ നിനക്ക്.....
നീ എവിടെ പോയാലും എനിക്കൊന്നുമില്ല.... നീ എന്റെ ആരുമല്ല.... നമുക്കിടയിൽ ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം..... അത് അപ്പച്ചിയായിരുന്നു.... അപ്പച്ചി പോയതോടെ അതും തീർന്നു..... ഇനി എന്റെ പുറകെ വരരുത് ശല്യമേ.....\" അവൻ അത്രയും പറഞ്ഞു ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു റോഡിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു..... ശേഷം ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ തലമുടിയിലൂടെ വിരൽ കോർത്തു വലിച്ചു അലറി വിളിച്ചു..... ഗോകുൽ അപ്പോഴേക്കും അവിടുത്തെ പ്രശ്നങ്ങൾ എല്ലാം സോൾവ് ആക്കി അവന്റെ അടുത്തേക് ഓടി എത്തി.....



\"എന്താടാ..... എന്താ പറ്റിയെ......\" ഗോകുൽ അവനെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു.....



\"പൊ... പോയെടാ.... എന്റെ അംശി.....\" മറ്റെന്തെങ്കിലും പറയും മുൻപ് അവൻ ബോധം കെട്ട് ഗോകുലിന്റെ മടിയിലേക്ക് വീണു.....



ഇതേസമയം ശേഖരപുരം തറവാടാകെ സ്തംഭിച് നിൽക്കുക ആയിരുന്നു.....


ശിവ മരിച്ചപോലെ ആയിരുന്നു.....
ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ വരുന്നില്ല.... ശബ്ദം തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ കുടുങ്ങി.....
ചെറിയമ്മായിയുടെയും അവസ്ഥ ഇതുതന്നെ.....


അല്പം കഴിഞ്ഞതും ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഹൃദയം തകർന്നവളെ പോലെ ശിവ ആ പടിയിറങ്ങി.....
ഉണ്ണി തടയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മായി അവനെ തടഞ്ഞു.....



\"വാ....വാക്ക്  കൊടുത്തു... വാക്ക് കൊടുത്തതാ.....\" അവർ എങ്ങികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.....




അവിടെ നിന്ന് ശിവയുടെ കാർ അകന്നപ്പോൾ ആ വീടിന്റെ വെളിച്ചം ഇല്ലാതായത് ആ വീട്ടിലുള്ള ഓരോ മുക്കും മൂലയും തിരിച്ചറിഞ്ഞു..........


തുടരും.......



\"MKR\"


ഞാൻ എന്റെ പൊന്നുട്ടന്റെ ഇഷ്ടം സാധിച്ചു ട്ടൊ.... ശിവ ദേവികയെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്തു..... പക്ഷെ ഇനി മാറ്റി പറയരുത് ട്ടൊ... 😌

ഇ

ലവ് യൂ ഗൂയ്‌സ് 😘