സൂര്യൻ്റെ വെള്ളി വെളിച്ചം വീണപ്പോഴാണ് അയാൾ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നത്...

ഒരു വശത്തെ കർട്ടൻ മുഴുവനായി നീക്കി കൊണ്ട് മുംബൈ നഗരത്തിൻ്റെ ഭംഗി അയാൾ ആസ്വദിച്ചു... ഇവിടെ നിന്ന് നോക്കിയാൽ എല്ലാം കാണാം...

തിരക്കേറിയ റോഡുകൾ...റിക്ഷകൾ...ആകാശം മുട്ടെ ഉയർന്ന ഫ്ലാറ്റുകൾ...അവിടെയും ഇവിടെയും ആയി പരന്നു കിടക്കുന്ന ചേരികൾ...

തിരക്കേറിയ രാവിലെകളിൽ മാർക്കറ്റിലൂടെ ഒന്ന് കണ്ണോടിക്കുമ്പോൾ കാണാം ജീവിതത്തിൻ്റെ രണ്ടറ്റവും കൂട്ടിമുട്ടിക്കാനായി ഓടുന്ന ആളുകൾ...

ആദ്യം മുംബൈ എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ചെറിയ ഒരു പേടി ഒക്കെ തോന്നിയിരുന്നു...താമസിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് എല്ലാം മനസ്സിലായത് ...

ചൂഴ്ന്നു നോക്കുന്ന കണ്ണുകൾ അവിടെ കണ്ടില്ല.... വേഷമോ ഭാഷയോ നോക്കി ഇടപെടുന്നില്ല ആരും...ആർക്കും ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാൻ സമയമില്ല..... നിറയേ ഗലികൾ 
(ഗലി - തെരുവ്)...നഗരങ്ങൾ റിക്ഷകൾ കൊണ്ട് നിബിഡം....പക്ഷേ വൃത്തിയുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ ഇല്ല...

മുംബൈ എന്നത് പ്രതീക്ഷയുടെ നഗരം ആണ്...ജോലിയും കൂലിയും തേടി വന്നു സ്ഥിര താമസമാക്കിയവർ...വെറും കൈയ്യോടെ വന്നു സ്വന്തമായി തൊഴിൽ ചെയ്യുന്നവർ...

ഇവിടെ വന്നിട്ടിപ്പോൾ ഒന്നര വർഷത്തിലേറെ ആയി... ഐ ടി കമ്പനിയിൽ ആണ് ജോലി... ബ്രോക്കർ വഴി താമസ സൗകര്യം ഒരുക്കിയിരുന്നു... ആദ്യമൊക്കെ റൂമിൽ തനിച്ചായിരുന്നു...പിന്നീടാണ് ഐടി കമ്പനിയിലെ തന്നെ  ഒരാൾ വന്നത്...

റിത്വിൻ....തനി അച്ചായൻ തന്നെ...

റാഷ്...!!

എന്താണ് രാവിലെ തന്നെ ദീർഘമായ ഒരു വീക്ഷണം...

ഏയ്... ഞാൻ വെറുതെ ഇങ്ങനെ....
നേരത്തെ ഇറങ്ങണം കേട്ടോ... 
അവൾക്ക് ആ ലെറ്റർ കൊടുക്കണ്ടേ..!!ഇപ്പോഴേ തണുപ്പ് കൂടി.... തണുത്ത് മരവിച്ച മുംബൈ നഗരത്തെ ഒരു തവണ കൂടി നോക്കി കൊണ്ട് റാഷ് അവിടുന്ന് കുളിക്കാനായി പോയി...

കുളി കഴിഞ്ഞു എത്തിയപ്പോഴേക്കും റിതി ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് എടുത്ത് വച്ചിരുന്നു... തലേന്ന് രാത്രി തയ്യാറാക്കിയത് തന്നെയായിരുന്നു...

അൽപ സമയത്തിനകം ഇരുവരും പുറത്ത് പോകാനായി ഇറങ്ങി.... തണുപ്പിനെ ചെറുത്തു നിൽക്കാൻ സ്വെറ്ററും ഗ്ലൗസും ബൂട്ടും കാപ്പും  ഇട്ടുകൊണ്ട് വീട് പൂട്ടി അവർ പുറത്തിറങ്ങി...

നിഹാര കണങ്ങൾ പെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു...


റാഷ്...ഈ പരന്നു കിടക്കുന്ന ഗലികളിൽ  എവിടെ നമ്മൾ അവളെ അന്വേഷിക്കും... റിതിയിൽ ആശങ്ക ഉയർന്നു...

ഗാന്ധിനഗർ സ്ട്രീറ്റിലെ ആ സയ്ദി പറഞ്ഞതനുസരിച്ചാണെങ്കിൽ അവൾ ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെയുണ്ട്... ഒത്തിരി ക്ഷീണിക്കേണ്ടി വരില്ല...

കുറച്ച് ദൂരം നടന്നതിന് ശേഷം അവർ ഒരു റിക്ഷയിൽ കയറി..

हरिजन नगर कहाँ ....??वहाँ जाएं
(ഹരിജൻ നഗർ എവിടെയാണ്....??അവിടേക്ക് പോകൂ)
यह यहाँ करीब है (അത് ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെയാണ്)

തെരുവീഥികളിലൂടെ റിക്ഷ ചലിച്ചു...
റാഷ് സയ്ദി നൽകിയ വിലാസം ഒന്ന് കൂടി നോക്കി...

Harijan nagar Street ,
Old harijan street ,
Slum area\'s (ചേരി പ്രദേശങ്ങൾ) ,
Right side ,
First slum (ആദ്യ ചേരി) ,
Room number 17 - അമാനി സിൻ

ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ അത് വായിച്ചു കഴിഞ്ഞു അത് പോക്കറ്റിൽ തിരികെ വച്ചു...

ഹരിജൻ നഗർ എത്തിയതും റിക്ഷ പൈസ കൊടുത്ത് കൊണ്ട് അവർ ഇറങ്ങി...

നീണ്ട ഗലികളിൽ ധാരാളം ആളുകൾ ഉണ്ട്... അടുത്തടുത്തായി തന്നെ.. ഒരു ഭാഗം കൊതിയൂറുന്ന പലഹാരങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞത്... മറ്റൊരു ഭാഗം പൂക്കൾ കൊണ്ട് നെയ്തെടുത്ത മാലകൾ  വിൽക്കുന്നവർ....
അവർക്കിടയിൽ വില പേശുന്നവരെ കാണാം...
ഒന്നും വാങ്ങാതെ തിരികെ മടങ്ങുന്നവരെ കാണാം...
വസ്ത്രങ്ങൾ തുന്നുന്ന മറ്റൊരു വിഭാഗം.... വള മാല...അത്തർ വിൽപ്പന...അങ്ങനെ പലതരത്തിൽ...

പട്ടിണി കൊണ്ടും കഷ്ടപ്പാട് കൊണ്ടും നിലക്കുന്ന ജീവിതവും ഒട്ടിയ വയറുമുള്ള മനുഷ്യരെ കുറിച്ചാണ് റാഷ് ഓർത്തത് മുഴുവൻ.... കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന കാഴ്ചകൾക്കും പൂക്കളുടെ സുഗന്ധത്തിനും മുംബൈയിലെ സ്വാദൂറുന്ന ബജികൾക്കുമപ്പുറം ഗലികളിൽ നാം കാണാതെ പോകുന്ന ചില ജീവിതങ്ങളുണ്ട്... ജീവനുണ്ട്...

സമയം കുറച്ച് കടന്ന് പോയത് കൊണ്ട് തന്നെ നന്നായി വിശന്നിരുന്നു...മുംബൈ ഗലികളിലെ പാവ് ബാജിയുടെ സ്വാദ് ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്.. എപ്പോഴും കഴിക്കുന്ന ഒന്ന്...ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ഹരിജൻ നഗർ ഗലികളിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടന്നു..

അഴുക്കു ചാലിൽ നിന്ന് വമിക്കുന്ന ദുർഗന്ധം അസ്സഹിനീയം ആയി മാറി..... ഏഴ് മിനിറ്റ് നടന്നതിന് ശേഷം old harijan street ൽ എത്തി.... ചുറ്റുമൊന്ന് വീക്ഷിച്ച ശേഷം കയ്യിലുള്ള അഡ്രസ്സ് നോക്കി റൈറ്റ് സൈഡിലെ റൂം നമ്പർ 17 ന് മുൻപിൽ എത്തി...

ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം എടുത്ത് കൊണ്ട് റാഷ് വാതിൽ മുട്ടി... വീണ്ടും മുട്ടി...
അകത്തു നിന്ന് പ്രതികരണം ഒന്നുമില്ല.... ഇരുവരും മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി കൊണ്ട്  നിന്നു....

കുറച്ച് നിമിഷത്തിനകം വാതിൽ തുറന്നു കൊണ്ട് വൃദ്ധയായ ഒരു സ്ത്രീ പുറത്തിറങ്ങി...

പ്രായാധിക്യം മൂലം കുഴിഞ്ഞു പോയ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു കൊണ്ട് ആ സ്ത്രീ അവരിരുവരെയും ഉറ്റു നോക്കി...

आप  कोन  है ?... मैं  नहीं  समझाता  हूँ..
(നിങ്ങൾ ആരാണ്... എനിക്ക് നിങ്ങളെ മനസ്സിലായില്ല...)

हम  यहाँ  पास  आईटी  कंपनी  में  काम  कर  रहे  हैं ।
(ഞങ്ങൾ ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെയാണ്...IT കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു)

ठीक है (ശെരി)

क्या  अमानि सिन  यहाँ  है ? क्या  उसे  बुला  सकते  हो ।
(അമാനി സിൻ ഇവിടെയില്ലേ... ഒന്ന് വിളിക്കാമോ...??)

अमानि.... അൽഭുതം കൂറിയ 
മുഖത്തോടെ  അവർ
നോക്കി...ശേഷം അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു കൊണ്ട് ആ വൃദ്ധ മുന്നേ നടന്നു...

ചെറുതെങ്കിലും വൃത്തിയും അടുക്കും ചിട്ടയും ഉള്ളതുമായ ഒരു റൂം ആയിരുന്നത്....ചെറിയ കുട്ടികൾ ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു... അങ്ങിങ്ങായി കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ തറയിൽ കിടക്കുന്നു... ആകമാനം അവിടെ ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് രണ്ട് ഗ്ലാസ്സ് വെള്ളവുമായി ഒരു സ്ത്രീ കടന്നു വന്നത്..... 

നന്ദി സൂചകമായി ഒന്ന് നോക്കി കൊണ്ട് വെള്ളം വാങ്ങി കുടിച്ചു...ഗ്ലാസ്സ് തിരികെ ഏൽപ്പിച്ച് ആ സ്ത്രീ തിരിഞ്ഞ് നടക്കുമ്പോൾ അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്ന് നാലു വയസ്സെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടി   കളിപ്പാട്ടങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വരുന്നത് 
നോക്കി ഞങ്ങൾ ഇരുന്നു...

കളിപ്പാട്ടം എടുത്ത് തിരിഞ്ഞപ്പൊഴാണ് അവൾ ഞങ്ങളെ കണ്ടതെന്ന് തോന്നുന്നു... വേഗം പോകാൻ ഒരുങ്ങിയെങ്കിലും റിതി അവളെ കൈ കാട്ടി വിളിച്ചു...

വരാൻ കൂട്ടാക്കാതെ നിന്ന അവളെ റിതി വീണ്ടും വിളിച്ചു...ഒന്ന് മടിച്ചെങ്കിലും അവൾ ഞങ്ങളെ അരികിലേക്ക് വന്നു...

आप का नाम है ?
(എന്താണ് മോളുടെ പേര്..?)
मेरा नाम याषि लिन...
(എൻ്റെ പേര് യാഷി ലീൻ)

നിഷ്കളങ്കത  നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ആണ് മറുപടി എങ്കിലും  ആ കണ്ണിലെവിടെയോ പേടിയുടെ പരൽ മീനുകൾ നീന്തി തുടിക്കുന്നത്  റാഷ്  സംശയത്തോടെ നോക്കി...

പെട്ടന്നാണ് ഒരു യുവാവ് അകത്തെത്തിയത്... ആ കുട്ടിയോട് ഉച്ചത്തിൽ എന്തോ പറയുകയും പേടിയോടെ അവൾ വേഗം തന്നെ അകത്തേക്ക് മടങ്ങുകയും ചെയ്തു.... അയാൾക്ക് ഞങ്ങളെ കാണാൻ സാധിക്കും....പക്ഷേ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ രണ്ടുപേർ ഇരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പോലും നോക്കാതെ അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി...

എന്ത് കൊണ്ടായിരിക്കാം അയാൾ അങ്ങനെ ചെയ്തതെന്നത്  റാഷിൽ വീണ്ടും സംശയത്തിൻ്റെ നിഴലുണർത്തി....

അപ്പോഴാണ്  അമാനി വന്നത്...കുളിക്കുകയായിരുന്നെന്ന് തോന്നുന്നു മുടിയിൽ നിന്നും വെള്ളം ഇറ്റിറ്റ് വീണുകൊണ്ടരിക്കുന്നുണ്ട് ഇപ്പോഴും...

റാഷ് അവൾക്ക് നേരെ ഒരു ലെറ്റർ നീട്ടി..ഒന്ന് സംശയിച്ച ശേഷം അവൾ അത് വാങ്ങി പൊട്ടിച്ചു വായിച്ച് തുടങ്ങി....ശേഷം വിശ്വാസം വരാത്ത പോലെ അവരെ ഒന്ന് നോക്കി...

मेरा नाम... റാഷ് പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്ക്  അമാനി ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു...

मैं मलयालम जानता हूँ
(എനിക്ക് മലയാളം അറിയാം)

I\'m Aithin Rash... റാഷ് പറഞ്ഞു...
I\'m Rithwin Tom...

ഞാൻ അമാനി...അമാനി സിൻ

അല്ല ഞങ്ങൾ മലയാളികളാണെന്ന് എങ്ങനെ മനസ്സിലായി... റിതി അവൻ്റെ സംശയം മറച്ചു വെച്ചില്ല...
പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടു...


നാളെ മുതൽ ജോലിക്ക് വന്നോളു അമാനി..

യാത്ര പറഞ്ഞ ശേഷം അവർ ഇരുവരും റിക്ഷയിൽ കയറി തിരികെ ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തി..


പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഓഫീസിൽ പോയപ്പോൾ തന്നെ കണ്ടത് അമാനിയെ ആണ്...മുംബൈയിലെ പരമ്പരാഗത വസ്ത്രമായ അവൾ അതീവ സുന്ദരിയായതു പോലെ...


ജോലി തുടങ്ങിയോ....വന്നിട്ട് കുറെ നേരമായോ..

ഇന്നില്ല...എല്ലാം പറഞ്ഞു തന്നു...നാളെ മുതൽ തുടങ്ങിക്കോളാനാ പറഞ്ഞേ...ഞാൻ കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ ഇറങ്ങും ഐതിൻ.... 

ഓക്കേ എന്നാൽ പിന്നെ കാണാം...റാഷ് അന്നത്തെ തിരക്കിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു..


അമാനി ജോലിക്ക് കയറിയിട്ട് ഏകദേശം ഒന്നര മാസത്തോളം ആയി....എല്ലാർക്കും വളരെ നല്ല അഭിപ്രായമാണ് അവളെ കുറിച്ച്....പുതിയ ജോലിയോട് അവൾ കൂറ് പുലർത്തിയിരുന്നു...


ഐതിൻ....കഴിച്ചോ...!!

വാഷ് റൂമിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിയ റാഷിനെ കണ്ടു അമാനി ചോദിച്ചു....ഇതിനോടകം തന്നെ അവർ നല്ല കൂട്ടായിരുന്നു.... റിതിൻ്റെ കസിൻ്റെ വിവാഹം ആയത് കൊണ്ട്  മൂന്ന് ആഴ്ചയിൽ ഏറെയായി അവൻ ലീവ് ആയിരുന്നു.... ആ സമയത്തൊക്കെ  അമാനി ഉള്ളത് അവന് ഒരു കൂട്ടായിരുന്നു...

ഇല്ല... ദേ കഴിക്കാൻ പോണൂ...നീ കഴിച്ചോ..
ഇല്ലെടാ...എങ്കിൽ വാ ഒരുമിച്ച് ഇരിക്കാം...

റാഷ് ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും അമാനി വെറുതേ ചികഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു...

താൻ കഴിക്കുന്നില്ലെ..??

എന്ത്....

താൻ ഇവിടെ ഒന്നുമല്ലെ... കഴിക്കുന്നില്ലേന്ന്...

അത് ഞാൻ....എനിക്ക് നിന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു...

അതെനിക്ക് മനസ്സിലായതാ അമാനി...
Are you ok now...??

അവൾ ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം എടുത്തു..

നീ അന്ന് കണ്ടില്ലേ...അത് എൻ്റെ വീടല്ല...എനിക്ക് അവർ വേണ്ടപ്പെട്ടവർ ആണ്...അവർക്ക് അങ്ങനെ അല്ല....
അമ്മ തനി മലയാളിയാ.... വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് കാരണം ഇവിടെ ജോലിക്ക് വന്നതായിരുന്നു അങ്ങനെയാ ഇവിടെ നിന്ന് അബ്ബയെ കണ്ടു ഇഷ്ട്ടപ്പെടട്ടേ....വീട്ടിൽ അറിയിച്ചപ്പോൾ അവർക്കാർക്കും സമ്മതമായിരുന്നില്ല... അബ്ബയുടെ വീട്ടുകാർക്ക് എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു...കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ് വൈകി ആണ് ഞാൻ ജനിച്ചത്...എനിക്കൊരു 4 വയസ്സായപ്പോഴാ നാട്ടിൽ അമ്മയുടെ പേരിലുള്ള സ്ഥലം രജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ അവർ പോയെ...എന്നെ അബ്ബയുടെ വീട്ടിൽ ആക്കിയായിരുന്നു പോയത്....നാട്ടിൽ നിന്ന് തിരിച്ചു വരുന്ന വഴി അവർ സഞ്ചരിച്ച ബസ് ഒരപകടത്തിൽ പെട്ടു.... അന്ന് മരിച്ച 7 പേരിൽ എൻ്റെ അമ്മയും അബ്ബയും ഉണ്ടായിരുന്നു...
മരണത്തിൽ പോലും അവർ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു..

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി...

അബ്ബായുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം അന്ന് നാട്ടിൽ പോയി...അബ്ബായെയും അമ്മയെയും നാട്ടിൽ ആണ് അടക്കിയത്...പിന്നീട് 18 വയസ്സ് വരെ അമ്മയുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം നാട്ടിൽ കഴിഞ്ഞു... പിന്നെയാ അബ്ബയുടെ അമ്മയ്ക്ക് കാണണം എന്ന് പറഞ്ഞ് വീണ്ടും ഇവിടെ എത്തിയെ...ആദ്യം ഒന്നും കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു...
അബ്ബയുടെ അനിയനെ ആണ് നിങ്ങൾ അന്ന് കണ്ടത്...സ്വന്തം മകളോട് പോലും അദ്ദേഹം നീചമായ രീതിയിൽ ആണ് പെരുമാറുക...

അബ്ബായുടെ അമ്മക്ക് അയാൾ ജീവനാണ്...അത് കൊണ്ട് എന്നെ പറ്റി കെട്ടുകഥകൾ മെനഞ്ഞു കൊണ്ട് അയാൾ അമ്മക്കരികിലെത്തും....ഞാൻ ഒരു ബാധ്യത ആവും എന്ന് കരുതിയാവും അയാൾ കഴിവതും എന്നെ ഒഴിവാക്കാൻ നോക്കുന്നത്...

അങ്ങനെയാ ഒരു ജോലിക്ക് നോക്കി ഇവിടെ വരെ എത്തിയത്.... ആ വീട്ടിൽ നിന്നും ഞാൻ ഇന്നലെ ഇറങ്ങി...ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെ ഒരു റൂം കിട്ടി...ഇപ്പൊ അവിടെയാ....

അവളുടെ കഥകൾ കേട്ട് റാഷിന് വല്ലായ്മ തോന്നി...അവളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അവർ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു..

ദാദറിലെ  ഗലികളിലൂടെ  റാഷിൻ്റെ കൈകൾ  കൊരുത്ത്  അവൾ ഒന്നുകൂടെ അവനോടു ചേർന്ന് നടന്നു.... 
ലവെണ്ടർ പൂക്കളുടെയും ജമന്തി പൂക്കളുടെയും ട്യൂലിപ് പൂക്കളുടെയും റോസാ പൂക്കളുടെയും മറ്റു പേരറിയാ പുഷ്പങ്ങളുടെയും  മത്ത് പിടിപ്പക്കുന്ന ഗന്ധത്തിനുമപ്പുറം  അവൻ്റെ സ്നേഹം അവളിലേക്ക് പടർന്നൊഴുകി....

അപ്പോഴാണ്  ഒരു കുട്ടി അവർക്കരികിലേക്ക് വന്നത്....നിറം മങ്ങിയ ഒരു ഷർട്ടും പാൻ്റുമാണ് വേഷം.... അവൻ്റെ കൈകളിൽ പൂക്കൾ കൊണ്ട് നെയ്തെടുത്ത ഒരു പൂച്ചെണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു...അത് അവൻ അമാനിക്ക് നൽകി

അമാനിക്കേറെ ഇഷ്ട്ടമുള്ള ചുവന്ന ലാവെണ്ടർ പൂക്കൾക്കൊത്ത നടുക്ക് ഒരു വെള്ള ഓർക്കിഡ് പൂവ്....അതിനിടയിൽ ഒരു കുഞ്ഞു റിങും...

റാഷ് ഓർക്കുകയായിരുന്നു...അന്നത്തെ അവളുടെ തുറന്ന് പറച്ചിലൂടെ എത്ര വേഗമാണ് തമ്മിൽ അടുത്തത്... പ്രണയം തുറന്നു പറയാനും അധികം സമയമൊന്നും വേണ്ടി വന്നില്ല.... അവൾ തൻ്റെ സ്വന്തമായിട്ട് വർഷം 3 കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...

തൻ്റെ പ്രിയതമൻ്റെ സ്നേഹ സമ്മാനമാണതെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി....ആ പൂച്ചെണ്ടുകൾ നെഞ്ചോടടക്കി അവനിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി ചേർന്ന് അവർ ആ ഗലികളിലൂടെ നടന്നു... അപ്പോഴും നിഹാര കണങ്ങൾ അവർക്ക് മേൽ പെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു...