നമ്മൾ പ്രണയിച്ചിരുന്നു എന്ന് ഓർത്തെടുക്കാൻ   വർഷങ്ങൾ എത്ര വേണ്ടിവന്നു                                  സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിച്ച വാകമാരതണലിൽ  ,   ചൂരൽ വടിയെ പേടിയോടെ സമരിച്ച ക്ലാസ് മുറികളിൽ, നിന്റെയും എന്റെ യും പേരുകൾ കോറിയിട്ട ചുവരിലും ബെഞ്ചിലും. ഒടുവിലൊരു ഓട്ടോഗ്രാഫ് താളിൽ മരിച്ചാലും മറക്കില്ലെന്നെഴുതി അകന്നു , മറന്നു പോയി.          എന്തിന്റെയൊക്കെയോ പിന്നാലെ നിർത്താതെ ഓടി . പണം, പദവി, സമ്പത്ത്, അധികാരം, ആഢംബരം... കുടുംബം...  , പ്രാരാബ്ദം, ലേ ലോൺ, അങ്ങനെ നിരവധി പദങ്ങൾ എന്നിലൂടെ കടന്ന് പോയി. നിന്നെ ഞാൻ ഒരിടത്തും കണ്ടില്ല. നിന്റെ ഓർമ്മകളോടൊപ്പം നിന്റെ പേരും മറന്നു. ഇന്ന് വീണ്ടും നമ്മൾ മറന്ന വഴി കളിലൂടെ തിരിച്ച് നടന്നു.. പഴയ ക്ലാസ് മുറിയും ഇടനാഴിയും എന്നെ നോക്കി പിറുപിറുത്തു . ഓർമ്മകൾ മരിക്കാറില്ല. അതേ, ഞാൻ മറവിയുടെ മൂടുപടം നീക്കി നോക്കി. ഓർമ്മകൾ തല നീട്ടി നോക്കി. വിങ്ങി.  തേങ്ങി.        പരാതി പറഞ്ഞു. പ്രണയമെ മെന്തെന്നറിയാത്ത പ്രായത്തിലെ പ്രണയം അത്രമേൽ     സുന്ദരമായിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾ ഞാനറിയാതെ നിറയുന്നു. നിന്നെയോർത്തെന്റെ ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്നു.