എൻ ഉഷസ്സിൻ വിളക്കാണു നീഎൻ മനസ്സിൻ കുളിരാണു നീഎൻ നോവിൻ സാന്ത്വനമാണെന്നുംഎൻ ഹൃദത്തിൻ ഗുരുവാണു നീഅജ്ഞതയെന്ന അന്ധകാരത്തെഅടർത്തു മാറ്റിയയുഗപുരുഷനാം ഗുരുവേനിൻ പാദസ്പർശമേറ്റ ഭൂമിയിൽഞാൻ വെറും തൂവൽ പക്ഷിയായ് കൊഴിഞ്ഞു വീണിതാങ്കണത്തിൽകുഞ്ഞു കുരുന്നുകൾക്കു വഴി കാട്ടിയായ്അക്ഷരം പൂക്കുന്ന പൂമരമായ്നിയോഗിമായതെൻ ദൗത്യമോ?സത്യമാം ദർശത്തെഉയർത്തുകയെന്നതു യെൻ അഭിമതംനീതിക്കായ് എന്നും പോർവിളി മുഴക്കീടുംഅനീതിയെ തുറന്നു കാട്ടുകയെന്നതു മമ ഹൃദത്തിലെ മോഹമായ് മാറിടുംഈ ഗുരുസന്നിധിയിൽ വിളങ്ങിടാൻ അനുഗ്രഹമരുളണേയെന്നുംനനുത്ത കാറ്റിൻ സ്പർശമേറ്റു നീഅന്തിയിൽ സുഖ ന
