അവസാനമായി വീട്ടിൽ വന്നിട്ടും സ്നേഹിച്ചവരെ ഒന്ന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്നാൽ മറ്റെല്ലാവർക്കും കാണാനും സാധിച്ചു. വേദന കൂടിയ നേരങ്ങളിൽ മനസ്സ് കൈവിട്ടപ്പോൾ ഗതികിട്ടും മരണത്തെ സ്നേഹിച്ചിരിക്കണം. അവസാനം മുത്തം കൊടുക്കുമ്പോഴും ആ ശരീരം ആകെ തണുത്തിരുന്നു. എന്തോ പറയാനായി ആ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നത് പോലെ.

" ചതിച്ചു... എന്റെ കണ്ണുനീരുകൾ എന്നെ ചതിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്തേ ഈ വരികൾ എഴുതുമ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുനീര് കണ്ണുകളെ ചതിക്കുന്നു എന്റെ കണ്ണുകളെ ഈറൻ അണിയിക്കുന്നു  "

 അറിയില്ല....

പത്തൊമ്പത് 

 ആശുപത്രിയിൽ ക്യാഷ് അടയ്ക്കാനായി എന്തുചെയ്യണമെന്ന് ഒരു പിടിയും ഇല്ല. അവസാനം പാട്ടുപെട്ട് വിൽക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. തീരുമാനമെടുത്തെങ്കിലും എന്തേ എന്റെ  മനസ്സ് ഇതിനു സമ്മതിക്കാത്ത.50000 രൂപയ്ക്ക് എടുക്കാൻ ആളുണ്ട് അതിൽ കൂടുതൽകിട്ടില്ലെന്ന് സാരം.നാളെ ആളു വരും എടുക്കാൻ മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു ശരി.... അന്ന് രാത്രി എന്തേ ഭക്ഷണം എടുത്തിട്ട് എനിക്ക് ഇറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. രാവിലെ 9 മണി ആയപ്പോൾ അവര് വന്നു. ഓരോന്നോരോന്നായി എടുത്തു വച്ചു. ആ വണ്ടി വീട്ടിൽ നിന്നും അകലംതോറും സങ്കടം സഹിക്കാൻ വയ്യാതായി.എന്തേ ഞാൻ ഇങ്ങനെ കരയുന്നു. ചിലപ്പോൾ ആ ആത്മാവ് കരഞ്ഞ് അവശനായിരിക്കണം.ചങ്കുപൊട്ടി കരഞ്ഞിരിക്കണം. പ്രകൃതിയുടെ സ്വന്തം ഗാനഗന്ധർവനെ ഇപ്പോൾ അവർക്ക് പൂർണമായി നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവയെല്ലാം ഇന്ന് മറ്റാർക്കോ സ്വന്തം. പൈസയും കൊണ്ട് ആശുപത്രിയുടെ ചവിട്ടുപടികൾ കയറുമ്പോഴും മനസ്സ് വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നു. പുറമേ ചിരിക്കുന്ന പലരുടെയും മനസ്സ് എരിയുന്ന കനലുകളാണ്.

 ഞാൻ ഒന്ന് ഇരുന്നു...

 എന്തേ ഈ ആശുപത്രി വരാന്തകൾ മൗനം പാലിക്കുന്നു. ഓരോ ഫ്ലോർ എത്തുമ്പോഴും എന്റെ നെഞ്ച് പിടയുന്നു.അച്ഛൻ എന്റെ കൂടെയുണ്ടെന്നാണോ ഈ മൗനം പറയുന്നത്. എങ്ങനെ ഉണ്ടാകാതിരിക്കും അതിന്റെ പ്രാണനെ വിറ്റ കാശ് അല്ലേ കൊണ്ടുപോയത്.

ഇരുപത് 

 ഇന്ന് വീടിനടുത്ത് ഒരു മരണം ഉണ്ടായിരുന്നു അച്ഛന്റെ വക ചെറിയൊരു ബന്ധം.സാഗർ (26) അറ്റാക്ക് ആയിരുന്നത്രേ 

" ഈ കൊച്ചു പ്രായത്തിലോ?"

 എനിക്കറിയില്ല.... വെള്ളച്ച ശരീരം താങ്ങി വീട്ടുമുറ്റത്ത് എത്തിയപ്പോൾ ആ അമ്മയുടെ നിലവിളി 

"ന്റെ  ഉണ്ണിയെ.."

 ആ വിളി എന്നെ വല്ലാതെ പിടിച്ചുലക്കി. ആ മകന്റെ വേർപാട് ആ അമ്മയ്ക്ക് ആഴത്തിലുള്ള മുറിവ് ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഈ ജന്മം ഓർത്ത് ഉരുകൻ ദൈവം കൊടുത്ത സമ്മാനം. എന്താണ് നീ ഇത്ര ക്രൂരൻ ആകുന്നത്. ഈ യുഗം എന്നും കൈത്താങ്ങ് ആകേണ്ട ആൺതരിയെ  നീ എന്തിന് തിരിച്ചുവിളിച്ചു. കൊതി തീരും മുൻപ് തിരിച്ചെടുക്കാൻ ആയിരുന്നെങ്കിൽ ആ സൗഭാഗ്യം നീ എന്തിനാ അമ്മയ്ക്ക് നൽകി.

 എന്റെ വീട്ടിലെ പോലെ തന്നെ അഞ്ചുദിവസം കഴിയുമ്പോൾ ആളൊഴിയും എല്ലാവരെയും യാത്ര പറഞ്ഞാലും ആ അമ്മയോടും എന്റെ അച്ഛമ്മയോടും പറയാനായി ബാക്കി വെച്ചത് 

" നീ ഒരാളെ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു എങ്കിൽ അത്രത്തോളം വേദന സഹിക്കാൻ നിന്റെ മനസ്സിനെ നീ പ്രാപ്തനാക്കുക "

ഇരുപതിയൊന്ന് 

 ഭാവിയിൽ സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നത് മനുഷ്യന് മുൻകൂട്ടി കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നെങ്കിൽ പകുതിയിലേറെ പേരും ഇന്ന് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയോ ഭ്രാന്തനായി മാറുകയോ ചെയ്തേനെ. കാരണം ജീവിതത്തിലെ സൗന്ദര്യം അതിന്റെ അപ്രവചനതയിലാണ്. കഴിഞ്ഞ ഞായറാഴ്ചയായിരുന്നു അച്ഛന്റെ 40. അതായത് സ്നേഹിച്ചവർക്കും വെറുത്തവർക്കും എല്ലാവർക്കും ഭൂമിയിൽ നിന്നും വിട പറഞ്ഞ 40 ദിനങ്ങൾ 

" എന്താല്ലേ... എത്ര പെട്ടെന്നാണ് ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയത്  "

 ഒറ്റയ്ക്ക് കിടക്കാൻ പേടിയായിരുന്ന എന്റെ അച്ഛൻ മുറ്റത്തെ മാവിൻ കൊമ്പിൽ അഞ്ചു ദിവസം ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു. ഇനി എന്നും കൂട്ടിനായി അമ്മയും.നാല്പതാം ദിവസം അച്ഛന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി എല്ലാവരും വന്നപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ഇരിക്കാനും പാട്ടുകൾ പാടാനും അച്ഛന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഈ നിമിഷം വരെ അച്ഛനെ ഓർക്കാത്ത നേരങ്ങളില്ല ഞായറാഴ്ച 40 ന് ഞങ്ങൾ ശനിയാഴ്ച വീട്ടിലെത്തി നല്ല മഴയായിരുന്നു.

" പണ്ട് ചൂടുകുരു മാറാൻ അമ്മ മഴയെത്തുറക്കും തലയിൽ ഒരു കവറും ഇട്ടു ഞാനും പൊന്നുവും അമ്മയും അച്ഛനും. എന്ത് രസമായിരുന്നു ആ കാലം. ഓർമ്മകളിലേക്ക് അകന്നു പോകുമ്പോഴേക്കും മഴ കുറഞ്ഞിരുന്നു. സുന്ദരി നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്മ.ഴത്തുള്ളികൾ എല്ലാം ഇലകളെ പ്രണയിക്കുന്നു. മുറ്റത്ത് ഷീറ്റിൽ നിന്നും ചാടുന്ന വെള്ളം തട്ടി മുറ്റത്ത് കുഴിയായി ഇരിക്കുന്നു. ചാറ്റൽ മഴയുണ്ട്.... ചിന്തകൾ കാട് കയറു മുൻപ്.

" തുടച്ചിയെ.... എപ്പഴാ വന്നേ... "

 അത് ഇച്ചു കുട്ടൻ ആയിരുന്നു. ആ ചാറ്റൽ മഴയും നനഞ്ഞു വീട്ടിലേക്ക് വന്നത്. വായി തോരാതെ അവൻ സംസാരിക്കും. അവന്റെ വിശേഷങ്ങൾക്ക് ഒരു അവസാനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്റെ ചിരിക്ക് ഒടുക്കം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവനിപ്പോൾ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷം ആയ പ്രായത്തിലാണ് 

" ബാല്യം"

 ബാല്യത്തിലെ ഓർമ്മകൾ മനസ്സിൽ നിന്നും മായാത്ത ഒരു മനുഷ്യൻ ഉണ്ടാകില്ല.

ഇരുപത്തിരണ്ട് 

" ബാല്യകാലമാണ് സ്വർഗം. തകർന്ന മനസ്സിനെക്കാൾ എത്രയോ മനോഹരമാണ് മുറിഞ്ഞ കാൽമുട്ടുകൾ"

 കനാലിൽ കുളിക്കുന്നത് വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നുഎനിക്ക്.എന്നാ അത് അമ്മയ്ക്ക് തീരെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു.എന്നാലും കാണാതെ ഒക്കെ ഞാൻ പോകും. പൊന്നൂന് പേടിയായിരുന്നു എന്നാലും മീൻ പിടിക്കാൻ എന്ന് പറഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ പോകും. എന്തൊരു ഭംഗിയാണ് ഈ കനാലിന്റെ ഓളങ്ങളെ കാണാൻ.മീൻപിടുത്തത്തിന്റെ പേരിൽ കനാലിലെ കുളിയും കഴിഞ്ഞു വന്ന് പൊന്നു അമ്മയോട് പറയും.

" ഈ തുടു എന്നെ ഉന്തിയിട്ടതാണ് "

 ചുരുക്കത്തിൽ തമ്മിൽത്തല്ല് കൂടി എന്നർത്ഥം. അത് ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പുത്തിരയുള്ള കാര്യമല്ലാത്ത അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത് തള്ളിക്കളയാറാണ്പതിവ്. എന്നാൽ ഇന്ന് ഇത്രയ്ക്കും സ്നേഹവും ഉത്തരവാദിത്വവുമുള്ള കൂടപ്പിറപ്പുകൾ  വേറെ ഉണ്ടാകില്ല. എല്ലാ തരികിടയ്ക്ക് പുറകിലും ഓരോ നുണയുണ്ടായിരുന്നു. അന്നത്തെ പേടിയിൽ നിന്നുമുള്ള നുണകൾക്കൊക്കെയും ഇന്ന് ഓർക്കാൻ ഒരു രസമാണ്. അന്ന് തമ്മിൽ കൂടി നടന്ന പ്രായത്തിൽ വല്ല യൂട്യൂബ് ചാനലും തുടങ്ങിയിരുന്നുവെങ്കിൽ ഇന്ന് ഞങ്ങളും സെലിബ്രിറ്റിസ് ആയേനെ. 😂

" ഞാൻ ഓന്തും  പൊന്നു അരണയുമാണ്. വർണ്ണനക്കാരിയായ ഞാൻ ഇടയ്ക്ക് നിറം മാറുകയും. വകതിരിവില്ലാത്ത ആ മന്ദബുദ്ധി അത് മറന്നു പോവുകയും ചെയ്യും  "

 ഇന്നെന്റെ വീടിന്റെ വഴിനിറയെ പുല്ലും എത്തിയിരിക്കുന്നു. വഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിയാൽ കനാല് കാണാം. ആ ഭംഗിയൊക്കെയും പോയിരിക്കുന്നു .

 ഈ ശൂന്യത എന്റെ തോന്നലാണോ?

 ഇനിയെന്നാണ് ഈ ശൂന്യതയിൽ നിന്നൊരു മോചനം. അമ്മ മരിച്ചപ്പോൾ ഈ ശൂന്യത എന്നെ അലട്ടിയിരുന്നില്ല. ഇന്ന് രണ്ടാളും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ആകാം. ഈശൂന്യതയ്ക്ക് ഇത്രയും ആഴം.

" ഇന്നീ ശൂന്യത ഒക്കെയും എനിക്ക് വെല്ലുവിളികളാണ്. വെല്ലുവിളികളാണ് ജീവിതത്തെ ആവേശപൂർണ്ണമാക്കുന്നത്  അതേ വെല്ലുവിളികളെ മറികടക്കുമ്പോൾ അല്ലേ ജീവിതം അർത്ഥപൂർണ്ണം ആകുന്നതും"

ഇരുപതിമൂന്ന് 

 ഇന്നെന്റെ മനസ്സിൽ അച്ഛൻ ഒരു ഓർമ്മയാണ്. വള്ളി പൊട്ടിയാൽ പറന്നഗന്നൊരു പട്ടം പോലെ. എന്തിനും ഏതിനും തണലായിരുന്ന ആ മരം കടപുഴകി വീണതിൽ പിന്നെയാണ് ഞാൻ വേനൽ എന്തെന്നറിഞ്ഞത്. ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വെയിലേറ്റ് തണലേകിയ മരം. ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് ശാസിക്കുകയും ലാളിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മഹാത്ഭുതം ആയിരുന്നു. അച്ഛൻ എന്നത് പെൺമക്കൾക്ക് ഒരു സ്വകാര്യ അഹങ്കാരം ആയിരുന്നു. അച്ഛനെന്ന വൻമരം നിറഞ്ഞതിൽ പിന്നെ നെടുമ്പാശ്ശേരിയിൽ നിന്നും രമേശൻ മാമൻ വരുമ്പോഴാണ് ആ പെരുമഴയ്ക്ക് ഒരു ശമനം ഉണ്ടാകുന്നത്. അച്ഛൻ എന്ന മഹാസാഗരത്തെ അത്രയേറെ ഉന്നതയിലും അമൂല്യതയിലും സൃഷ്ടിച്ച ആൽമരം. വീട്ടിൽ എന്തു പരിപാടിക്ക് എത്തിയാലും ഞങ്ങൾ ആരും മറ്റെവിടെയും മാമനെ തപ്പാറില്ല. കാരണം മാമൻ ഒരു കലവറക്കാരനാണ്. പാചകത്തിന്റെ ഇടയിലും വരാത്തവരെ അന്വേഷിക്കുകയും വരുന്നവരോട് മാന്യതയിൽ സംസാരിക്കുകയും. എന്നാലോ, അതിനിടയിൽ, ഭർത്താവ്, അച്ഛൻ, അച്ചാച്ചൻ, മാമൻ, എന്നിങ്ങനെയുള്ള തന്റെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്വം മറക്കുന്നുമില്ല. ഒരുതരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ആ അച്ഛന്റെ മക്കളും ഭാഗ്യവാന്മാർ തന്നെയാണ്. ആ മനസ്സിനെ വേദനിപ്പിക്കാതിരിക്കണം. ആ പുണ്യ മഹത്വം മനസ്സിലാക്കാതെ പോകരുത് കാരണം.

" കണ്ണില്ലാത്തവനെ കണ്ണിന്റെ വിലയറിയൂ... "

ഇരുപതിനാൽ 

 അച്ചായിക്ക് ക്യാൻസർ ആയിരുന്നു എന്ന് എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു വരുന്നതേയുള്ളൂ.

" മരിച്ചപ്പോഴോ....? "

" മരിച്ചെന്നു കഴിഞ്ഞ നാൾ കൂടെ കണ്ടതേയുള്ളൂ.... "

 എന്താല്ലേ... മനുഷ്യന്റെ കാര്യം അത്രയേ ഉള്ളൂ എന്ന് സാരം. ക്യാൻസർ എന്ന വിഷമം അച്ചനെ വല്ലാതെ തളർത്തിയിരുന്നു. കേട്ടറിഞ്ഞു ഓരോരുത്തർ വരുമ്പോൾ നിസ്സഹായനായിരിക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛനെ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു. ആ കണ്ണുകൾ ഒന്നും നിറഞ്ഞിരുന്നില്ല. കാരണം പൂർണ്ണമായും മരണത്തിനൊപ്പം മടങ്ങാൻ മനസ്സുകൊണ്ട് തയ്യാറെടുത്തിരിക്കുന്നു. യാതൊരു നിയന്ത്രണവും ഇല്ലാതെ പെറ്റു പെരുക്കുന്ന ശരീരകോശങ്ങൾ ആണത്ര ക്യാൻസർ എന്ന് പറയുന്നത്. ഏറ്റവും വിഷമം എന്തെന്നാൽ, ചികിത്സിക്കാനുള്ള സമയം കൂടിയും ദൈവം ഞങ്ങൾക്ക് തന്നില്ല എന്തെന്നാൽ കൂടിയും എല്ലാവരും പറയും പോലെ.

 "ഒരുപാട് വേദനയൊന്നും തിന്നേണ്ടി വന്നില്ലല്ലോ മക്കളെ ആ ജീവിതത്തിൽ അച്ഛൻ ചെയ്ത ഏതോ പുണ്യം "

 കിടന്നു നരയ്ക്കേണ്ടയും വന്നില്ല.

 നരകിനോ... എന്റെ അച്ഛനോ..

" അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല അച്ഛ.മൊത്തം എനിക്ക് ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഓർക്കാൻ ഉള്ളതാണെന്ന്"

 

 എന്തേ ഈ വരികൾ എഴുതുമ്പോൾ എന്റെ കൺപീലികളെ കണ്ണുനീർ നനയ്ക്കുന്നു.  ആ കണ്ണുനീർ എന്റെ കവിളുകളെ തലോടുന്നു. മരണത്തെ നേരത്തെ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.അവസാനമായി മുഖവും ശരീരവും തുടച്ച ആ തോർത്ത് ഇന്നും ഞാൻ ഒരു നിധി പോലെ സൂക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. കാരണം, അതിനെ എന്റെ അച്ഛന്റെ മണമാണ് അത് മണക്കുമ്പോൾ എന്റെ അടുത്ത് ഉണ്ടെന്ന് തോന്നലാണ്.

ഇരുപത്തി അഞ്ച്

 അവസാനമായി എന്റെ അച്ഛൻ അനങ്ങുന്നത് കാണുന്നത് കളമശ്ശേരിയിൽ നിന്നും രാജഗിരിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുമ്പോൾ ആംബുലൻസിന്റെ അകത്താണ്. ശ്വാസം കിട്ടാതെ ഓക്സിജൻ മാസ്ക് വച്ച് മരണവെപ്രാളപ്പെടുന്ന എന്റെ അച്ഛന്റെ മുഖം ഇന്നും എന്റെ മനസ്സിലെ അണയാത്ത കനലാണ്. പിറ്റേന്ന് രാജഗിരിയുടെ പടികൾ കയറുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഭയങ്കര അലച്ചിൽ ആയിരുന്നു. അച്ഛനെ കാണാൻ ഞങ്ങൾ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് വിവരം ഡോക്ടർക്ക് ലഭിച്ചു ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി. ഞാനും, മാളുവും, ശരണ്യയും, പൊന്നു 

 എത്ര സുന്ദരനായിരുന്നെന്നോ എന്റെ അച്ഛൻ.അത്രയ്ക്കും ഭംഗിയിൽ ഇതിനു മുമ്പ് ഞാൻ കണ്ടിട്ടേയില്ല....!

" പ്രിയപ്പെട്ടവരെ എല്ലാം എന്നിൽ നിന്നും അകറ്റി ദൈവം എന്നെ പറ്റിച്ചപ്പോൾ ഉള്ളതുകൊണ്ട് ഞാൻ സന്തുഷ്ടയാണെന്ന് കാട്ടി ദൈവത്തെ ഞാൻ പറ്റിച്ചു. ഇന്ന് അതേ ദൈവം ആ സന്തുഷ്ടതയെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു വീണ്ടും എന്നെ ശിക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. "

 ഏതൊരു ബന്ധത്തിലും മൂന്നാമതൊരാൾ പുറത്തുനിന്നും വരാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. ഇല്ലെങ്കിൽ ആ ജീവിതം തന്നെ കൈവിട്ടു പോകും. അങ്ങനെ ഒരാൾ എനിക്കും പൊന്നുവിനും അച്ഛനും ഇടയിൽ ചൂഴ്ന്നു കയറി.

 എങ്ങനെ...

 അറിയില്ല.....!

 ഞങ്ങളുടെ ബന്ധങ്ങളെ മുറിവേൽപ്പിച്ചു. എന്തിനു പറയുന്നു. ആ ബന്ധം അറ്റുപോകും എന്നതിൽ വന്നെത്തി. നാട്ടിൽ ആകെ പരന്നു.

" അല്ലെങ്കിലും, ഇതെല്ലാം ഉണക്കമീൻ പോലെയാണ് നാട് മൊത്തം നാറിയാലും കൂടെയുള്ളവർ അറിയില്ല. "

 ആ മാറ്റം എന്റെ അച്ഛനെ മരിക്കുവോളം വേട്ടയാടി. ഒരുപാട് ശത്രുക്കൾ കൂടെ കൂട്ടിയാണ് ആ അഗ്നിയിൽ എറിഞ്ഞ് മറന്നത്. ശരിക്കും നാട്ടിൽ ആകെ പരന്നതുപോലെ തന്നെയായിരുനോ?

 അതോ ഞങ്ങൾ ആരും മനസ്സിലാകാതെ പോയതാണോ?

   " ഒരാളെ മനസ്സിലാക്കുക എന്നത് അറിവിനേക്കാൾ ആഴമേറിയ കാര്യമാണ്...... നമ്മളെ അറിയുന്നവർ ഒരുപാടുണ്ടെങ്കിലും നമ്മളെ മനസ്സിലാക്കിയവർ ചുരുക്കം പേർ മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ.... "!

 

ഇരുപതിഏഴ് 

 കാത്തിരിക്കുന്ന കിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ളത് മരണമാണ്. അത് നമ്മളെ പറ്റിക്കില്ല. ഇന്ന് തന്നെയാണെങ്കിലും അത് നമ്മളെ തേടിയെത്തും. എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് ആയിരിക്കണം എല്ലാവരും മരണത്തെ ഇത്രയേറെ സ്നേഹിക്കുന്നത്.

 നമ്മളെല്ലാം മനുഷ്യരാണ് സ്വിച്ച് ഇട്ടതുപോലെ വികാരങ്ങളെ മായ്ക്കാൻ പറ്റില്ല. അതുപോലെതന്നെ ചിലരുടെ ഓർമ്മകളും. എന്നാലോ മറക്കണം മറക്കാൻ പഠിക്കണം.

" എത്ര രാത്രികൾ വേണമെങ്കിലും കരയാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്. എന്നെ മനസ്സിൽ നിന്നും ഇതുവരെ പറഞ്ഞതെല്ലാം മായ്ക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ "

" മനുഷ്യന് ദൈവം മറവി തന്നിരിക്കുന്നത് മുന്നോട്ടു ജീവിക്കാൻ അല്ലേ...!"